Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ
[…] Αλλοίμονό μου! Γράφω για την
αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό, όπως θα έπρεπε.
Γι΄αυτό είmαι περίλυπος και
θλιμμένος σαν τον Αδάμ μετά την έξωσή του από τον παράδεισο, και οδύρομαι
κραυγάζοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ
μου, Ελέησέ με, το παραπεσόν πλάσμα Σου».
Πόσες φορές
μου έδωσες Εσύ τη χάρη Σου κι εγώ δεν την διαφύλαξα, γιατί είμαι κενόδοξος.
Η ψυχή μου, όμως, γνωρίζει Εσένα,
τον Κτίστη και Θεό μου, και γι΄αυτό Σε ζητώ θρηνώντας, όπως θρηνούσε ο Ιωσήφ
για τον πατέρα του Ιακώβ επάνω στον τάφο της μητέρας του, όταν τον έσερναν
δούλο στην Αίγυπτο.
Εγώ Σε θλίβω με τις αμαρτίες μου και
Εσύ απομακρύνεις το Πρόσωπό Σου από μένα και η ψυχή μου Σε ποθεί και «εκλείπει»
για Εσένα.
Ω, Πνεύμα Άγιο, μη μ΄εγκαταλείπεις.
Όταν απομακρύνεσαι από μένα, κακές σκέψεις καταπιέζουν την καρδιά μου και η
ψυχή μου Σε νοσταλγεί με μεγάλα δάκρυα.
Ω, Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Εσύ
βλέπεις τη θλίψη μου. Βλέπεις πως λύπησα τον Κύριο και Αυτός με εγκατέλειψε.
Σε ικετεύω: Σώσε με, το παραπεσόν
πλάσμα του Θεού σώσε τον δούλο Σου. […]
