ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !

 

Με τη χάρη του Θεού και φέτος η ενορία μας προσκύνησε τα φρικτά Πάθη, το Ζωοποιό Σταυρό, την τριήμερη Ταφή και την ένδοξο Ανάσταση του Κυρίου μας! Με αισθήματα κατάνυξης, ευλάβειας και Ιεράς συγκίνησης, οι ενορίτες μας συμμετείχαν σε όλες τις Ιερές Ακολουθίες 

της Μεγάλης εβδομάδας. Ας ευχηθούμε ο Αναστάς Κύριος να καταυγάζει τις ψυχές όλων, με το ανέσπερο Φως , την άφατη χαρά και τη Θεϊκή  αγάπη Του !

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΚΑΙ ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ!!!

Ο Χριστός Ανέστη – σημαίνει: αληθώς υπάρχει ο Θεός !

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: αληθώς υπάρχει ο Θεός.

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: αληθώς υπάρχει ο επουράνιος κόσμος, ο πραγματικός και αθάνατος κόσμος.

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: η ζωή είναι ισχυρότερη και από το θάνατο.

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: το κακό είναι ασθενέστερο του καλού.

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: όλες οι καλές ελπίδες της ανθρωπότητας έχουν εκπληρωθεί.

Ο Χριστός ανέστη – σημαίνει: όλα τα προβλήματα της ζωής έχουν λυθεί θετικά.

Όλα τα προβλήματα της ζωής έχουν λυθεί, τα κύρια και τα βασανιστικά αινίγματα έχουν αποσαφηνιστεί, οι αλυσίδες του σκότους και των θλίψεων έχουν κοπεί, διότι ο Χριστός ανέστη!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μύρισε Ανάσταση !!!

Θεέ μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θεέ μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση!!!

Μίκης Θεοδωράκης

Καλή Ανάσταση !!!

Οι ψυχές των πιστών έχουν σφιχτεί : «Αι γενεαί πάσαι» ψάλλουν πένθιμα ...

Πένθιμα, αφήνοντας έναν μακρόσυρτο ήχο, χτυπούν από το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής οι καμπάνες στις εκκλησιές σε κάθε γωνιά της χώρας. Ο κόσμος συρρέει με ευλάβεια και κατάνυξη στους ναούς και σιωπηλά περιμένει στη σειρά, για να ασπαστεί τον Επιτάφιο. Να προσευχηθεί, να γαληνέψει η ψυχή του, να πάρει λουλούδια από τα χέρια νεαρών κοριτσιών, τα οποία σαν αλλοτινές μυροφόρες στέκονται δίπλα στο ιερό κουβούκλιο. Ξενύχτησαν, στολίζοντάς το προσεκτικά, για να φέρει κάτι από την υπέρλαμπρη δόξα του Κυρίου.

Δεν έβλαψες κανέναν μα στήθηκε εμπρός σου σταυρός 

με τέσσερα καρφιά κι έγινε θανατός σου.

''Αγάπη'' φώναξες στη Γή θέλει ο θεός να φέρει'' 

κι ευθύς αμέσως κοφτερό εφάνηκε το μαχαίρι.

Κι εσύ που ήσουνα Θεός συγχώρησες τα λάθη σταυρώθηκες,

 μαρτύρησες για τα δικά μας πάθη.

Πόσα συγνώμη οφείλουμε Χριστέ μου να σου πούμε 

αφού σε εσένα ελπίζουμε ΑΝΑΣΤΑΣΗ να δούμε.

«Αι γενεαί πάσαι» οι ψυχές στέκονται βουβές απέναντι στο επιβλητικό μήνυμα της θυσίας του Θεανθρώπου. Του Θεού που ενανθρωπίστηκε, κατέβηκε στη Γη και δίδαξε την αγάπη και το δρόμο της σωτηρίας με τον πόνο Του. Τα άγια, φρικτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, του Πανάγαθου Δημιουργού της κτίσεως, υμνεί η Ορθόδοξη Εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή και μαζί της κάθε ψυχή που μπορεί να νιώσει.

Φωτ : Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Παραλίας Πατρών 

Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος !

Ο Χριστός, με τη μεγάλη Του αγάπη και με τη μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά, αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Tότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι άγιοι και μας κερνούν.

Τις γιορτές, για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε το νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας το Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα, στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι, δεν αλλοιώνεται...

~Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης~

Ας Του σταθούμε σαν να΄μασταν οι μόνοι Του συγγενείς...

Στην κάθε μέρα,στην κάθε ώρα,στην κάθε στιγμή

το σώμα, ο νους και η ψυχή 

θα΄πρεπε να είναι δοσμένα ολοκληρωτικά σ΄Εκείνον, 

που τα προόρισε να ζούνε 

μια ατέλειωτη ζωή μαζί...

Πόσο μάλλον εκείνη 

τη μεγαλύτερη Εβδομάδα 

του χρόνου...

Βλέποντας στο τέρμα της 

τη χαρά και την τελείωση 

μιας ολόκληρης περιόδου,

ας περάσουμε μαζί Του 

πρώτα αυτές τις 7 μέρες...

Εκεί, 

σε μια γωνιά της Εκκλησιάς μας,

αναλογιζόμενοι, 

αφού μονάχα αυτό μπορούμε, 

τα λόγια, τα βλέμματα, 

τα φτυσίματα, τα χτυπήματα, 

τις ειρωνίες, τις προδοσίες, 

την εγκατάλειψη και τους πόνους, 

που έως της τελικής Θυσίας 

Τον ταλαιπώρησαν, 

όσο κανέναν άλλον 

από καταβολής κόσμου...

Ας Του σταθούμε σαν να΄μασταν οι μόνοι Του συγγενείς...

Και θα΄ρθει και η Ανάσταση...

Καλό Πέρασμα!

πηγή

Κυριακή των Βαΐων. Ενα δίδαγμα για όσους κατακρίνουν τους ιερείς.

...εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου...

Την επόμενη ημέρα λαός πολύς που είχε έλθει στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα, μόλις άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στην αγία πόλη, πήραν στα χέρια του κλαδιά από φοίνικες και βγήκαν από την πόλη για να Τον υποδεχθούν. Και καθώς Τον έβλεπαν να εισέρχεται καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι, παραληρούσαν και με συγκίνηση κι ενθουσιασμό φώναζαν: «Ωσαννά, ευλογημένος είναι αυτός που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο. Αυτός είναι ο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ που περιμέναμε!». Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Ζαχαρίου που έλεγε: «Μη φοβάσαι, Ιερουσαλήμ, έρχεται ο βασιλιάς σου καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι».

Ο κόσμος άπλωνε σαν χαλί τα ρούχα του και πανάκριβα υφάσματα της εποχής, για να περάσει από πάνω ο Κύριος.

Ομως επάνω σε αυτά ποιος πάτησε τελικά;

Ο γάιδαρος πάτησε!

Ναι αλλά αυτός ο γάιδαρος φέρει το Χριστό!

Γάιδαρος λοιπόν κατα πολλούς ο ιερέας και αμαρτωλός. Ομως κουβαλάει το Χριστό την ώρα εκείνη. Και αν ο Χριστός καταδέχεται να τον κουβαλάει αυτός ο αμαρτωλός ιερέας, ποιος είμαι εγώ που θα αντιδρασω και θα κατακρινω;

Ας τα έχουμε υπόψιν αυτά αγαπητοί, επειδή μια μέρα θα δώσουμε λόγο.

Απόσπασμα ομιλίας Δημητρίου Παναγόπουλου.

Κι όμως κάποιος πήγε κι ήρθε (Νώντα Σκοπετέα)

Ὁ Ἅδης ἀναστέναξεν, ἔτρεμεν, ἐφοβεῖτον,

ὡς ἤκουσεν τοῦ Ἰησοῦ την θεϊκήν φωνήν του

τον Λάζαρον ἀπέλυσεν εὐθύς και τον ἀφήνει

       και τον βιάζει μάλιστα μήπως ἐκεῖ ἀπομείνῃ.…. 

                                       (Απόσπασμα από παραδοσιακό Κυπριακό ποίημα :Το τραγούδι του Λαζάρου)

 Ναι , είναι ανείπωτος ο πόνος του αποχωρισμού . Του στερνού ασπασμού, της τελευταίας εικόνας του πεφιλημένου προσώπου που τόσο αγάπησες , τόσα μοιράστηκες ! Σιωπή παντού απλωμένη σαν πέπλο σκεπάζει την θλίψη. Εκείνη την ώρα φεύγει μακριά το πρέπει ! Ξεγυμνώνεται της ψυχής η αλήθεια ! «Ἀδελφοί, οὐ θέλομεν ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα». [Πρός Θεσσαλονικεῖς Α´ (Δ´ 13)].

Μιλά ο Παύλος , μιλά ο Χριστός δηλαδή μα και ο κεκοιμημένος αδελφός μας που πλέον ικετεύει μόνο το έλεος για την ψυχή που ξεκίνησε το μεγάλο της ταξίδι. Κυλά έπειτα ο χρόνος και γίνεται η μνήμη της καθήκον ιερό ! Από εμάς περιμένει …το ανάπαυσον Κύριε μετά των Αγίων …

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε . -Σαν χθες ήταν …μου είπε η μαυροφορεμένη γυναίκα . Κι εγώ σήμερα έσπασα την σιωπή. Της είπα τα λόγια του Παύλου λοιπόν ! Την έβλεπα συνέχεια στην Εκκλησία , στον πνευματικό πάντα με πρησμένα από το κλάμα μάτια .

-Μην λυπάστε ! Εσείς έχετε ελπίδα ! Έχουμε Την Ελπίδα ! Με κοίταξε κάπως απορημένη , παραπονεμένη …-Αλήθεια έχω ;

-Έχω ελπίδα ; Και τότε της ξέφυγε από τα χείλη ένας λόγος που το δίχως άλλο όλοι μας έχουμε συναντήσει ή και ομοίως ξεστομίσει …-Ποίος πήγε κι ήρθε να μας πει …

(Αγιογραφία από το εσωτερικό διάκοσμο του Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Παραλίας Πατρών)

-Την Μεγάλη Εβδομάδα σας θυμάμαι πάντοτε εδώ ! Κι αν δεν απατώμαι σας έχω συναντήσει εδώ και στις παρυφές της ! Το Σάββατο του Λαζάρου εννοώ! Τι εορτάζουμε τότε αδελφή μου ;

-Την Ανάσταση του Λαζάρου !

-Τι ξέρετε για εκείνον ;

-Λίγα πράγματα …Ότι ήταν φίλος του Χριστού , ότι ο Χριστός έκλαψε για αυτόν σαν έμαθε ότι πέθανε …Ότι τον ανάστησε μετά από 4 ημέρες …

-Ξέρετε αδελφή μου ενώπιον πόσων έγινε η Ανάστασή του Λαζάρου; Και το κυριότερο ξέρετε πόσα χρόνια έζησε , πού και τι έκανε έπειτα ο Άγιος ; Υπάρχει τρανή απάντηση και αδιάσειστη στο ερώτημά σας το περιλάλητο τόσους αιώνες τώρα ! Ποιος πήγε και ήρθε ; Κι όμως εκείνον που πήγε και ήρθε τον εορτάζουμε πανηγυρικώς ! Τα τραγούδια που λέγαμε παιδιά , τα κάλαντα του Λαζάρου έχουν μέσα τους την μεγάλη αλήθεια ! Κι όποιος αυτήν την αλήθεια την ενστερνιστεί θα ναι σαν να αγκαλιάζει Την Ελπίδα !

Αχ αυτά τα τραγούδια του λαού μας τα ένθεα , τα Χριστολογικά , τα αθάνατα που ποτέ δεν θα σβηστούν γιατί μιλούν για Την Αλήθεια ! Μόνο η Αλήθεια ανασταίνει και ανασταίνεται ! Μόνο το ψεύτικο πεθαίνει και χάνεται ! Σε αυτήν την τόσο χαρμόσυνη μέρα πριν την μελαγχολική Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της λυτρωτική βεβαιότητα ! Δεν έκανε πολλές νεκραναστάσεις ο Χριστός μας !Μετρημένες και ελάχιστες σε σχέση με τις εκατοντάδες που τέλεσε για παράδειγμα ο ηγαπημένος μαθητής του Ιωάννης ! Μα τούτη του Αγίου Λαζάρου έχει άπειρα μηνύματα και συμβολισμούς μα και μια απάντηση σε όσους η λογική υπαγορεύει αυτό το ερώτημα το βασανιστικό …

Και εμείς οι νεκροζώντανοι Χριστιανοί των ημερών μας , καρτεράμε να ξανα ακούσουμε αφυπνιστικά και προσωπικά εκείνο το «δεύρο έξω» σε αυτό το εαρινό πανηγύρι ! Δεν θα μπορούσε ο Κύριος να αφήσει το αδύναμο στην πίστη πλάσμα του χωρίς ψηλαφητές αποδείξεις ! Είναι ο Άγιος Λάζαρος και η τριακονταετής βιωτή του μετά την επιστροφή του εκ των νεκρών , μια ακόμη από τις ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού ! Και σε όποιον αμφιβάλλει για την αιώνια ζωή , για την αθάνατη ψυχή, ο Κύριος και Θεός τον καλεί να την αγγίξει ! Ναι , κάποιος τόσο γνωστός σε τόσους πολλούς , ένα ιερό , αδιαμφισβήτητο και ιστορικά καταγεγραμμένο πρόσωπο πήγε και ήρθε για να μας βεβαιώσει ότι του θρήνου ο καιρός πέπαυται ! Καλή Ανάσταση !

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου». ( +π.Αλεξ. Σμέμαν)

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν… «κανονικοί άνθρωποι».
Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή… Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική» ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητά τους να δεχθούν το Φως, αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστιν του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». (Ιω. 12, 31).

Η λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας της σωτηρίας τους, της σωτηρίας σαν πέρασμα από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία, από την εξορία στη γη της επαγγελίας. Ήταν επίσης η προσδοκία της τελικής διάβασης στη Βασιλεία του Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο», στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε και σε μάς τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση. Ζώντας «εν τω κόσμω τούτω» μπορούμε ταυτόχρονα να μην είμαστε «εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή να ελευθερωθούμε από τη σκλαβιά στο θάνατο και την αμαρτία και να συμμετέχουμε στον «επερχόμενο αιώνα». Για να γίνει αυτό θα πρέπει και μεις επίσης να πραγματοποιήσουμε τη δική μας, την προσωπική διάβαση, να καταδικάσουμε τον παλαιό Αδάμ μέσα μας, να «ενδυθούμε» τον Χριστό – αυτό δηλαδή που γίνεται στο βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και που είναι σύμβολο θανάτου – και να ζήσουμε την αληθινή ζωή εν Θεώ…

Μόνον έτσι το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση – ιεροπρεπής και ωραία- γεγονότων του παρελθόντος. Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά μάς αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας η ζωή μας έφτασαν στο Τέλος τους και ταυτόχρονα μάς αναγγέλει την Αρχή της νέας ζωής…

π Παντελεήμων Kρούσκος

Αλήθεια, δεν πάμε καλά;;

Αλήθεια, δεν πάμε καλά;

Ακούγεται από κάποιους, συνήθως μεγάλης ηλικίας, ότι «χάλασε ο κόσμος, δεν υπάρχουν αρχές σήμερα». Προφανώς η σύγκριση αυτή με την προηγούμενη γενιά υποτιμά τη σημερινή, τονίζοντας τα αρνητικά στοιχεία που τη διακρίνουν. Κανείς, νομίζω, δεν αρνείται πως το κακό κυριαρχεί, προβάλλεται, μαζοποιείται. Η αντίληψη του μέτρου δεν υπάρχει, ο εγωκεντρισμός χαρακτηρίζει τη ζωή των περισσοτέρων, το χρήμα και το συμφέρον γίνεται στόχος ζωής.

Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι ποτέ ο κόσμος δεν ήταν «αγγελικά πλασμένος». Από αρχής μέχρι σήμερα και μέχρι συντελείας του αιώνος, θα φαίνεται ότι κυριαρχεί το κακό και ότι «ο κοσμοκράτωρ του σκότους» εξουσιάζει χωρίς αντίσταση.

Η παρουσία όμως του φωτός διαλύει το σκοτάδι και το κάνει ανυπόστατο. Η απουσία του φωτός κάνει το σκοτάδι να κυριαρχεί. ΄Ετσι, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, το κακό δεν έχει υπόσταση αλλά είναι η απουσία του καλού.

Ένας ιεροκήρυκας προτεστάντης έλεγε: «Παρά να καταργιέσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Όταν κάλεσε τους παρευρισκομένους στο μεγάλο γήπεδο που βρίσκονταν να το κάνουν πράξη, το γήπεδο φωτίστηκε ως να ήταν μέρα.

Ευτυχώς υπήρξαν και υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που όχι απλά άναψαν κερί αλλά έγιναν οι ίδιοι λαμπάδες που φώτισαν την εποχή του και φωτίζουν και τις επόμενες εποχές. Αγωνιζόμενοι για να καθαρθούν απ’ ό,τι τους εμποδίζει να αγαπήσουν «εξ όλης καρδίας και ισχύος και δυνάμεως» το Θεό και τους ανθρώπους, δεχτήκαν τη Χάρη και έγιναν ένα με το Θεό. Η αγιότητά τους έγινε παρηγοριά και ελπίδα για το σύγχρονο πονεμένο άνθρωπο. Οι ίδιοι, μετάγγισαν με το λόγο τους, μα κυρίως με την καιόμενη από αγάπη καρδιά τους, τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε κι ότι μας αγαπά χωρίς όρια.

Η αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου το Δεκέμβριο του 2013 και του Γέροντος Παϊσίου τον Ιανουάριο του 2015, επικυρώνουν το αισθητήριο του λαού του Θεού που τους έζησε ή άκουσε γι’ αυτούς.

Δεν είναι ευλογία στις μέρες μας η παρουσία τόσων ανθρώπων που αγίασαν; Δεν είμαστε προνομιούχοι που γνωρίσαμε, είδαμε και ακούσαμε σύγχρονους μας που σήμερα τους προσκυνούμε σε εικονοστάσια όπως τους παλαιότερους αγίους;

Είναι αλήθεια ο λόγος του Αποστόλου Παύλου «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». (Ρωμ.5,20) Δηλαδή «όπου η αμαρτία φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό της μέγεθος, εκεί η χάρη του Θεού την υπερκάλυψε με το παραπάνω».

Αν στην εποχή μας «επλεόνασε η αμαρτία», όμως η χάρις δεν έμεινε ανενέργητη. Φάνηκε δυναμικά σ’ ένα Πορφύριο, Παΐσιο, Σωφρόνιο, Ιάκωβο, Ευμένιο, Κυπριανό Σταυροβουνιώτη, Παναγή Λυσιώτη. Κι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, έγιναν δοχεία της χάριτος και ζωντανά σημεία του ζώντος Χριστού.

Ας μη δικαιολογούμε την οκνηρία μας κι ας μη βλέπουμε παντού την αμαρτία, δείχνοντας έτσι το μέσα μας κόσμο … Ο Χριστός και οι άνθρωποί Του μας βεβαιώνουν με τη ζωή τους ότι τον τελευταίο λόγο στην πορεία του κόσμου και την προσωπική τον έχει το Φως, η Αλήθεια, η Ζωή.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

(πηγή : Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος )

Η αρχή τής μετανοίας είναι η αρχή τής Σωτηρίας!

Η ελάττωσις τού κακού γεννά τήν αποχή από τό κακό. Η αποχή από τό κακό είναι η αρχή τής μετανοίας.

Η αρχή τής μετανοίας είναι η αρχή τής σωτηρίας.
Η αρχή τής σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις.
Η καλή πρόθεσις γεννά τούς κόπους.
Αρχή τών κόπων είναι οι αρετές.
Η αρχή τών αρετών είναι τό άνθος τής πνευματικής ζωής.
Τό άνθος τής αρετής είναι η αρχή τής πνευματικής εργασίας.
Η πνευματική εργασία είναι τέκνο τής αρετής καί αυτής τέκνο η συνέχισις καί συχνότης τής εργασίας.
Καρπός καί τέκνο τής συνεχούς καί επιμελούς εργασίας είναι η έξις: (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια).
Τέκνο τής έξεως είναι η ποίωσις (νά γίνει δηλαδή η αρετή ένα μέ τήν ψυχή. Φυσική κατάστασίς της).
Η ποίωσις στό καλό γεννά τό φόβο τού Θεού.
Ο φόβος γεννά τήν τήρηση τών εντολών – είτε τών επουρανίων είτε τών επιγείων.
Η τήρησις τών εντολών είναι απόδειξις τής αγάπης πρός τόν Θεόν.
Αρχή τής αγάπης είναι τό πλήθος τής ταπεινώσεως.
Τό πλήθος δέ τής ταπεινώσεως είναι θυγατέρα τής απαθείας.
Η απόκτησις τής απαθείας είναι η πληρότης τής αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις τού
Θεού σέ όσους έγιναν μέ τήν απάθεια «καθαροί τή καρδία ότι αυτοί τόν Θεό όψονται».
Η ιστορία είναι μιά μακρόχρονη προεργασία τοκετού: εδώ κάτω υφαίνεται αργά τό πνευματικό σώμα μας, όπως τό φυσικό σώμα μέσα στόν κόλπο τής μητέρας.
Αντίθετα όμως απ’ ό,τι τό παιδί μέσα στό μητρικό κόλπο, ο άνθρωπος στήν πορεία του γιά τόν εξαγνισμό, δέχεται πολλές αποκαλύψεις, γιά τή ζωή στήν οποία πρόκειται νά γεννηθεί.

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα

– Τι είναι Γέροντα, για το Θεό χίλια χρόνια;;

Κάποιος κουτοπόνηρος πλησίασε έναν ασκητή και τον ρώτησε:
– Τι είναι Γέροντα, για το Θεό χίλια χρόνια;
– Ένα λεπτό της ώρας, παιδί μου, αποκρίθηκε εκείνος.
– Και τι είναι μια βαλίτσα χρυσάφι;
– Τίποτα! Μία δραχμή.
– Τότε παρακάλεσε Γέροντα το Θεό να μου δώσει μία…δραχμή!
Τον λοξοκοίταξε ο ασκητής, σιώπησε και σε λίγο του απάντησε:
– Το είπα στο Θεό και μου είπε να περιμένεις ένα λεπτό της ώρας!

ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΠΟΥ ΑΣΚΗΤΕΨΕ !

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Κάποτε, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ένας Ιερομόναχος, ο Γέρων Ζωσιμάς, αποσύρθηκε μέσα στην έρημο πέραν του Ιορδάνου. Οδοιπορούσε επί είκοσι ημέρες, χωρίς να δει ψυχή, όταν, ξαφνικά, μια ανθρώπινη φιγούρα με ζαρωμένο γυμνό σώμα και κατάλευκα σαν χιόνι μαλλιά πέρασε φευγαλέα από μπροστά του κι έγινε άφαντη. Ο Γέροντας έτρεχε ξοπίσω της για αρκετή ώρα, μέχρι που η φιγούρα στάθηκε σε ένα ρυάκι και τον κάλεσε με το όνομά του: ''Αββά Ζωσιμά'', του είπε, ''συγχώρεσέ με χάριν του Κυρίου· δεν μπορώ να εμφανιστώ σε σένα, διότι είμαι μια γυναίκα γυμνή''.
Ο Ζωσιμάς της πέταξε το εξώρασό του κι εκείνη τυλίχτηκε μ' αυτό και εμφανίστηκε μπροστά του. Στο άκουσμα του ονόματός του, από το στόμα της άγνωστης γυναίκας, ο Γέροντας φοβήθηκε. Ύστερα από παρατεταμένη επιμονή του, η γυναίκα διηγήθηκε την ιστορία της.
Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών άρχισε να ζει ακόλαστο βίο στην Αλεξάνδρεια επί δεκαεπτά χρόνια ακολουθούσε διεστραμμένο τρόπο ζωής. Η Μαρία, οιστρηλατημένη απ' το σαρκικό πάθος της πορνείας, ακολούθησε κάποιους νέους και επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Φθάνοντας στην Αγία Πόλη, θέλησε να επισκεφθεί την εκκλησία για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Όμως μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως. Έντρομη, τότε, στήλωσε το βλέμμα της στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου στον νάρθηκα και προσευχήθηκε θερμά να της επιτραπεί να ασπαστεί τον Τίμιο Σταυρό, ομολογώντας την αμαρτωλότητά της και εμπιστευό­μενη τα βήματά της στην Πανάχραντο Θεοτόκο.
Τότε πράγματι, της επετράπη η είσοδος μέσα στην Εκκλησία. Αφού προσκύνησε τον Σταυρό, επέστρεψε στον νάρθηκα γονάτισε μπροστά στην εικόνα και ευχαρίστησε θερμά τη Θεοτόκο. Την ίδια στιγμή άκουσε μια φωνή να της λέει: ''Εάν περάσεις τον Ιορδάνη, θα βρεις την αληθινή ειρήνη!''. Η Μαρία βγήκε και, αφού αγόρασε τρία καρβέλια ψωμί, ξεκίνησε για τον Ιορδάνη ποταμό.
Την επομένη μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και πέρασε τον Ιορδάνη πόταμο. Παρέμεινε σαράντα οκτώ χρόνια στην έρημο ολομόναχη, υπομένοντας αγόγγυστα πολλές δοκιμασίες, με ακρότατη άσκηση, ''πυκτεύουσα'', παλεύοντας με τα άλογα πάθη της και τους εμπαθείς λογισμούς σαν με άγρια θηρία. Τρεφόταν μόνο με αγριόχορτα.
Αφού τελείωσε την αφήγησή της, στάθηκε όρθια σε στάση προσευχής· τότε ο Ζωσιμάς την είδε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Η Μαρία τον παρακάλεσε να έλθει ξανά τον επόμενο χρόνο να της φέρει τη Θεία Ευχαριστία· εκεί, στις όχθες του Ιορδάνη, θα ερχόταν να τον συναντήσει για να κοινωνήσει.
Πράγματι, ένα χρόνο αργότερα, ο Αββάς Ζωσιμάς κατέφθασε με τη Θεία Κοινωνία στις όχθες του Ιορδάνη· ήταν ήδη βράδυ. Έμεινε να αναρωτιέται πώς εκείνη θα διέσχιζε τον Ιορδάνη ποταμό; Τότε, μέσα στο φεγγαρόφωτο διέκρινε τη μορφή της να πλησιάζει το ποτάμι, να κάνει το σημείο του Σταυρού επάνω του και κατόπιν να βαδίζει επάνω στο νερό σαν να ήταν ξηρά! Αφού την κοινώνησε, η οσία τον παρακάλεσε να ξανάρθει μετά από ένα χρόνο στην ίδια εκείνη πηγή όπου συναντήθηκαν την πρώτη φορά.
Ο καιρός πέρασε, ο αββάς επέστρεψε σ' εκείνο το σημείο και ανακάλυψε εκεί το άψυχο σώμα της. Πάνω απ' το κεφάλι της ήταν γραμμένο στην άμμο: ''Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της ταπεινής Μαρίας, απόδος χουν εις χουν". 

Απεβίωσα την 1η Απριλίου, το ίδιο βράδυ του σωτηρίου μαρτυρίου του Χριστού, αφού κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων''. Από την επιγραφή αυτή πληροφορήθηκε για πρώτη φορά ο Ζωσιμάς το όνομα της οσίας και ερμήνευσε το άλλο φοβερό θαύμα που είχε συντελεστεί: το γεγονός ότι τον προηγούμενο χρόνο, όταν της μετέδωσε τη Θεία Κοινωνία, εκείνη είχε φθάσει μέσα σε λίγες ώρες το ίδιο βράδυ στο σημείο συνάντησής τους, ενώ εκείνος πεζοπορούσε είκοσι ημέρες για να μεταβεί εκεί. Ο Άγιος Ζωσιμάς έθαψε το σώμα της μεγάλης αυτής Οσίας, της Μαρίας της Αιγύπτιας. Επιστρέφοντας στο Μοναστήρι του, διηγήθηκε όλο τον Βίο της και τα θαύματα στα οποία ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς.
Έτσι δοξάζει ο Κύριός μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς. 
Η Οσία Μαρία εορτάζει την 1η Απριλίου και μνημονεύεται την Ε΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ημέρα που είναι αφιερωμένη σ'αυτήν. Η Εκκλησία την έχει ως υπόδειγμα μετανοίας για τους πιστούς, τις ημέρες αυτές της Αγίας Νηστείας. Αναπαύθηκε περί το έτος 530 μ.Χ.

Το σπήλαιο όπου έζησε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία στην έρημο του Ιορδάνου

 πηγή

ΟΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΈΣ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ από τη Μάρω Σιδέρη

Δεν έχει γραφτεί ομορφότερο ποίημα για μια γυναίκα.Όχι άδικα: Δεν έχει υπάρξει άλλη γυναίκα που να αξίζει τέτοιον ύμνο,δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος που να συγκεντρώνει τόση ομορφιά.

Οι Παρασκευές της Σαρακοστής είναι αφιερωμένες στο ομορφότερο παιδί του ανθρώπινου είδους: από το Α ως το Ω, οι οίκοι (στροφές) είναι βήματα που εξιστορούν την δική της αλήθεια και τη δική μας ελπίδα:
Από την πρώτη – πρώτη συνάντησή της μ’ εκείνον τον υπέροχο Αγγελιοφόρο, ως την τελευταία ικεσία μας «ω πανύμνητε μήτερ..» η πορεία προς το Πάσχα χαιρετίζει την Παναγία. Δίκαιο είναι: το δικό της παιδί θα πληγωθεί, το δικό της παιδί θα ματώσει, το δικό της παιδί θα ταφεί.

Για μας η πορεία του από το Ωσαννά ως τη Σταύρωση και από το Τετέλεσται ως το Αληθώς Ανέστη είναι πορεία ελπίδας.Για την Αρχόντισσα όμως η πορεία του προς την ελπίδα περνά μέσα από μεγάλο πόνο κι εμείς αυτό τον πόνο θέλουμε να της τον απαλύνουμε,θέλουμε να την αγκαλιάσουμε, να την ευχαριστήσουμε, να την παρηγορήσουμε, να καταφύγουμε στην αγκαλιά της και να κουρνιάσουμε εκεί…
Σήμερα η Ελλάδα από άκρη σ’ άκρη ξεκινά να τραγουδά τον ύμνο της, τον ομορφότερο ύμνο που έχει γραφτεί για άνθρωπο κι αυτός ο ομορφότερος ύμνος γράφτηκε για μια γυναίκα!
Γύρω από την πένα του Ρωμανού του Μελωδού, στέκουμε όλοι.Γιατί ότι σχέση κι αν έχεις με τον Ουρανό, αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να τη μισήσεις… πώς να τη μισήσεις; Είναι τόσο όμορφη, μα τόσο απέραντα όμορφη!! Τόση απέραντη ομορφιά δεν τη μισείς… την χαιρετίζεις και την παρακαλάς να σε λυτρώσει από την ασχήμια…
Μάρω Σιδέρη