ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Αγαπητέ μου,

Γίνε συνοδοιπόρος του Χριστού παρακολουθώντας με κατάνυξη 

τις Ἱερές Ακολουθίες της Αγίας και Μέγάλης Εβδομάδας .

Μείνε κοντά στον Αναστημένο Ἱησού, το βράδυ του Μ. Σαββάτου μετέχοντας στο πνευματικό Τραπέζι της μοναδικής , αναστάσιμης 

Θείας Λειτουργίας

Ο Χριστός, σε θέλει κοντά Του στην

πορεία προς τον φρικτό Γολγοθά και

την Λαμπροφόρο Ανάστασή Του...

Καλή Ανάσταση!

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι»

Την ώρα που η κόπωση γίνεται εντονότερη, η ακηδία μας δοκιμάζει και τα γόνατα λυγίζουν, έχουμε ανάγκη από ένα στήριγμα. Ακριβώς στην μέση αυτού του δύσκολου και μακρινού δρόμου, οι Άγιοι Πατέρες φύτεψαν τον ζωηφόρο Σταυρό, για να μας δίνει κουράγιο και θάρρος να συνεχίσουμε τον αγώνα. Η ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρό μας θυμίζει τα πάθη του Χριστού αλλά ακτινοβολεί και την Ανάσταση του. Όλοι μαζί ψάλλουμε «τον Σταυρό Σου προσκυνούμε Δέσποτα, και την Αγία Σου Ανάσταση δοξάζομεν».

Το Ευαγγέλιο μας είπε: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Για κάθε άνθρωπο ο Κύριος έχει ορίσει ένα Σταυρό. Αυτός ο σταυρός, όταν συνοδεύεται με πραγματική μετάνοια, υπομονή, ευχαριστία και δοξολογία, τότε γίνεται σταυρός του Χριστού.

Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια του, τον εξέτασε με την θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Κι αφού υπολόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε και τον απώθησε στους ώμους σου.

«Κάποτε, κάποιος νεαρός έφτασε στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματα. Ήταν πελαγωμένος. Αντικρίζοντας μόνο αδιέξοδο, έπεσε στα γόνατα προσευχόμενος, λέγοντας: “Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος”.

Ο Κύριος αποκρίθηκε: “Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησέ τον μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Ύστερα, άνοιξε πάλι την πόρτα και διάλεξε όποιον σταυρό επιθυμείς.”

Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε: “Σ’ ευχαριστώ Κύριέ μου”. Και στη συνέχεια, έκανε ότι του είπε ο Θεός. Καθώς μπήκε στο δωμάτιο, είδε πολλούς σταυρούς, μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. Άλλοι ήταν μέτριοι. Αυτός ανακάλυψε έναν μικροσκοπικό σταυρό που έγερνε πάνω σε έναν μακρινό τοίχο.“Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε”, ψιθύρισε ο νεαρός.

Τότε ο Κύριος του απάντησε: “ Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!”

Ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας. Τι κάνουμε εμείς γι’ αυτή την σταυρωμένη αγάπη του Χριστού; Ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας, όταν μας βλέπουν οι άλλοι; Ο Σταυρός του Χριστού, είναι η ελευθερία μας από τον θάνατο και από τον διάβολο. Η μεγαλύτερη νίκη και το μεγαλύτερο καύχημα μας.  Φοβόμαστε να μιλήσουμε για εκείνον μήπως μας κοροϊδέψουν; Ο Σταυρός αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο τον μονογενή Υιό του, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. 3,16)

Φοράμε χαϊμαλιά, χάντρες θαλασσιές, ματάκια, σκόρδα, πέταλα ή κάτι σχήματα που μοιάζουν με σταυρό αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι; Όλα αυτά είναι δεισιδαιμονίες, επιρροές σατανιστικών δυνάμεων που δυστυχώς βλασφημούν τον Σταυρό του Χριστού μας. Ο Σταυρός ανεξαρτήτου αξίας και υλικού (πόσο μάλλον ο βαπτιστικός μας) αρκεί, για να προστατέψει από τα πάντα. Οι δαίμονες τρέμουν στην εμφάνιση του. Επίσης ο Σταυρός δεν είναι αξεσουάρ π. χ σκουλαρίκια, ή μόδα (τυπωμένος επάνω σε μπλούζες ή παντελόνια ή παπούτσια ή τσάντες) είναι η αιώνια μαρτυρία ταπεινώσεως του Θεού.

Τα πάντα μέσα στην Εκκλησία αγιάζονται με την σημείωση του Τιμίου Σταυρού. Ας αναρωτηθούμε όμως, κάνουμε τον σταυρό μας σωστά; Συνήθως τον κάνουμε χωρίς ευλάβεια, χωρίς προσοχή, χωρίς συναίσθηση ακόμη και διακωμωδώντας .

Ο Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός μας διδάσκει: «Ακούσατε, χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο σταυρός και τί σημαίνει. Μας λέγει το άγιον Ευαγγέλιον πως η αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον ουρανόν περισσότερον από τους αγγέλους. Τί πρέπει να κάμης και εσύ; Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν το χέρι σου και, μην ημπορώντας να ανεβής εις τον ουρανόν να προσκύνησης, βάνεις το χέρι σου εις το κεφά­λι σου, διότι το κεφάλι σου είναι στρογγυλό και φανερώνει τον ουρανόν, και λέγεις με το στόμα: Καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζετε την αγίαν Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι και εγώ, ως δούλος ανάξιος, δοξάζω και προσκυνώ την αγίαν Τριάδα. Και καθώς αυτά τα δάκτυλα είναι τρία -είναι ξεχωριστά, είναι και μαζί- έτσι είναι και η αγία Τριάς, ο Θεός, τρία πρόσωπα και ένας μόνος Θεός. Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάνεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις: Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριέ μου, ότι κατεδέχθης και εσαρκώθης εις την κοιλίαν της Θεοτόκου διά τας αμαρτίας μας. Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσης και να με βάλης εις τα δεξιά με τους δικαίους. Βάνοντάς το πάλι εις τον αριστερόν ώμον, λέγεις: Σε παρακαλώ, Κύριε μου, μη με βάλης εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς. Έπειτα, κύπτοντας κάτω εις την γην: Σε δοξάζω, Θεέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω ότι, καθώς εβάλθηκες εις τον τάφον, έτσι θα βαλθώ και εγώ. Και όταν σηκώνεσαι ορθός, φανερώνεις την Ανάστασιν, και λέγεις: Σε δοξάζω, Κύριε μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, πως αναστήθηκες από τους νεκρούς, διά να μας χαρίσης την ζωήν την αιώνιον. Αυτό σημαίνει ο πανάγιος σταυρός.»

πηγή

Αυτή είναι η Βασίλισσα του ουρανού και της γής!

"Να πάρετε την Προστάτιδα και Βοηθό μας την Μητέρα μας που είναι στους ουρανούς και στην γή, 

να την βάλετε στα σπίτια σας! Αυτή είναι η Βασίλισσα του ουρανού και της γής! 

Σαν θα πάρετε αυτήν την προστάτιδα στα σπίτια σας και της διαβάζετε κάθε πρωί με το καντήλι της αναμμένο τους Χαιρετισμούς της και το βράδυ την Παράκλησίν της, 

θα την έχετε βοηθό σ' όλη την ζωή σας και την στιγμή του θανάτου σας και την μέρα της Κρίσεως...Γνωρίζετε πόσο δύναται να βοηθήσει η Θεοτόκος η Μητέρα μας 
μπροστά στο θρόνο της Παναγίας Τριάδος;

Εάν δεν υπήρχε αυτή, πιστεύω οτι αυτός ο κόσμος θα εχάνετο από πολύ παλαιότερα."

~ Γέροντας Κλεόπα Ήλιε

Η Ενορία μας τίμησε την Εθνική παλιγγενεσία !

Με επιτυχία και φέτος ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις 

προς τιμήν των ηρώων του γένους μας . 

Τον πανηγυρικό λόγο της ημέρας εκφώνησε εμπνευσμένα 

ο κ. Παναγιώτης Γάκης, φιλόλογος του πειραματικού

Λυκείου Πατρών.

 Οι νέοι και οι νέες όλων των βαθμίδων των κατηχητικών σχολείων της ενορίας μας συμμετείχαν σύσσωμοι στον εορτασμό 

της Εθνικής μας παλιγγενεσίας  με τη δυναμική παρουσία τους , 

με την εκφώνηση ποιημάτων, με τραγούδια, 

με Εθνικό παλμό και με την παρουσίαση 

παραδοσιακών χορών στο προαύλιο του Ναού μας. 

Στο ηρώο των πεσόντων μετά την επιμνημόσυνη δέηση 

κατέθεσαν στεφάνους τιμής:

-Εκ μέρους του Δήμου Πατρέων η συντοπίτισσά μας αντιδήμαρχος 

κ. Ιουλία Γιαννιτσοπούλου,

-Η Ενορία μας Κοιμήσεως Θεοτόκου Παραλίας,

-Τα Κατηχητικά Σχολεία της Ενορίας μας

-Ο Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων 1ου Δημοτικού 

Σχολείου Παραλίας,

- Ο Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων Γυμνασίου 

και Λυκείου Παραλίας

-Ο εκπολιτιστικός Σύλλογος Παραλίας "Η Αναγέννηση"

 Όλη η Ενορία μας  συμμετείχε με αισθήματα ευγνωμοσύνης 

προς τους ήρωες μας!

 Η Υπεραγία Θεοτόκος ευχόμαστε να στηρίζει το γένος μας και την πατρίδα μας και να την αναστήσει από τα δεινά στα οποία και τώρα 

έχει περιέλθει .

Ζήτω η Ελλάδα!
 Ζήτω το ' 21! 
Ζήτω η Μακεδονία μας!

Δείτε τα βίντεο :

Χρόνια πολλά ευλογημένα και ελεύθερα !

Παλαιών Πατρών Γερμανός : Ο Μητροπολίτης που ξεσήκωσε τους υπόδουλους Έλληνες !

Ο Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν ο Εθνεγέρτης του Μωρηά, μαζί με τους οπλαρχηγούς και τους προκρίτους.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα στα 1778. Πήγε στη Σχο­λή της γενέτειράς του. Και δάσκαλο είχε τον Αγάπιο. Αργότερα κατέβηκε στο Άργος, όπου χειροτονήθηκε διά­κονος. Και μετά πήγε στη Σμύρνη, όπου συνάντησε το συμπατριώτη του, τον Μητροπολίτη Γρηγόριο, και κατό­πιν Εθνομάρτυρα Πατριάρχη. «Κι ο Γρηγόριος, που άλλο δε ζητούσε παρά να βοηθάει νέους για να γίνουν χρήσι­μοι στην Εκκλησία και στο Έθνος», του έδωσε όλα τα μέσα για να σπουδάσει στη Σχολή της Σμύρνης. Εκεί ο διάκονος Γερμανός παρακολούθησε θεολογικά μαθήμα­τα, Φιλοσοφία, Φιλολογία και γαλλική λογοτεχνία. Έτσι έγινε ένας μορφωμένος κληρικός, τόσο δύσκολο για τα χρόνια εκείνα της σκλαβιάς. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά που έκανε ο σεβαστός Ιεράρχης για το συμπατριώτη του. Του έδινε κι ένα άλλο ανεκτίμητο δώρο: τον εαυτό του, ζωντανό παράδειγμα, γεμάτο ζήλο κι αφοσίωση στην ιε­ρή του αποστολή.

Όταν ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο ο Γρηγόριος ο Ε', τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη και ο Γερ­μανός. Κι έγινε τότε το «δεξί» χέρι του Πατριάρχη... Το αυστηρό του ήθος, η σοβαρότητά του, η αξιοπρέπειά του τον επέβαλλαν στο Πατριαρχείο και στην ελληνική κοινό­τητα.

Ο Γερμανός γράφει την εξής χαρακτηριστική φράση:

«Ο άνθρωπος που νοιώθει ευγνωμοσύνη προς τους συνεργάτες του, είναι έτοιμος να κινδυνεύση μαζί τους όταν αδίκως πάσχουν».

Κι αυτό ήρθε στιγμή που το έδειξε και στην πράξη. Όταν οι Τούρκοι εξόρισαν τον Γρηγόριο τον Ε' στο Άγιο Όρος, τον ακολούθησε και ο Γερμανός, πρεσβύτερος τό­τε.

Αλλ' ο Πατριάρχης δεν τον κράτησε πολύ κοντά του. «Γύρισε στην Κωνσταντινούπολη, του είπε. Εδώ δεν χρειά­ζεσαι τώρα πια. Ενώ εκεί θα είσαι πολύ χρήσιμος».

Γύρισε στην Πόλη και σε λίγα χρόνια, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών, στις 25 Μαρτίου 1807.

Ο νέος Ιεράρχης κατέβηκε στο Μωρηά γεμάτος ζωή και παλμό ιερό. Και ρίχτηκε στην πνευματική του αποστο­λή. Περιόδευε, καβάλα σε μουλάρι, από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη, όλο το Μωρηά. Και συμβούλευε και νουθετούσε. Και κατηύθυνε κάθε ενέργεια της Φιλικής Εταιρείας με κόπο και μόχθο και πρόσφερε από το υστέρημά του μεγάλα ποσά... Ως στις 10 Μαρτίου 1821 όταν κατέφυγε στην Αγία Λαύρα. Και σε δυο-τρεις μέρες έφθασαν εκεί και ο Επίσκοπος Κερνίκης, ο Ζαΐμης, ο Φω­τήλας, ο Λόντος και άλλοι. Εκεί πήραν τη μεγάλη απόφαση. Και ο Ιεράρχης τούς εξέθεσε τους κινδύνους και τους έδωσε θάρρος και τόλμη. Και κατέληξε με τη φράση: «Η ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται επάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς».

Στο Ιστορικό εκκλησάκι του Μοναστηριού λειτούργη­σε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Και μ' ευλάβεια και ιερή συγκίνηση οπλαρχηγοί και στρατιώτες κοινώνησαν των Άχραντων Μυστηρίων. Και στο τέλος από την Ωραία Πύλη ευλόγησε τη Σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως...

Έτσι η «αυλαία» της Εθνεγερσίας σηκώθηκε. Τα καριοφίλια άρχισαν να βροντούν. Οι μάχες άνισες, σκληρές, διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο Παλαιών Πατρών Γερμα­νός πολλά πρόσφερε στα χρόνια της Εθνεγερσίας. Πέθα­νε από εξανθηματικό τύφο στο Ναύπλιο στα 1826.

Πολλοί Έλληνες και ξένοι ιστορικοί μίλησαν και μι­λούν με θαυμασμό για τον Εθνεγέρτη του Μωρηά. Ο ιστορικός Γόρδων έγραψε για τον Παλαιών Πατρών Γερ­μανό «ότι τα υψηλά του εκκλησιαστικά καθήκοντα και η δραστηριότης του ενέπνεαν τον ελληνικόν λαόν». Ο Γάλ­λος ιστορικός και Πρόξενος στην Πάτρα Πουκεβίλ ότι «ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός ήταν πολύ μορφωμένος, Ικα­νός και ενάρετος. Η φαντασία του ήταν ζωηρή. Η πίστις του ακράδαντος».

Ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία: Αγνός στη ζωή του, πιστός στο εθνικό χρέος, μεγαλόκαρδος στην ψυχή, με­γαλοπρεπής και επιβλητικός στο παράστημα, αλύγιστος κι όμως προσηνέστατος, πολύπειρος κι ωστόσο αδιάφθο­ρος, εύγλωττος, άλλα εχέμυθος, στάθηκε μια μορφή από τις πιο σημαντικές στο μεγάλο αγώνα».

Αντί για άλλο μήνυμα του, να λίγες γραμμές από τη «διακήρυξη» προς τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, που Αυτός πρώτος υπέγραψε και «εστάλη» λίγο πριν την έκρηξη της Εθνεγερσίας.

«Ημείς, το ελληνικόν Έθνος των Χριστιανών, βλέ­ποντας ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος, και σκο­πεύει τον όλεθρον εναντίον μας, πότε μ' έναν και πότε μ' άλλον τρόπον, απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν. Και τούτου ένεκα, βαστούμεν τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματα μας....»

Δεσπόζουσα μορφή αναδείχθηκε ο Επίσκοπος Πα­λαιών Πατρών Γερμανός, που κλείνει την «αυλαία» της οθωμανικής κυριαρχίας και ανοίγει την πύλη της απελευ­θερώσεως των Ελλήνων. Ηγέτης συνετός και άντρας γεν­ναίος ο Επίσκοπος Γερμανός, ορθώνεται μπροστά και στο κάθε ορθόδοξο κληρικό της εποχής μας και του ζητάει τον ίδιο ζήλο και την ίδια αγωνιστικότητα να δείχνει στους σημερινούς πνευματικούς αγώνες!...

Μιλούν τα γεγονότα
ΕΚΚΛΗΣΙΑ -ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ - 21
ΤΙΜΟΘΕΟΥ Κ. ΚΑΛΙΦΗ
Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ 

Ανακοίνωση επί την Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου !

Tην Δευτέρα 25 Μαρτίου 

Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Εθνική εορτή, μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας, 

θα ψαλεί δοξολογία επί τη Εθνική παλιγγενεσία και στη συνέχεια 

επιμνημόσυνη Δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο

των Πεσόντων. Στις εκδηλώσεις θα συμμετάσχουν 

οι νέοι και οι νέες των κατηχητικών σχολείων

της Ενορίας μας όπου θα εκφωνήσουν ποιήματα, τραγούδια 

και θα παρουσιάσουν Εθνικούς χορούς στο προαύλιο του Ναού μας !

Για μια συνάντηση με τη ματιά Του…

Άρθρα από το "Προς τη Νίκη"

Δεν ήταν μια συνηθισμένη ώρα Ιστορίας. 

Η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει πολύ μέσα στην τάξη. Όλοι ήταν σε μεγάλη ένταση. Ευτυχώς χτύπησε στο μεταξύ το κουδούνι. Η καθηγήτρια πήρε την τσάντα της και βιάστηκε να βγει. Το ίδιο και οι μαθητές που ξεχύθηκαν σαν χείμαρρος στο διάδρομο. Η Ελένη με πόνο έσπευσε να σηκώσει την εικόνα του Χριστού από το πάτωμα, και με κινήσεις που δήλωναν ιδιαίτερη στοργή και τρυφερότητα προσπάθησε να την καθαρίσει και να την περιποιηθεί. Ήταν η αγαπημένη της.

Είχαν και στο σπίτι μια γωνιά με εικόνες, αλλά με αυτή την εικόνα που βρισκόταν πάνω από τον πίνακα της τάξης τους είχε μια ιδιαίτερη σχέση. Ήταν γιατί σ᾽ αυτή στρεφόταν αυθόρμητα για να ζητήσει φωτισμό και ενίσχυση, όταν έγραφε διαγώνισμα; Ήταν γιατί της άρεσε ιδιαίτερα σ᾽ αυτή η μορφή του Χριστού; Ούτε και η ίδια ήξερε να πει. Εκείνο που ήξερε ήταν πως, κάθε φορά που την αντίκριζε, αισθανόταν τη ματιά τού Χριστού γεμάτη στοργή να διαπερνά την ψυχή της και να τη γεμίζει με θαλπωρή, γλυκύτητα, σιγουριά και ασφάλεια.

Και όμως, πριν από λίγο αυτή η εικόνα τού Χριστού βρέθηκε στο πάτωμα. Είχαν μάθημα με τη φιλόλογο που ήρθε τελευταία στο σχολείο τους με την οποία, είναι αλήθεια, δεν αισθανόταν πολύ άνετα. Είχε κάτι παράξενο «η καινούργια», και στη ματιά και στη συμπεριφορά της. Όμως, ποτέ δεν φανταζόταν ότι, πέρα από τη δήλωση που τους έκανε ότι δεν πιστεύει στο Θεό, θα έφτανε και στο σημείο, σε κάποια στιγμή έντονης αντίδρασης, να πετάξει και την εικόνα στο πάτωμα.

Πάγωσαν όλοι στην τάξη κι απόμειναν να κοιτούν πότε την καθηγήτρια και πότε την κακοποιημένη εικόνα του Χριστού.

Ιδιαίτερη θρησκευτικότητα δεν είχε εκδηλώσει ποτέ κανείς τους. Ήταν όλοι τους παιδιά της εποχής, του facebook, των gadgets, της τεχνολογίας τελοσπάντων. Δεν θα πίστευε ποτέ κανείς πως ήταν και της εκκλησίας. Κι όμως, βαθιά μες στην ψυχή τους σιγόκαιγε η πίστη. Το καντήλι που άναψε με το άγιο βάπτισμα στα βάθη της καρδιάς τους, εξακολουθούσε να μένει αναμμένο μπροστά σε ό,τι όσιο και ιερό. Και αυτό το απέδειξε η συνέχεια…

Μετά το πρώτο δυσάρεστο ξάφνιασμα μια ιερή αγανάκτηση φούντωσε στην ψυχή τους. Ο Νίκος στο πρώτο θρανίο, ο πρώτος αντιδραστικός στην τάξη, ζωγράφισε στα γρήγορα ένα σταυρό πάνω σε ένα φύλλο χαρτί και το άφησε να γλιστρήσει μπροστά στην καθηγήτρια· έτσι, σαν μια αντίδραση στην προκλητική και βέβηλη ενέργεια.

Όμως και αυτό είχε την ίδια τύχη με την εικόνα. Η καθηγήτρια το πήρε, το έσκισε σε κομματάκια και το πέταξε στο καλάθι.

Και ενώ θα έλεγε κανείς πως όλα τελείωσαν εδώ, πριν τελειώσει το διάλειμμα, μια πρωτόγνωρη και συνεχώς αυξανόμενη κίνηση δήλωνε πως κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στο σχολείο. Στόμα με στόμα, τάξη με τάξη διαδόθηκε το νέο παντού. «Η καινούργια» πέταξε την εικόνα και έσκισε το σταυρό!» Η αγανάκτηση ξεχειλίζει. Μέσα σε λίγα λεπτά συγκεντρώνεται όλο το Λύκειο στο προαύλιο. Κάποιοι ξεκρεμούν τις εικόνες από τις τάξεις και σε λίγο αρχίζει μια ιδιότυπη λιτανεία σε όλο το χώρο του σχολείου. Περνούν απ᾽ τους διαδρόμους και φτάνουν έξω από το γραφείο των καθηγητών. Διαμαρτύρονται έντονα. Τελικά ο διευθυντής τους καθησυχάζει ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί το γεγονός. Έτσι μαθητές και εικόνες επιστρέφουν στις τάξεις.

***

Η Ελένη κάθεται και σήμερα στο θρανίο της ρίχνοντας για ακόμη μια φορά τη ματιά της στην εικόνα τού Χριστού. Οι ματιές τους συναντιόνται. Η δική της γεμάτη προσδοκίες, και η δική Του γεμάτη στοργή και αγάπη. Τώρα ξέρει περισσότερο από ποτέ ότι τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σ᾽ αυτή τη συνάντηση όχι μόνο της ματιάς της αλλά και της καρδιάς της με τον Χριστό. Και μαζί της το ζουν και το αισθάνονται και πολλοί άλλοι μέσα στο σχολείο τους.

                                                                                                      πηγή

Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει...

Η Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στον Υιόν της: 
«Υιέ μου και Θεέ μου, δώσε στον κόσμον σοφία. Συγχώρεσε τον κόσμον». 
Παναγία μου, προσκυνώ την χάρη σου. 
Ο Κύριος λέει: «Εγώ κατέβηκα, σταυρώθηκα, καρφώθηκα και αυτοί δεν πιστεύουν». 
Αναμένει ο Θεός, αναμένει. Κάνει υπομονή.

(Οσία Σοφία η εν Κλεισούρα ασκήσασα)

Να νηστεύουμε !

Ο Γέροντας Ιάκωβος για το

θέμα της νηστείας μεταξύ άλλων

έλεγε και τα εξής:

Η νηστεία είναι εντολή του Θεού.

Γι’ αυτό και μεις να νηστεύουμε, παιδιά μου.

Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών.

Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παιδιόθεν.

Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου.

Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.

Είπαν οι γιατροί και οι Επίσκοποι:

Η νηστεία κι αυτή η λιτοδίαιτα πολύ ωφελούν τον άνθρωπο.

Εφόσον ωφελεί όταν ο γιατρός, με συγχωρείτε, μας λέει:

πέντε μέρες πάτερ μου, δε θα πιεις νερό ούτε μια σταγόνα, για να κάνουμε μια θεραπεία, να δούμε το σώμα σου τι έχει.

Λοιπόν πέντε μέρες άντεξα.

Πολύ καλό με είχε κάνει.
Ε, πόσο μάλλον ωφελεί όταν νηστεύουμε για την ψυχή μας!
Αλλά και στο σώμα αυτό κατοικεί ψυχή αθάνατος.

Γι’ αυτό ας φροντίζουμε για την ψυχή μας που είναι πράγμα αθάνατο.

Να νηστεύετε παιδιά μου, μην ακούτε που λένε δεν είναι η νηστεία τίποτε κι ότι τα λένε οι καλόγηροι.

Δεν τα λένε οι καλόγηροι παιδιά μου, με συγχωρείτε, τα λέει ο Θεός.

Η πρώτη εντολή του Θεού ήταν η νηστεία, καθώς και ο Χριστός μας νήστευσε.

Εμείς μπορούμε να πούμε ότι νηστεύουμε;

Ε, τρώμε τόσα και τόσα.

Τώρα νηστεία, παιδιά μου, κάνουμε εμείς;

Όταν τρώμε, με συγχωρείτε, τόσα και τόσα φαγητά, έστω αλάδωτα, έστω…

Υπάρχουν νηστίσιμα φαγητά πολλά.

Αρκεί ο άνθρωπος να ‘χει την υγεία του και τη θέληση να νηστέψει.

Κάποτε ήρθε ένα πρόσωπο και μου λέει:

παπά μου, μου είπανε ότι νηστεία δεν υπάρχει.

Και ότι ποιος είπε ότι υπάρχει νηστεία.

Του είπα να πει στον Ιερέα ν’ ανοίξει το Βιβλίο να δει που υπάρχει νηστεία.

«Εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ…»,

λέγει στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μας

και άλλα πολλά.

Και τα δαιμόνια και οι αρρώστιες κι όλα τα πάθη με τη νηστεία και την προσευχή αποβάλλονται.

Ο Άγιος Πρόδρομος τι έτρωγε εκείνος στην έρημο;

Τι έτρωγε ο Όσιος Δαυίδ; Μ’ ένα αντίδωρο περνούσε στο ασκητήριό του όλη την εβδομάδα. Αλλά

«νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν».

Γι’ αυτό τον αγίασε ο Θεός και ζει τετρακόσια πενήντα χρόνια στον Ιερό τόπο αυτόν.

Είναι πολύ θαυματουργός και ζωντανός Άγιος.

Προσευχή, παιδιά μου, και νηστεία: αυτά ωφελούν την ψυχή του ανθρώπου.

Κι ο προφήτης Ηλίας,

λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος,

«ομοιοπαθής»

άνθρωπος ήταν κι αυτός, αλλά με την προσευχή του και τη νηστεία του έκλεισε τον Ουρανό και δεν έβρεξε στη γη τρία χρόνια και έξι μήνες.

Και μετά βέβαια πάλι προσευχήθηκε και ζήτησε να βρέξει κι ο Ουρανός έδωσε βροχή και η γη βλάστησε τους καρπούς της».

Απόσπασμα από το Βιβλίο
Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός
π. Ιάκωβος Τσαλίκης.

Εὐλογημένα «γιατί»!

Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Νικόλαος

Ἐρώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στήν ἐκφορά του, τόσο δύσκολο στήν ἀπάντησή του. 

 Ἐρώτημα τόσο ἀληθινό, τόσο ἀνθρώπινο, τόσο ἀπαιτητικό, πού ὅμως ἀπό τή φύση του δέν ἀντέχει στόν λόγο, δέν ἐκφράζεται μέ τό στόμα, δέν μπαίνει σέ λέξεις, δέν δημοσιοποιεῖται σέ ἀκροατήριο, πολύ δέ περισσότερο, δέν ἐπιδέχεται μονοσήμαντες ἀπαντήσεις ἀπό κάποιους πού δῆθεν γνωρίζουν πρός κάποιους ἄλλους πού σίγουρα πονοῦν. Ἴσως εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θέμα γιά τό ὁποῖο δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά γίνονται ὁμιλίες. 

Εἶναι πολύ βαθύ γιά νά ἔλθει στήν ἐπιφάνεια τῆς συνειδητοποίησης. 

Εἶναι πολύ ἐπώδυνο γιά νά χωρέσει στόν ὁρίζοντα τῶν ἀντοχῶν μας. 

Εἶναι πολύ προσωπικό γιά νά ἐντοπισθεῖ στό στερέωμα τοῦ δημόσιου λόγου. Ἴσως αὐτό τό ἐρώτημα νά πονάει πιό πολύ καί ἀπό τήν αἰτία πού τό δημιουργεῖ. Γιατί ὅλοι ξέρουμε πώς δέν ἔχει εὔκολη ἀπάντηση. Καί ὅμως εἶναι τόσο ἐπίμονο καί ἀληθινό.

 Γιατί σέ μένα, Θεέ μου; Ἠχεῖ στά αὐτιά μου αὐτό τό ἐρώτημα καί ἀντηχεῖ βαθιά στήν καρδιά μου. Εἶναι τό ἐρώτημα κάθε γονιοῦ πού τό παιδί του πάσχει ἤ κάθε ἄνθρωπου πού ἔχει χτυπηθεῖ ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια. Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτό τό ἐρώτημα νά μεταμορφωθεῖ σέ ὁμιλία, συμβουλή, γνώμη ἤ ἀπάντηση;

Τό ἐρώτημα αὐτό συνεχῶς διατυπώνεται καί ἀπαντᾶται μόνο μέ δάκρυα, ὄχι μέ λέξεις, μέ αἰσθήματα, ὄχι μέ σκέψεις, μέ σιωπή, ὄχι μέ ἀπόψεις, μέ συμπόνια, ὄχι μέ ἀπαντήσεις. Πῶς νά τό κάνουμε; Συχνά τά μάτια μιλοῦν πιό εὔγλωττα ἀπό τό στόμα, ὁ ἀναστεναγμός πιό δυνατά ἀπό τή σκέψη καί ἡ πονεμένη ἀπορία ἐκφράζει περισσότερο τήν ἀλήθεια ἀπό τήν ὅποια ἀπάντηση.

Γιατί;
Γιατί ὁ πόνος; γιατί ἡ ἀδικία; γιατί τά παιδάκια; γιατί τόσο πρόωρα; γιατί μέ αὐτόν τόν τρόπο; γιατί τήν ἀπερίγραπτη χαρά τῆς ἀθώας παρουσίας τους νά τή διαδέχεται ὁ ἀβάσταχτος πόνος; γιατί; Καί ἄν εἶναι γιά τό ἄγνωστο καλό μας, γιατί αὐτό τό καλό μας νά εἶναι τόσο πικρό;

Γιατί σέ μένα;
Τί κακό ἔκανα; Ποῦ νά ψάξω νά βρῶ μέσα μου τήν ἄγνωστη σέ μένα αἰτία; Καί ἄν φταίω ἐγώ, δέν μπορῶ κάτι νά κάνω γιά νά ἀναστρέψω τά πράγματα; Καί ποιός ὁ λόγος ἐξ αἰτίας μου νά ὑποφέρει αὐτό τό ἀθῶο πλασματάκι; Αὐτό μοῦ φαίνεται πιό ἀδύνατο νά τό ἀντέξω. Κινδυνεύω νά χάσω καί τή λίγη καί ἀσθενική πίστη μου. Τελικά, ποιό τό ὄφελος αὐτῆς τῆς ἱστορίας;

Γιατί σέ μένα, Θεέ μου;
Δέν εἶμαι παιδί σου; δέν εἶσαι Θεός ἀγάπης; τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ ἀγάπη Σου 
μέ τό μαρτύριό μου; Πῶς νά μέ προσελκύσουν τά μαστιγώματά Σου; Πῶς συνδυάζεται ἡ καλωσύνη Σου μέ τήν ἀνερμήνευτη λογική τοῦ πόνου, μέ τή θλίψη, μέ τό ἐνδεχόμενο τοῦ σκανδαλισμοῦ;

Ἡ «εὐλογία» τοῦ πόνου. Εὐλογημένα «γιατί»!
  Τά καθαγίασε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στόν σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;» Θεέ μου, γιατί μοῦ τό ’κανες αὐτό; Τί σοῦ ἔκανα; Δέν εἶμαι ὁ Υἱός σου; Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἐρώτημα μέ τό δικό μου τό ὁποῖο ἔμεινε καί αὐτό ἀναπάντητο. Ἔμεινε ἀναπάντητο στά φαινόμενα. Τά γεγονότα ὅμως φανέρωσαν τήν ἀπάντηση.

  Τέτοια πολλά «γιατί» βγῆκαν καί ἀπό τό στόμα τοῦ πολυάθλου Ἰώβ ἤ τή γραφίδα τοῦ τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ἀνθρώπων πού οἱ τραγικοί θάνατοι τῶν παιδιῶν τους σφράγισαν τό πέρασμά τους ἀπό τήν ἱστορία καί πού μᾶς παρουσιάζονται συχνά ὡς μοναδικά πρότυπα πίστης, ἐγκαρτέρησης καί ὑπομονῆς.

  Τό ἐρώτημα αὐτό τό ἀπευθύνουμε στόν Θεό, τό λέμε στόν ἑαυτό μας, τό ἐπαναλαμβάνουμε στούς ἀνθρώπους πού νοιώθουμε ὅτι ἰδιαίτερα μᾶς ἀγαποῦν. Τό λέμε κυρίως γιά νά ἐκφράσουμε τό μέσα μας, τό λέμε ὅμως καί προσδοκώντας τό χάδι μιᾶς ἀπάντησης. Ποιός ὅμως μπορεῖ νά δώσει μία ἀπάντηση; Ἀκόμη κι ἄν τήν ξέρει, ποιός μπορεῖ νά μᾶς τήν πεῖ;

 Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος πρός πενθοῦντα πατέρα ὅτι ὁ πόνος κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο εὐαίσθητο, ὥστε μοιάζει μέ τό μάτι πού δέν ἀνέχεται οὔτε τό πούπουλο. Καί ἡ πιό τρυφερή κίνηση αὐξάνει τόν πόνο τοῦ πονεμένου. Καί ἡ πιό διακριτική ἀναλογία δέν ἀντέχεται. Ὁ λόγος πού ἐκφέρεται ὡς λογικό ἐπιχείρημα ἐνοχλεῖ ἀβάσταχτα. Μόνο τό δάκρυ, ἡ κοινωνία τῆς ἀπορίας, ἡ σιωπή, ἡ ἐσωτερική προσευχή θά μποροῦσαν νά ἀνακουφίσουν τόν πόνο, νά φωτίσουν τό σκοτάδι ἤ νά γεννήσουν μία μικρή ἐλπίδα.

Ὁ πόνος γεννᾶ ἀλήθεια, συμπόνια, κοινωνία.
Ὁ πόνος δέν ξυπνάει μόνον ἐμᾶς, ἀλλά γεννάει καί τήν ἀγάπη στούς γύρω μας. Προσπαθοῦν νά μποῦν στή θέση μας. Ἀγωνίζονται στόν καιρό τῆς ἀσφάλειάς τους νά μοιραστοῦν τά πιό ἀνεπιθύμητα γι’ αὐτούς δικά μας αἰσθήματα. Καί τό κάνουν. Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ὑπομονή μας, ταυτόχρονα ὅμως γεννᾶ καί τόν ἐξ ἀγάπης σύνδεσμο μέ τούς ἀδελφούς μας. Ὁ πόνος γεννᾶ τήν ἀλήθεια. Ἡ συμπόνια τῶν ἄλλων τή φυτεύει στή δική μας καρδιά. Ἐκεῖ διακριτικά κρύβεται καί ἡ ἀπάντηση.
Ἔτσι γεννιέται στήν καρδιά ἡ παρηγοριά, ἡ γλύκα καί ἡ ἀνακούφιση τῆς ὁποίας εἶναι πολύ ἐντονότερες ὡς ἐμπειρίες ἀπό τό βάρος τοῦ πόνου.

Ὁ πόνος μᾶς βγάζει ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα.
  Τελικά αὐτά τά «γιατί» δέν ἔχουν τίς ἀπαντήσεις πού ἡ φτώχια καί ἡ ἀδυναμία μᾶς περιμένει. Στή λογική αὐτή συνήθως παραμένουν ἀναπάντητα. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός γιά τόν θάνατο δέν εἶπε παρά ἐλάχιστα. Ἁπλά, ὁ Ἴδιος τόν ἐπέλεξε καί πόνεσε ὅσο κανένας ἄλλος. Καί ὅταν ἀναστήθηκε, τό στόμα Τοῦ ἔβγαλε περισσότερη πνοή καί λιγότερα λόγια. Δέν εἶπε τίποτε γιά ζωή καί θάνατο -μόνο προφήτευσε τό μαρτύριο τοῦ Πέτρου. Ὁ πόνος δέν ἀπαντιέται μέ ἐπιχειρήματα. Οὔτε ἡ ἀδικία καί ὁ θάνατος ἀντιμετωπίζονται μέ τή λογική. Τά προβλήματα αὐτά λύνονται μέ τό ἐμφύσημα καί τήν πνοή πού μόνον ὁ Θεός δίνει. Λύνονται μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ξεπερνιοῦνται μέ τήν ταπεινή ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ πού εἶναι τόσο ἀληθινό ἀλλά συνήθως καί τόσο ἀκατανόητο.

  Στό διάβα της ἡ δοκιμασία συνοδεύεται ἀπό τό σφυροκόπημα τῶν ἀναπάντητων ἐρωτημάτων. Κι ἐμεῖς, γαντζωμένοι στά «μήπως», στά «γιατί», στά «ἄν» συντηροῦμε τίς ἐλπίδες καί ἀντέχουμε τήν ἐπιβίωση σέ αὐτόν τόν κόσμο, προσδοκώντας κάτι σίγουρο ἤ κάτι σταθερό. Αὐτό ὅμως συνήθως δέν ἐντοπίζεται στήν προτεινόμενη ἀπό μᾶς λύση, ἀλλά ἐπικεντρώνεται στήν ἀπροσδόκητη ὑπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. 

Κάθε προσπάθεια ἀντικατάστασής της μέ ἀνθρώπινα ὑποκατάστατα ἀδικεῖ ἐμᾶς τούς ἴδιους. Κάθε περιορισμός στήν ἀσφυκτική θηλιά τῶν ὀρθολογιστικῶν ἀπαντήσεων μᾶς παγιδεύει βαθύτερα στό δράμα μας. Στόν διάλογο μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά βγοῦμε ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα. Αὐτή εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἔξοδος ἀπό τή δοκιμασία ἀλλά καί ἡ εὐεργεσία της.

Ἡ μοναδική εὐκαιρία.
 Τελικά, τό μέν ἐρώτημα μποροῦμε νά τό ὑποβάλλουμε, τήν δέ ἀπάντηση πρέπει νά τήν περιμένουμε.Ἤ ὁ Θεός δέν ὑπάρχει ἤ παραχωρεῖ μιὰδοκιμασία γιά νά μᾶς δώσει μι μοναδική εὐκαιρία. Ἄν δέν γινόταν ἡ Σταύρωση, δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση. Ὁ Χριστός θά ἦταν ἕνας καλός δάσκαλος· ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Θεός δίνει τήν εὐκαιρία. Σέ μᾶς μένει νά τή δοῦμε καί νά τήν ἀξιοποιήσουμε. Ἡ δέ χαρά καί τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς εὐκαιρίας εἶναι πολύ μεγαλύτερα ἀπό τήν ἔνταση καί τόν πόνο τῆς δοκιμασίας.

 Ὁ θάνατος, ὁ πόνος, ἡ ἀδικία ἀποτελοῦν μυστήριο πού ἡ ὅποια ἀπάντηση τό διασαλεύει. Στίς περιπτώσεις αὐτές, ἡ ἀλήθεια δέν ἐκφράζεται ὡς ἄποψη ἤ ἐπιχείρημα, ἀλλά προσφέρεται ὡς ταπείνωση καί κοινός πόνος. Ἡ πορεία στό μεθόριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς δοξολογίας, τοῦ θαύματος καί τῆς ἀδικίας παρουσιάζει στροφές καί κρυμμένες γωνιές, ὅπου διασφαλίζεται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Ἄν ξεφύγει κανείς τόν πειρασμό νά λυγίσει, τότε ἀντικρίζει τήν ἀλήθεια μέ τέτοια ὄψη, πού ποτέ του δέν εἶχε κἄν φαντασθεῖ. Ὁ πόνος, ἄν κάποιος καταφέρει νά τόν ἀγκαλιάσει, γεννᾶ πρωτόγνωρες εὐαισθησίες καί ξεδιπλώνει πραγματικότητες πού κανείς ἀλλιῶς δέν βλέπει. Ἡ πρόκληση δέν εἶναι νά συμβοῦν γεγονότα καί ἀποκαλύψεις· αὐτά ὑπάρχουν. Ἡ πρόκληση εἶναι νά ἀνοίξει κανείς τά μάτια του γιά νά μπορεῖ νά τά ἀντικρύσει.
Εἶναι ἀναντίλεκτη ἀλήθεια δυστυχῶς, συνήθως μόνο χάνοντας τά πολύ ἐπιθυμητά, γνωρίζουμε καί κερδίζουμε τά πολύ μεγάλα.
 Σίγουρα ὁ πόνος καί ἡ ἀδικία δέν μποροῦν νά καταργήσουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ὑπάρχει. Καί εἶναι ἀγάπη καί ζωή. Ἡ τέλεια ἀγάπη καί τό πλήρωμα τῆς ζωῆς. Καί τό μεγαλύτερο θαῦμα τῆς ὕπαρξής Του εἶναι ἡ συνύπαρξή Του μέ τόν πόνο, τήν ἀδικία καί τόν θάνατο.
Ἴσως καί ἡ μεγαλύτερη πρόκληση γιά τόν καθένα μας νά εἶναι ἡ συνύπαρξη μέ τόν δικό του προσωπικό πόνο, τό ἐλπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα μέ τά βαθύτερα αὐτά «γιατί», ἡ ταπεινή ἐσωτερική περιχώρηση στήν προσδοκία τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τίς «ἀδικίες» πού νομίζουμε πώς Αὐτός μᾶς κάνει.

Πρό καιροῦ, μέ πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα πού τό καντηλάκι τῆς ζωῆς της φαίνεται νά τρεμοσβήνει. Μέσα στόν ἀβάσταχτο πόνο της διέκρινα τήν ἐλπίδα. Μέσα ἀπό τά δακρυσμένα μάτια της ἀντίκρισα τή χαρά, τή δύναμη καί τή σοφία.
-Θέλω νά ζήσω, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν ἦλθα γιά νά μοῦ τό ἐπιβεβαιώσετε. Ἦλθα γιά νά μέ βοηθήσετε νά φύγω ἕτοιμη ἀπό αὐτόν τόν κόσμο.
-Ἐγώ εἶμαι παπάς τῆς ζωῆς καί ὄχι τοῦ θανάτου, τῆς ἀπαντῶ. Γι’ αὐτό καί θέλω νά ζήσεις. Ἐπίτρεψέ μου, ὅμως, νά σέ ρωτήσω κάτι• μέσα στή δοκιμασία σου, ρωτᾶς ποτέ «γιατί σέ μένα, Θεέ μου;»
-Δέν σᾶς καταλαβαίνω, πάτερ, μοῦ λέει. Ἐγώ ρωτῶ «γιατί ὄχι σέ μένα, Θεέ μου; Καί περιμένω ὄχι τόν θάνατό μου· προσδοκῶ τόν φωτισμό μου»!

πηγή