Εγώ να γίνω θέλησα Θεός
-ώ συμβουλή προδότρα, στείρα!-
κι Εσέναν, ώ Χριστέ μου, εβάλανε
την περιπαιχτική πορφύρα.
Εγώ ν' αρπάξω ζήτησα στα χέρια μου
στέμμα και σκήπτρο -ώ μαύρη πλάνη!-
κι Εσύ, Χριστέ μου, το καλάμι εκράτησες
κι εφόρεσες τ' ακάνθινο στεφάνι.
Ώ Λυτρωτή μου! ως ν' ανεβής στο Γολγοθά,
δέξου με νάρθω στο πλευρό σου,
και σαν τον Κυρηναίο το Σίμωνα
να πάρω λίγο το σταυρό Σου.
Δέξου να βρέξω εγώ τα χείλη σου,
γλυκέ Νυμφίε, να τα δροσίσω,
και το ματόβρεχτό σου μέτωπο
με χέρι αγάπης να σπογγίσω.
Ιησού! καθώς σε βλέπω σήμερα
χλωμό, υβρισμένο, πονεμένο,
σε νιώθω δυό φορές Θεό
και δυό φορές αγαπημένο.
(Γ. Βερίτη)
