Όποιος βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, δεν χάνεται.

 

Καθώς στον καιρό του Νώε ο Κατακλυσμός εσάρωσε και κατεπόντισε όλο το ανθρώπινο γένος, εκτός του Δικαίου Νώε της οικογενείας του και των ζώων που ήσαν στην Κιβωτόν, έτσι και τώρα ο κατακλυσμός της αμαρτίας, της διαφθοράς, της ακολασίας, της απιστίας, της ασεβείας, απειλεί όλους να συμπαρασύρει και καταποντίσει. Θα σωθούν μόνον όσοι θα καταφύγουν στην Πνευματική Κιβωτό, την Εκκλησία. Ο Άγιος Κύριλλος μας λέγει: όσοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια, εχθροί του Θεού και φίλοι του διαβόλου γίνονται. Όποιος βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, δεν χάνεται.

 

Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος

... ἔτσι ἀγοράζετε τόν παράδεισο - Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

 

Νά χαίρεστε καί νά εὐφραίνεστε χιλιάδες φορές, ἀδελφοί μου, ὅσοι βγάζετε τό ψωμί σας μέ τόν κόπο σας, γιατί αὐτό τό ψωμί εἶναι εὐλογημένο. Καί, ἄν θέλετε, δίνετε λίγο και στούς φτωχούς· ἔτσι ἀγοράζετε τόν παράδεισο.  Ἀπεναντίας, νά κλαῖτε καί νά θρηνεῖτε μέ μαῦρα δάκρυα ὅσοι ζεῖτε με ἁρπαγές, μέ ἀδικίες καί μέ τοκογλυφίες, γιατί μ’ αὐτές δέν κερδίζετε παρά τόν αἰώνιο θάνατο καί τήν κόλαση.

 Ἄν θέλουμε καί ἐδῶ νά περάσουμε καλά καί στόν παράδεισο νά πᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε δύο ἀγάπες: ἀγάπη προς τόν Θεό μας καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας. Ἀκόμα κι ἄν κάνουμε, ἀδελφοί μου, χίλιες χιλιάδες καλά, νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, ἀκόμα κι ἄν χύσουμε τό αἷμα μας γιά τόν Χριστό μας, ἐφόσον δέν ἔχουμε αὐτές τίς δύο ἀγάπες, ὅλα ἐκεῖνα τά καλά εἶναι τοῦ διαβόλου καί πηγαίνουμε στήν κόλαση.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ὅταν δέν σοῦ δίνουν σημασία, νά μή μιλᾶς

_Όταν δεν σου δίνουν σημασία, να μη μιλάς. Να σου πω κάτι από τον εαυτό μου._

_Ήμουν τριαντατρία χρόνια ιερεύς στον Άγιο Γεράσιμο της Πολυκλινικής, κοντά στην Ομόνοια. Κανένας δεν μου έδινε σημασία. Τα μεσημέρια που καθόμουνα εκεί για να ξεκουρασθώ λίγο, έβαζα τις καρέκλες την μία κοντά στην άλλη, κοντά στο ψαλτήρι και ξάπλωνα επάνω._ 

_Ήξερα ότι υπήρχαν κρεβάτια άδεια, αλλά κανένας δεν είπε να επιτρέψουν να ξαπλώνω σ’ ένα κρεβάτι. Κι εγώ δεν το ζήτησα, δεν μιλούσα._ 

_Μια φορά ο Διευθυντής είχε διάλεξη και πήγα κι εγώ πίσω-πίσω για ν’ ακούσω. Όταν με είδε, έστειλε κάποιον να με βγάλει έξω. Βγήκα χωρίς να μιλήσω. Άκου τώρα, μετά από τόσα χρόνια τι έγινε:_

_Ήρθε εδώ κάποια μέρα ένα παλληκάρι εικοσιδύο ετών. Μιλήσαμε, ευχαριστήθηκε και πήγε και το είπε στην μάνα του._ 

_Ήρθε και η μάνα του κι ευχαριστήθηκε κι εκείνη και το είπε στον άνδρα της. Ο άνδρας της ξεκίνησε κι ήρθε κι αυτός. 

Αυτός ήταν ο διευθυντής που μ’ έβγαλε έξω από την διάλεξη._

 _Του το είπα. Δεν το θυμόταν, αλλά μου είπε: Οπωσδήποτε θα το έκανα γιατί δεν τα είχα καθόλου καλά με τους παπάδες. Πω, πω, να έχουμε τόσα χρόνια τέτοιον άνθρωπο κοντά μας και να μην το ξέρουμε!_

_Βλέπεις, τα’ φερε ο Θεός, μετά από τόσα χρόνια, αυτοί οι άνθρωποι να γυρίσουν κοντά Του.

Επτά ολόκληρα χρόνια δεν μου έδιναν άδεια για την Εκκλησία._ 

_Ο κόσμος με παρεξηγούσε που έφτιαχνα κτήρια, χωρίς εκκλησία, αλλά εγώ δεν μιλούσα, δεν ήθελα να πω για κανέναν τίποτα._ 

_Να τώρα, που ο Θεός τα’ φερε και πήραμε την άδεια_. Και συ να μη μιλάς. Έχει ο Θεός!

_Να σου πω και κάτι άλλο; Προ ημερών ήλθε εδώ ένας ιερομόναχος αγιορείτης. Ασκήσαμε και οι δύο την σιωπή. Δεν μιλούσαμε, επικοινωνούσαμε νοερά._ 

_Σκίρτησε η καρδιά μου, σκίρτησε κι αυτουνού. Πω, πω τι χαρά που πήραμε. Μου ερχόταν να χοροπηδάω. Ευχαριστηθήκαμε και οι δύο πάρα πολύ. Όταν έφυγε, καθόμουν σκεφτικός. Δεν ήθελα να μιλήσω._

_Ερχόταν η αδελφή μου και μου έλεγε:

Τι έχεις, γιατί δεν μιλάς; Στενοχωρήθηκες;

Ερχόταν η ανεψιά μου και μου έλεγε τα ίδια._

_Βρε, άντε φύγετε από εδώ τώρα, μη με ενοχλείτε. 

Έχω μια δουλειά, τους είπα και τις έδιωξα._

_Όλα αυτά θα τα μάθεις αν αγαπήσεις πολύ τον Θεό. Αλλά για να τον αγαπήσεις, πρέπει να σ’ αγαπήσει εκείνος πρώτα. Και για να σ’ αγαπήσει, πρέπει να δει επάνω σου κάτι ιδιαίτερο._

«*Μαθητεία στον Γέροντα Πορφύριο*», 

Πορφυρίας Μοναχής, εκδ. Η Μεταμόρφωσης 

Παναγία μου, ας σε δω μια φορά και ας χάσω το ένα μου μάτι.

 

Κάποιος επιθύμησε να δει την Θεοτόκο. Προσευχόταν λοιπόν στην Θεοτόκο και έλεγε:

- Παναγία μου, ας σε δω μια φορά και ας χάσω το ένα μου μάτι.

Και πράγματι μια μέρα του παρουσιάστηκε η Παναγία και την είδε απαστράπτουσα και έχασε το ένα του μάτι. Όμως ήταν τόσο μεγάλη η αίγλη της Παναγίας και τόσο μεγάλη η χαρά της ψυχής του που την είδε, που άρχισε πάλι να προσεύχεται στη Παναγία και να της λέει:

- Παναγία μου, αξίωσέ με να σε δω άλλη μία φορά και ας χάσω και το άλλο μου μάτι.

Και πράγματι, του ξαναπαρουσιάζεται η Παναγία απαστράπτουσα για δεύτερη φορά. Όμως αντί να του πάρει το δεύτερο μάτι και να τον αφήσει εντελώς τυφλό, του χάρισε και το πρώτο.

Εύχομαι η Παναγία να μας χαρίσει και σε εμάς, τα μάτια της ψυχής μας. Αμήν.

 

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Με τα χέρια εκείνα τα αγιασμένα που σπαργάνωσε τον Χριστό, ετοίμασε το κρεβάτι της...

 

[....]Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπει κανένας την Παναγία να ετοιμάζει με τα άχραντα χέρια της, το κλινάρι της, τις λαμπάδες, το θυμιατήρι με το λιβάνι και ότι άλλο χρειαζότανε για την κηδεία της. 

  Από μικρό κορίτσι αγαπούσε την εργασία και ολοένα δούλευε, πότε γνέθοντας όπως στον Ευαγγελισμό που την βρήκε ο Αρχάγγελος με τη ρόκα στο χέρι, πότε ράβοντας τα ίδια τα φορέματά της, ως "ιμάτια αυτόρραφα αγαπώσα", κι υστερώτερα όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υφαίνοντάς Του, τον "άρραφον" εκείνον χιτώνα που του τον βγάλανε την ώρα που τον σταυρώσανε, και που ήταν τόσο όμορφος, ώστε κι οι στρατιώτες δεν θελήσανε να τον σχίσουνε, όπως κάνανε για τα άλλα ρούχα, αλλά είπανε να βάλουνε κλήρο σε όποιον λάχει, όπως γράφει ο ίδιος ο Ιωάννης ο ψυχογιός της.

  Και στα γεράματά της δεν ξεκουράστηκε, αλλά η ίδια έκανε τις δουλειές του σπιτιού, έραβε, μαγείρευε, περιποιότανε τον καινούριο γιό της τον Ιωάννην, κι ως την τελευταίαν ώρα της ζωής της, με τα χέρια εκείνα τα αγιασμένα που σπαργάνωσε τον Χριστό, ετοίμασε το κρεβάτι της, κι όλα τα της ταφής της.

 

Φώτης Κόντογλου

πηγή

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ

 

Τι είναι η άσκηση; …Η νηστεία, η μελέτη, η νοερά προσευχή;

 

Τι είναι η άσκηση; …Η νηστεία, η μελέτη, η νοερά προσευχή; 

Τί νόημα έχει η αγρυπνία για τον μοναχό και για τον κάθε πιστό;

 

 Γιατί αγρυπνώ την νύχτα; Διότι με την αγρυπνία μου κάθομαι ενώπιον του Θεού. Μάλιστα για τους ασκητές, η αγρυπνία ως επί το πλείστον ήταν μία ορθοστασία, μία στάσις και όχι ένα κάθισμα· ήταν μία πάλη συνεχής, ένα πήγαινε-έλα.

 

Μερικοί δε, για να κάνουν αυστηρότερη την άσκησί τους, στέκονταν όρθιοι στον ίδιο τόπο, για να κουρασθούν.

 

Στήνομαι λοιπόν και εγώ όρθιος ενώπιον του Θεού. Και όσο πιο αόρατος είναι για μένα ο Θεός, τόσο μεγαλύτερη σημασία έχει η άσκησίς μου.

 

 Τι είναι η νηστεία μου; Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά απόδειξις ότι παρίσταμαι ενώπιον του Θεού και τον προσδοκώ, χωρίς να περιμένω πότε θα μου χτυπήση την πόρτα· εάν κάνω κάτι τέτοιο, θα πέσω σε πλάνη..

 

Προσμονή μου και συνάντησίς μου με τον Θεόν είναι η πείνα μου, η αίσθησις της κενότητος του στομάχου μου, ο κόπος που καταβάλλω.

 

 Τί σημασία έχει η μελέτη μου; Καμία άλλη, παρά ότι μέσα στο βιβλίο είναι ο Θεός, και επομένως την αορασία μου την αναπληρώνω κάπως με ότι βλέπω για τον Θεό μέσα στο βιβλίο μου..

 

 Τί σημασία έχει η νοερά προσευχή; Το ότι φέρνω νοερώς τον παρόντα Θεόν ενώπιόν μου, οπότε και η προσευχή μου είναι μία προσμονή του Θεού, είναι η άσκησίς μου.

 

Ώστε η άσκησις του κάθε ορθοδόξου χριστιανού –διότι η άσκησις είναι δουλειά του κάθε πιστού- είναι το να παρίσταται ενώπιον του Θεού.

 

Βλέπετε τί μεγάλη σημασία έχει η γνώσις της αλήθειας;

 

Καταλαβαίνετε πόσο μπορώ να κάνω λάθος, εάν δεν ξέρω τί είναι άσκησις;

 

Τότε είναι δυνατόν, ή λανθασμένα να περιμένω τον Θεόν, ή λανθασμένα να ασκούμαι, οπότε η άσκησίς μου είναι μία ταλαιπωρία της φύσεώς μου, μία περιπλάνησις τήδε κακείσε μακράν του Θεού, μία απομάκρυνσις από τον Θεόν.

 

Και είναι τόσο καθημερινό αυτό στους ασκητές (και σε όλους του χριστιανούς), το να χάνουν τον Θεόν, αντί να τον έχουν…

 

*Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Χαρισματική Οδός*

 

_Ερμηνεία στον βίο του Οσίου Νείλου του Καλαβρού εκδ. Ίνδικτος

Τὸ πρόσωπό Του σὰν τὸν ἥλιο ἔλαμψε !

 

Λαμπρύνθηκε, λοιπόν, μὲ τὸ ἴδιο φῶς καὶ τὸ προσκυνητὸ ἐκεῖνο σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἱμάτια, ἀλλ᾽ ὄχι ἐξίσου. Διότι τὸ μὲν πρόσωπό Του σὰν τὸν ἥλιο ἔλαμψε, τὰ δὲ ἱμάτια, ἐφόσον ἄγγιζαν τὸ σῶμα Του, ἔγιναν φωτεινά. Καὶ ἔδειξε μὲ αὐτὸ ποιές εἶναι οἱ στολὲς τῆς δόξας, ποὺ θὰ ἐνδυθοῦν κατὰ τὸν μέλλοντα αἰῶνα ὅσοι πλησίασαν τὸν Θεό, καὶ ποιά εἶναι τὰ ἐνδύματα τῆς ἀναμαρτησίας, τὰ ὁποῖα ὅταν ἀπέβαλε ὁ Ἀδὰμ λόγῳ τῆς παραβάσεως, φαινόταν γυμνὸς καὶ αἰσθανόταν ντροπή. Ὁ μὲν θεῖος Λουκᾶς λέει: «Ἔγινε ἡ μορφή Του διαφορετικὴ καὶ ἡ ἐνδυμασία Του λευκὴ καὶ ἀπαστράπτουσα», βλέποντας ὅτι ὅλα τὰ ἐκεῖ τελούμενα δὲν ἔχουν κάτι ἀντίστοιχο νὰ συγκριθοῦν. Ὁ δὲ Μᾶρκος εἰκονίζει μὲν τὰ ἱμάτια, λέγοντας ὅμως ὅτι εἶναι στιλπνὰ καὶ λευκὰ σὰν χιόνι ἔδειξε καὶ αὐτὸς ὅτι οἱ εἰκόνες καὶ τὰ παραδείγματα ὑστεροῦν ἔναντι τῆς θέας τῶν ἱματίων ἐκείνων.

 

Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Προσευχή και νηστεία παιδιά μου - Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 

Προσευχή, παιδιά μου, καί νηστεία: αυτά ωφελούν τήν ψυχή τού ανθρώπου. Κι ο προφήτης Ηλίας, λέει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, «ομοιοπαθής» άνθρωπος ήταν κι αυτός, αλλά μέ τήν προσευχή του καί τή νηστεία του έκλεισε τόν Ουρανό καί δέν έβρεξε στή γή τρία χρόνια καί έξι μήνες. Καί μετά βέβαια πάλι προσευχήθηκε καί ζήτησε νά βρέξει κι ο Ουρανός έδωσε βροχή καί η γή βλάστησε τούς καρπούς της»

 

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω - Άγιος Πορφύριος

 

Άγιος Πορφύριος

 

_Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω. Μικρός στο Άγιον Όρος πολύ την λάτρευα. Είχα μια εικονίτσα της Παναγίτσας κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Πρωί και βράδυ την ασπαζόμουνα. Μ' αυτήν ζούσα νύκτα μέρα.  Σ' αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε. Τί να σας πω... Καλύτερα από μάνα... Δεν ήθελα τίποτε' άλλο... Τα είχα όλα...!_

 

«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα»