"Όλο να επιστρέφεις" του Νώντα Σκοπετέα

 

....-Όταν όμως ήρθε ο γιός ΣΟΥ ! που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες , έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι!

Εκείνο το : ο γιός Σου …πόσες φορές δεν έχει ξεφύγει μέσα απ τα δικά μας έμυσα και ακαθαρτώτερα χείλη …

Πόσες φορές δεν έχουμε υπερτονίσει εκείνο το Σου πληγώνοντας ανείπωτα τον Πατέρα …

Δεν λέμε ο αδελφός μου , που έπεσε , που παρασύρθηκε , που αμέλησε , που έσφαλε , που αστόχησε , που αμάρτησε …

Αμάρτησε ο αδελφός Μου ! Όχι ο γιός Σου !

Μα εμείς καμιά σχέση δεν θέλουμε να έχουμε με τον γιό Σου !Μη μας λερώσει τάχα , τον ακηλίδωτο –ω του φαρισαϊσμού ! – λευκό μας χιτώνα …

- Ο γιός Σου , που κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες ! Πόρνος κι αυτός , αλήτης , ανυπάκουος , Άσωτος ! Βγήκε η ετυμηγορία …Τι να μας πουν τα δάκρυα και τα πρησμένα μάτια του μικρού …Για πάντα τον καταδικάσαμε , αιώνια ! Χαμένο κορμί , χαμένη υπόθεση ! Για πάντα παραβάτης , εγκληματίας , δίχως δικαιώματα πλέον ! Ισόβια τα δεσμά του ! Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου !

Σκέφτομαι όλους εκείνους που κυλίστηκαν στη λάσπη της πορνείας ,στα λερά της σαρκολατρίας , στον ρύπο της φιληδονίας …Όλους εκείνους τους αμέτρητους , που επί τόσα χρόνια αγκάλιαζαν εφάμαρτα το κορμί της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας …

Όταν η Αγία στην έρημο του Ιορδάνη , με τα καυτά της δάκρυα και την ατελεύτητη στερεή μετάνοιά της , διέγραφε μια- μια από την μνήμη του σπλαχνικού Πατέρα , τις ανείπωτες και θλιβερές μαγαρισιές της ψυχής της , εκείνοι που κάποτε έστω παρέσυρε , συνέχιζαν να σκέφτονται την Μαρία , ως την πιο μιαρή και πρόστυχη γυναίκα που είχαν συναντήσει στο διάβα τους…

Όταν η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συναντούσε τον Όσιο Ζωσιμά , πατώντας πάνω στα Ιορδάνεια νερά , όταν αυτός εξομολογώντας την ανακάλυπτε το δυσθεώρατο μέγεθος της Αγιότητάς της , όταν εκείνη η τρισμακάρια γινόταν πρότυπο μετανοίας εις τους απεράντους αιώνες , υπήρχαν οι αμέτρητοι κάποτε εραστές της , που ακόμη , δίχως τον παραμικρό δισταγμό , την ελάχιστη επιφύλαξη , την λογάριαζαν για πόρνη ! Και την καταδίκαζαν με τεκμήρια αδιάσειστα , με μαρτυρίες και αποδείξεις ακλόνητες στην αιώνια κόλαση !

Και έτσι έφυγαν κάποτε και εκείνοι οι αμέτρητοι από τούτη την πρόσκαιρη ζωή !

Και ανέβηκαν στον Ουρανό να πάρουν την δική τους θέση . Τι έκπληξη δοκίμασαν !

– Αυτή δεν είναι η Μαρία η πόρνη ; Αγία η Μαρία ; Κορυφαία στην χορεία Τους; Τόσα στεφάνια , τόσες τιμές ! Πόσοι άγγελοι γύρω της ! Λάθος κάναμε που την καταδικάσαμε ! Μα δεν ξέραμε ! Που να ξέρουμε …Κύριε πέμψον Λάζαρον…

Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου ! Στα δύσκολά τους , στους σκοτεινούς τους καιρούς τους συννεφιασμένους , καμιά σχέση δεν θες να χεις μαζί τους ….Τι γυρεύεις εσύ με δαύτους; Τι μπορεί να σας ενώνει ; Μην είναι ο Ένας , ο εύσπλαχνος και τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τον πονάει εκείνο το ο γιός Σου …

-Μα τον είδα που έκλεψε , που λήστεψε , που σκότωσε ! Κτήνος είναι , όχι άνθρωπος ! Δίχως συναίσθημα ! Χωρίς επιστροφή! Καταδικάστε τον ! Καταδίκασέ τον , Πατέρα !

-Πόσα χρόνια έχεις να τον δεις ; Πόσον καιρό έχεις ν αντικρίσεις τα μάτια του ;

-Ούτε να τον δω δεν θέλω !

-Μα έχει αλλάξει ο αδελφός Σου ! Γύρισε στον εαυτό του ! Είναι άλλος άνθρωπος , καινός ! Φορά την πρώτη του χιονοφεγγαρώφοτη στολή ! Ξανά ! Δάκρυα διαμάντια κυλούν από τα μάτια του! Έλα και συ παιδί μου να τον δεις !

-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σου λέω ! Υποκρισίες όλα τούτα ! Τεχνάσματα ! Κάθε φορά τα ίδια !

Ο γιός Σου , ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ! Δεν μπορώ να έρθω , δεν μπορώ να χαρώ , γιατί είμαι δίκαιος και πάντα ήμουνα σωστός , δεν αδίκησα , δεν έβλαψα κανέναν ! Σε τίμησα Πατέρα , σε σεβάστηκα ! Εντολή δική σου δεν παραβίασα ποτέ μου ! Τώρα λοιπόν με πνίγει το δίκιο ! Αυτός να πληρώσει ! Για την έκλυτη ζωή του ! Αυτό είναι το σωστό ! Δεν έρχομαι λοιπόν μέσα στο σπίτι !

-Ναι παιδί μου ! Πάντα φρόνιμος εσύ και υπάκουος , με τίμησες και με σεβάστηκες ! Τον νόμο που σου έδωσα τον τήρησες ! Την καρδιά μου όμως δεν την γνώρισες ποτέ ! Δεν εννόησες ποτέ σου την άμετρη αγάπη μου προς εσένα , τον αδελφό Σου , όλα μου τα τεκνία ! Τι κι αν άκουσες τόσους μου λόγους , τόσα αιώνια ρήματά μου ! Μίλησα για το απολωλός πρόβατο και τη χαμένη δραχμή ! Ώτα ακουόντων ζήτησα στο τέλος κάθε τέτοιας ιστορίας ! Να μ ακούσετε όμως από καρδιάς ! Να την σμιλέψουν αυτά τα λόγια μου τα αθάνατα ! Δεν σε θέλω μεγάλε γιέ μου , να σαι υπάκουος , φρόνιμος , πειθαρχημένος, ευσεβιστής , θρησκευτικός , ηθικός , τυπικός …Σε θέλω παιδί μου αληθινά χαρούμενο , σπλαχνικό , οικτίρμονα , συγχωρετικό! –Έλα μέσα παιδί μου ! Αν δεν συγχωρέσεις , δε θα χωρέσεις και συ στην αγκαλιά μου !

Αν τιμωρήθηκε στη δικαιοσύνη του Πατρός , ο μεγάλος υιός της παραβολής , πρέπει να τιμωρηθούμε όλοι μας ! Με πρώτο τον γράφοντα ! Γιατί ψευδεπίγραφα πιστεύουμε , νοθευμένα αγαπάμε , προσχηματικά συγχωρούμε !Φίλαυτα και συμφεροντολογικά σεβόμαστε τον Πατέρα ! Χαιρέκακοι είμαστε ! Δεν χαιρόμαστε μετά χαιρόντων και δεν κλαίμε μετά κλαιόντων ελαχίστων αδελφών …

Ψάχνουμε το κρίμα , στερούμε απ τον αδελφό μας την δικαιωματική προσδοκία στο έλεος του Πατέρα ! Διαστρεβλώνουμε , τσαλακώνουμε , περιφρονούμε στην πράξη ή στην παράλειψη το μέγα και φιλάνθρωπο μυστήριο της μετανοίας !

Μέσα από μια εξαγνιστική διάθεση αυτομεμψίας και ωφέλιμης για την ψυχή αυτοκριτικής , ομολογώντας την ιδιότυπη αυτή μορφή συναυτουργίας μας με τον Πρεσβύτερο Υιό , ας αναλογιστούμε πως είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί του ασώτου !

Υπάρχουν βέβαια και αγιασμένες περιπτώσεις σπλαχνικών , αμνησίκακων και συγχωρετικών μεγάλων αδελφών .

Αν κάποιοι αδικούνται μ αυτήν την γενίκευση , ας δεχτούν τη συγγνώμη μου . Για τους υπόλοιπους που σαν κι εμένα δεν τα κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να καθρεφτιστούν σ αυτές τις φωτισμένες εξαιρέσεις , μια ευχή : Καλή και ειλικρινή μετάνοια να έχουμε !....

....Ίσως αυτή η Κυριακή του Ασώτου να είναι η τελευταία της ζωής μου !

Ίσως να μην ξανακούσω από χείλη Ιερέως τούτο το παντοτινό μήνυμα ελπίδας , προσμονής, αιώνιας ευφροσύνης , πατρικής αρχοντικής αγάπης αστείρευτης και απέραντης.

Αυτό το τόσο μεστό από νοήματα , τόσο περιεκτικό Ορθοδόξου μυστηριακής Ζωής Ευαγγελικό ανάγνωσμα, που όταν γίνει βίωμα και ιστορία της δικής μας ζωής , αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η πιο αληθινή ιστορία που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο.

Και είναι τότε που πρέπει να αντιληφθείς ότι ακόμα δεν τα κατάφερες να την εξελίξεις ως το παμπόθητο τέλος. Ότι ξανά απομακρύνθηκες , ότι αποδήμησες εις χώραν μακράν , απόδημος γενόμενος της πατρώας χάριτος .

Και είναι τότε που δεν θα ξαναπάρεις τον δρόμο της επιστροφής προς την πατρική οικία , να νιώσεις και πάλι τον κατασπασμό σου από τα χείλη του Πατέρα σου .

Όσες φορές θα πέσεις τόσες θα σηκωθείς .

Και όσες κι αν αποδημήσεις , τόσες θα επιστρέψεις !

Έτσι να εύχεσαι αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου !

Ως το τέλος !

Όλο να επιστρέφεις !

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα κειμένων από εκπομπή με τίτλο:"Όλο να επιστρέφεις"

Αυτό είναι το «Φώς ιλαρόν».

 

  Αυτό είναι το «Φώς ιλαρόν».

Από μικρό παιδί το ‘βλεπα το βράδυ που βασίλευε ο ήλιος, εξωτικό, χρυσοκκόκινο,

να χρυσώνει τα σπίτια, τα μικρά τα βουνά, τα βράχια, τα πανιά των καραβιών, σαν να ήτανε χρυσοκαπνισμένα.

 

Το θέαμα ήτανε πανηγυρικό, κ’ έπεφτα σε έκσταση, σαν να ερχότανε εκείνο το φώς απο έναν άλλον κόσμο, από τη βασιλεία των ουρανών, κατά κει που βασιλεύει ο ήλιος.

 

Πόσο ποιητικά εκφράζει ο λαός μας τη μεγαλοπρέπεια που έχει εκείνη η ιερή ώρα, λέγοντας πως ο ήλιος «βασιλεύει».

 

Αληθινά, ποιός βασιλιάς ντύθηκε ποτέ με τέτοια πορφύρα; Θα’ λεγε κανένας πως δεν είναι ο ήλιος αυτός ο βασιλέας, αλλά ο Χριστός, ο βασιλεύς των βασιλευόντων.

 

 

Φώτης Κόντογλου.

Φαρισαῖοι, ταπεινωθῆτε

 

Φαρισαῖοι, ταπεινωθῆτε

 

Ὦ φαρισαῖε• ἔφυγες φουσκωμένος ἀπὸ τὸ ναό, γιατὶ κατώρθωσες ν᾿ ἀποσπάσῃς τὸ θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων• σὲ μακάρισαν καὶ σὲ ἔκριναν ὡς καλόν. Συμφώνησε ὅμως μὲ τὴν κρίσι αὐτὴ καὶ ὁ Θεός; σοῦ εἶπε μπράβο ὁ Θεός; δέχτηκε τὴν προσευχή σου; Τέτοια προσευχὴ δὲν φτάνει στ᾿ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ.

 

Θέλεις, ἄνθρωπε, νὰ ἐπικοινωνήσῃς μὲ τὸν οὐρανό; Κλείσου στὸ «ταμιεῖόν σου», στὴν κάμαρά σου, κ᾿ ἐκεῖ ἐνώπιος ἐνωπίῳ πὲς στὸ Θεὸ τὰ αἰτήματά σου(βλ. Ματθ. 6,6). Προσευχὲς φαρισαϊκὲς πηγαίνουν χαμένες.

 

Μὰ γιατί νὰ μείνουμε μὲ τὴν θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ φαρισαίου; Ὁ Κύριος στὴν παραβολὴ μᾶς παρουσιάζει, στὸν ἴδιο ναό, καὶ τὴν ἰδανικὴ εἰκόνα προσευχομένου ἀνθρώπου. Ἐκεῖ εἴχαμε ἕναν ἐγωιστὴ καὶ ὑπερήφανο, ἐδῶ ἔχουμε ἕνα ταπεινὸ καὶ συνετὸ ἄνθρωπο. Ποιός εἶν᾽ αὐτός; Ὁ τελώνης.

 

Ὦ καρδιὰ ταπεινή, ποὺ κατάλαβες τὰ ὕψη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴ δική σου ἀθλιότητα! ποὺ δὲν ἦρθες γιὰ ἐπίδειξι, οὔτε γιὰ ν᾿ ἀποσπάσῃς τὸ θαυμασμὸ ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἦρθες νὰ πῇς τὸν πόνο σου, νὰ ἐξομολογηθῇς τὴν κατάστασί σου, νὰ ζητήσῃς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγάπη του!

 

Γι᾿ αὐτὸ ἡ προσευχὴ τοῦ τελώνη δὲν πῆγε χαμένη. Θὰ νόμιζε κανείς, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, σὰν ἁμαρτωλός, δὲν θὰ εἰσακουόταν ἀπὸ τὸ Θεό, ἀφοῦ ὅλοι τὸν περιφρόνησαν καὶ περισσότερο ὁ φαρισαῖος.

 

 Ὤ, ἡ κρίσι τῶν ἀνθρώπων τὶς περισσότερες φορὲς εἶνε λανθασμένη. Δὲν ξέρουμε τί γίνεται στὸ ἐσωτερικὸ τῆς καρδιᾶς τοῦ καθενός. Ἡ κρίσι τῶν ἀνθρώπων ἦταν καταδίκη τοῦ τελώνη, ἡ κρίσι ὅμως τοῦ Θεοῦ δικαίωσις. Οἱ ἄνθρωποι τὸν περιφρόνησαν, μὰ ὁ Θεὸς δέχθηκε τὴν προσευχή του. Ἡ ταπείνωσι τοῦ τελώνη εἵλκυσε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

 

Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, ὑπάρχουν φαρισαῖοι καὶ τελῶνες. Καὶ σήμερα ἄνθρωποι ἔρχονται στὴν ἐκκλησία νὰ προσευχηθοῦν. Πόσοι, ὅπως ὁ φαρισαῖος, δὲν ἔρχονται μὲ ὕφος ὑπερήφανο, μὲ παράστημα ἀγέρωχο! Πόσοι καὶ πόσες δὲν κάνουν μεγάλους σταυροὺς γιὰ νὰ ἐπιδειχθοῦν…

 

 Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν πάντοτε καὶ οἱ τελῶνες. Ἐκείνη ἡ γερόντισσα, ποὺ κάθεται στὴ γωνιὰ τῆς ἐκκλησίας καὶ μὲ συντετριμμένη καρδιὰ λέει, Παναγία μου σῶσε με, στὸν τελώνη μοιάζει. Ὤ ἅγιες ψυχές!…

 

Ἀπευθύνομαι στοὺς φαρισαίους. Φαρισαῖοι τῆς ἐποχῆς μας, μὴν ἐπαναπαύεσθε στὸ τί λένε οἱ ἄνθρωποι γιὰ σᾶς. Ἐξετάστε τὸν ἑαυτό σας, μήπως ὁ ὄφις τῆς ὑπερηφανείας σᾶς δάγκασε καὶ νοσεῖτε. Ἐξετάστε νὰ δῆτε ἂν ὁ Θεὸς εἶνε μαζί σας. Καὶ ἂν ὄχι, κλάψτε, πενθῆστε καὶ πῆτε κ᾿ ἐσεῖς «Ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς», γιὰ νὰ δικαιωθῆτε. Διότι οὐδείς ἀναμάρτητος. Σὲ ὅσο ὕψος ἀρετῆς κι ἂν φθάσετε, σὲ κάτι θὰ ὑστερῆτε.

 

Γι᾿ αὐτὸ ταπεινωθῆτε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ὑψώσῃ (βλ. Ἰακ. 4,10. Α΄ Πέτρ. 5,6). Διότι ὁ Θεὸς «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»(Παροιμ. 3,34. Ἰακ. 4,6. Α΄ Πέτρ. 5,5).

 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου (Λκ 18,10-14)

Ἀπόσπασμα Ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ ἱ. ναὸ πιθανὸν τῶν Ἀθηνῶν τὴν 2-2-1958. Ολόκληρη η ομιλία στο «ΚΥΡΙΑΚΗ – ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ» ἀριθμ. φύλλου 1139. 

Εάν μια μέρα με δεις «γέρο»…

 

«Εάν μια μέρα με δεις «γέρο»… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με.

Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς.

Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις…

Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα «βάρος», έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να «πεθάνω»… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις.

Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

«Οι Άγιοι ήταν ερωτευμένοι με τον Χριστό»

 

«Οι Άγιοι ήταν ερωτευμένοι με τον Χριστό»

 Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

 

«Το βαθύτατο είναι του ανθρώπου πάντοτε θα αναζητά τον Θεόν.

 

Ο ακαταμάχητος πόθος του κάθε ανθρώπου είναι η αγιότητα.

 

Ο ίδιος ο Θεός φύτεψε στην καρδιά του ανθρώπου

 

αυτόν τον ασίγαστον θείο πόθο,

 

που οι άγιοι Πατέρες ονόμασαν θείο έρωτα.

 

Οι άγιοι έχοντας αυτή την μεγάλη αγάπη μέσα τους,

 

υπέμεναν αγέρωχα φρικτά μαρτύρια,

 

φυλακίσεις, βασανισμούς, εξορίες,

 

κατηγορίες, συκοφαντίες, απειλές, διωγμούς,

 

αδικίες, ύβρεις, χλευασμούς και αρπαγές.

 

Οι Άγιοι ήταν ερωτευμένοι με τον Χριστό».

Γιά σένα, Μάνα..!!

 

Το κείμενο που ακολουθεί αφορά τις μάνες. Εκείνες τις μάνες που στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους που υποφέρουν. Εκείνες τις μάνες που πρόσφεραν απλόχερα αγάπη και γίναν θυσία για τα παιδιά τους. Για όλες εκείνες τις μάνες που έχουν ως πρότυπο την Παναγία, την μάνα που είδε το γιο της να σταυρώνεται. Για αυτές τις μάνες πάντα θα υπάρχει ο Χριστός να τους δίνει δύναμη και να τις στηρίζει.

Γιά σένα, Μάνα

Μιά μάνα πονεμένη τό πρόσωπο τοῡ Εὐαγγελίου. Μιά μάνα Χαναναία, δηλαδή, άλλοδαπή, μά πού ἦταν μύριες φορές ἀνώτερη ἀπό κάθε Ίουδαία, ἀλλά καί ἀπό κάθε χριστιανή σήμερα. Μιά μάνα, πού δεν τήν λύγισε ὁ πόνος ἀπό τό δρᾶμα τῆς κόρης της. Μιά μάνα, πού κατέφυγε στό Χρι¬στό καί βρῆκε τή λύση. Μιά μάνα, πού δοκιμάστηκε ἡ πίστις της, καί πῆρε ἄριστα. Δοκιμάστηκε ἡ ὑπομονή της καί πῆρε άριστα. Δοκιμάστηκε ή ταπείνωσίς της καί πῆρε άριστα. Μιά μάνα, πού ό κόσμος τήν περιφρόνησε, μά ό Χριστός τήν καλοδέχτηκε. Μιά μάνα, πού βραβεύτηκε ἀπό τό Χριστό μέ τό άνώτερο μετάλλιο, πού μόνο σε τρεῖς τό ἔχει δώσει ό Κύριος. Τό χρυσό μετάλλιο της πίστεως. Μιά μάνα, πού ἐγκωμιάστηκε ἀπό τόν Χριστό: «Γύναι, μάνα, μεγάλη σου ἡ πίστις».

’Αξίζει, ή μάνα αὐτή νά γίνη ἀφορμή γιά ἕνα ἐγκώμιο στή μάνα, στήν κάθε μάνα, στήν ἀληθινή μάνα, στή δική μου καί τή δική σας μάνα, στή μάνα πού βρίσκεται σήμερα ἐδῶ, καί μπορεῖ νά εἶναι ἡ μάνα μιᾶς μάνας, δηλαδή, σεβαστή γιαγιά.

Γιά σένα, μάνα, πού εἶσαι τό γλυκύτερο πρόσωπο στόν κόσμο.

Γιά σένα, Χαναναία μάνα, πού πίσω ἀπό τά σύνορα τοῦ ’Ισραήλ ζοῦσες, σάν νάσουν πίσω ἀπό τόν ἥλιο. Ἡ ζωή σου ἦταν ἕνας πόνος ἀβάσταχτος γιά τήν ἀρρώστια στό κορίτσι σου.

Γιά σένα, μάνα, ἦρθε ὁ Χριστός, γεννημένος ἀπό τήν πιό ἅγια Μάνα. ’Από ὅλο τόν κόσμο, νοιάστηκε γιά μιά μάνα. Νοιάζεται γιά κάθε μάνα, πού τήν καρδιά της ρομφαία, μαχαίρι κοφτερό ξεσχίζει.

Γιά σένα, μάνα, πού κραυγάζεις καί φωνάζεις, γιατί μόνη σου σέρνεις τό θλιβερό χορό τοῦ πόνου. Ἡ προσευχή σου γίνεται κραυγή, πού κάθε ψυχή σπαράζει. Γιά σένα ἔρχεται ὁ Χριστός. Ή καρδιά Του σπλαχνική γιά σένα μάνα, ἔστω κι ἄν παριστάνει στήν ἀρχή νά σέ ξεπερνᾶ ἀδιάφορα. Δέν εἶναι ἀδιάφορος. Θέλει σέ ὅλα νά σοῦ βάλη ἄριστα.

Γιά σένα, μάνα, πού ἔχεις παιδιά καί ἀγωνίες• γιά σένα εἶναι ό Χριστός. Νἆτος, σέ πλησιάζει. Μή χάσης τήν εὐκαιρία. Φώναξέ Τον, ὅπως ἐκείνη φώναξε: «Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαβίδ». Γιά δές τό κορίτσι μου. Δυνάμεις τοῦ κακοῦ τό κρατοῦν αἰχμάλωτο. Τοῡ ἅρπαξε ὁ Σατανάς ὑγεία καί ἐλευθερία! Φώναξε δυνατά: «Ἡ θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Κάνε καλά τό παιδί μου.

Γιά σένα, μάνα, πού νόμιζες πώς ὁ Θεός σέ ξέχασε. Βλέπεις Χαναναία μάνα, σάν νά συννεφιάζη... Σν νά μή σοῡ δίνη σημασία κι ό Χριστός. Γιά σένα ὅμως ψήνεται τό θαῡμα. Μήν ἀποκάμης μοναχή. Δέν μπορεῖ• τό βλέμμα Του ὁ Χριστός σέ σένα τελικά θά ρίξη.

Γιά σένα, μάνα, εἶναι κάποτε ή ἀπονιά τοΰ κόσμου. Σάν τότε. Δέν τή λυπήθηκαν τή Χαναναία μάνα. Τόσο σκληροί οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμα κι αὐτοί πού τριγυρίζουν τό Χριστό, κι αὐτοί πού τάχα ἀνήκουνε στήν Ἐκκλησία. Ἐσύ φωνάζεις στό Χριστό νά σ’ ἐλεήση, κι αὐτοί ζητοῡν ἀπ’ τό Χριστό νά σέ δίωξη, γιατί τούς ἐνοχλούν οἱ κραυγές σου! Ὁ πόνος σου τούς ἐνοχλεῑ. Τό τραυματισμένο σου κορίτσι τό διώχνουν. Κόσμε σκληρέ, στόν μητρικό τόν πόνο...

Γιά σένα, μάνα, εἶναι ὁ Χριστός. Ἅγια κάνεις καί φωνάζεις

«Κύριε, βοήθει μοι». Γιά σένα, μάνα, εἶναι ἡ ἄσκησις τοῦ Χριστοῦ. Σέ δοκιμάζει, μάνα. Σκυλάκι σε λέει, γιά νά δῆ τί θά πῆς. Καί σύ ἔξυπνα Τοῦ δίνεις τήν ἀπόκρισι: Σκυλάκι σου εἶμαι, μά θά γαυγίζω στήν αὐλή σου. Δέν θέλω πολλά. Δόσ’ τα ἀλλοῦ τά πολλά. Λίγα ψίχουλα ἀπ’ τό τραπέζι Σου μοῦ φτάνουν. Μιά ματιά σου στοργική θά μοῦ γιάνη τόν πόνο. Μιά σταγόνα ἀπ’ τήν φροντίδα Σου θά σώση τό παιδί μου.

Γιά σένα, μάνα, καλή μου μάνα, πού μᾶς γέννησες καί μᾶς μεγάλωσες, χωρίς λογισμούς, χωρίς νά πῆς «πώς θά τά ζησω;». Γιά σένα, μάνα, εἶναι τό Εὐαγγέλιο σήμερα. Γιά τήν ἁγία μάνα!
Γι’ αὐτήν, πού δέν προσέχει τά σκυλάκια, ἀλλ’ ἀγαπάει τά παιδάκια.
Γι’ αὐτήν, πού ἀφήνει τήν ὕπαρξί της ὁλότελα στά χέρια τοῡ Θεοῡ.
Σ’ αυτήν, πού καί στίς μέρες μας κλείνει τ’ αὐτιά της στίς σειρῆνες τοῡ κόσμου, ἀλλά δέν κλείνει τή μητρική της ὕπαρξι στήν παιδοποιΐα. Σέ σένα, πού ξέρεις τό θάλαμο τῶν τοκετῶν καί ποτέ δέν παρέδωσες σπλάχνο σου στό σφαγεῖο τῶν ἐκτρώσεων.

Σέ σένα, πού ξέρεις ν’ άγαπᾶς καί τά μάτια σου κοιτάζουν τ’ ἀθῶα μάτια τοῦ παιδιοῦ. Σ’ αὐτή τή μάνα, τή χριστιανή, πού σηκώνει τό σταυρό, σ’ αὐτή τή μάνα, δίνει σήμερα τό βραβεῖο ὁ Χριστός: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Γιά σένα, μάνα, πού κι ἄν σέ πληγώνουν, ἐσύ μέ γλύκα τούς κοιτᾶς. Γιά σένα, πού κάτι θέλεις καί ζητᾶς, νά! Σήμερα ό Χριστός τή μάνα πρόσεξε, τή Χαναναία. «Ὅ,τι θέλεις». Τί θέλεις, μάνα; Μήν ἀποκάμης. Πές τοῦ Χριστού τί θέλεις! Πέσ’ Του μέ πίστι, μέ κραυγή. Μ’ ἐλπίδα καί μέ δάκρυ.

Κόσμε! Ὅ,τι κι ἄν εἶσαι, τή μάνα νά προσεχής. Αὐτή γεννᾶ. Αὐτή γαλουχεῖ. Αὐτή ξαγρυπνᾶ. Αὐτή ἀγαπᾶ. Αὐτή θυσιάζεται. Αὐτή σώζει τόν κόσμο.

Γιά κοίτα, μάνα, τό Χριστό. Γιά σένα, μάνα, τό δικό μας «ευχαριστώ». Γιά σένα ή τιμή, καλή κι αγιασμένη μάνα.

ΠΗΓΗ