....-Όταν όμως ήρθε ο γιός ΣΟΥ ! που
κατασπατάλησε την περιουσία σου με πόρνες , έσφαξες για χάρη του το σιτευτό
μοσχάρι!
Εκείνο το : ο γιός Σου …πόσες φορές δεν
έχει ξεφύγει μέσα απ τα δικά μας έμυσα και ακαθαρτώτερα χείλη …
Πόσες φορές δεν έχουμε υπερτονίσει
εκείνο το Σου πληγώνοντας ανείπωτα τον Πατέρα …
Δεν λέμε ο αδελφός μου , που έπεσε , που
παρασύρθηκε , που αμέλησε , που έσφαλε , που αστόχησε , που αμάρτησε …
Αμάρτησε ο αδελφός Μου ! Όχι ο γιός Σου
!
Μα εμείς καμιά σχέση δεν θέλουμε να
έχουμε με τον γιό Σου !Μη μας λερώσει τάχα , τον ακηλίδωτο –ω του φαρισαϊσμού !
– λευκό μας χιτώνα …
- Ο γιός Σου , που κατασπατάλησε την
περιουσία σου με πόρνες ! Πόρνος κι αυτός , αλήτης , ανυπάκουος , Άσωτος !
Βγήκε η ετυμηγορία …Τι να μας πουν τα δάκρυα και τα πρησμένα μάτια του μικρού
…Για πάντα τον καταδικάσαμε , αιώνια ! Χαμένο κορμί , χαμένη υπόθεση ! Για
πάντα παραβάτης , εγκληματίας , δίχως δικαιώματα πλέον ! Ισόβια τα δεσμά του !
Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου !
Σκέφτομαι όλους εκείνους που κυλίστηκαν
στη λάσπη της πορνείας ,στα λερά της σαρκολατρίας , στον ρύπο της φιληδονίας
…Όλους εκείνους τους αμέτρητους , που επί τόσα χρόνια αγκάλιαζαν εφάμαρτα το
κορμί της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας …
Όταν η Αγία στην έρημο του Ιορδάνη , με
τα καυτά της δάκρυα και την ατελεύτητη στερεή μετάνοιά της , διέγραφε μια- μια
από την μνήμη του σπλαχνικού Πατέρα , τις ανείπωτες και θλιβερές μαγαρισιές της
ψυχής της , εκείνοι που κάποτε έστω παρέσυρε , συνέχιζαν να σκέφτονται την
Μαρία , ως την πιο μιαρή και πρόστυχη γυναίκα που είχαν συναντήσει στο διάβα τους…
Όταν η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συναντούσε
τον Όσιο Ζωσιμά , πατώντας πάνω στα Ιορδάνεια νερά , όταν αυτός εξομολογώντας
την ανακάλυπτε το δυσθεώρατο μέγεθος της Αγιότητάς της , όταν εκείνη η
τρισμακάρια γινόταν πρότυπο μετανοίας εις τους απεράντους αιώνες , υπήρχαν οι
αμέτρητοι κάποτε εραστές της , που ακόμη , δίχως τον παραμικρό δισταγμό , την
ελάχιστη επιφύλαξη , την λογάριαζαν για πόρνη ! Και την καταδίκαζαν με τεκμήρια
αδιάσειστα , με μαρτυρίες και αποδείξεις ακλόνητες στην αιώνια κόλαση !
Και έτσι έφυγαν κάποτε και εκείνοι οι
αμέτρητοι από τούτη την πρόσκαιρη ζωή !
Και ανέβηκαν στον Ουρανό να πάρουν την
δική τους θέση . Τι έκπληξη δοκίμασαν !
– Αυτή δεν είναι η Μαρία η πόρνη ; Αγία
η Μαρία ; Κορυφαία στην χορεία Τους; Τόσα στεφάνια , τόσες τιμές ! Πόσοι
άγγελοι γύρω της ! Λάθος κάναμε που την καταδικάσαμε ! Μα δεν ξέραμε ! Που να
ξέρουμε …Κύριε πέμψον Λάζαρον…
Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου ! Στα δύσκολά
τους , στους σκοτεινούς τους καιρούς τους συννεφιασμένους , καμιά σχέση δεν θες
να χεις μαζί τους ….Τι γυρεύεις εσύ με δαύτους; Τι μπορεί να σας ενώνει ; Μην
είναι ο Ένας , ο εύσπλαχνος και τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τον πονάει εκείνο
το ο γιός Σου …
-Μα τον είδα που έκλεψε , που λήστεψε ,
που σκότωσε ! Κτήνος είναι , όχι άνθρωπος ! Δίχως συναίσθημα ! Χωρίς επιστροφή!
Καταδικάστε τον ! Καταδίκασέ τον , Πατέρα !
-Πόσα χρόνια έχεις να τον δεις ; Πόσον
καιρό έχεις ν αντικρίσεις τα μάτια του ;
-Ούτε να τον δω δεν θέλω !
-Μα έχει αλλάξει ο αδελφός Σου ! Γύρισε
στον εαυτό του ! Είναι άλλος άνθρωπος , καινός ! Φορά την πρώτη του
χιονοφεγγαρώφοτη στολή ! Ξανά ! Δάκρυα διαμάντια κυλούν από τα μάτια του! Έλα
και συ παιδί μου να τον δεις !
-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σου λέω !
Υποκρισίες όλα τούτα ! Τεχνάσματα ! Κάθε φορά τα ίδια !
Ο γιός Σου , ο καταφαγών σου τον βίον μετά
πορνών ! Δεν μπορώ να έρθω , δεν μπορώ να χαρώ , γιατί είμαι δίκαιος και πάντα
ήμουνα σωστός , δεν αδίκησα , δεν έβλαψα κανέναν ! Σε τίμησα Πατέρα , σε
σεβάστηκα ! Εντολή δική σου δεν παραβίασα ποτέ μου ! Τώρα λοιπόν με πνίγει το
δίκιο ! Αυτός να πληρώσει ! Για την έκλυτη ζωή του ! Αυτό είναι το σωστό ! Δεν
έρχομαι λοιπόν μέσα στο σπίτι !
-Ναι παιδί μου ! Πάντα φρόνιμος εσύ και
υπάκουος , με τίμησες και με σεβάστηκες ! Τον νόμο που σου έδωσα τον τήρησες !
Την καρδιά μου όμως δεν την γνώρισες ποτέ ! Δεν εννόησες ποτέ σου την άμετρη
αγάπη μου προς εσένα , τον αδελφό Σου , όλα μου τα τεκνία ! Τι κι αν άκουσες
τόσους μου λόγους , τόσα αιώνια ρήματά μου ! Μίλησα για το απολωλός πρόβατο και
τη χαμένη δραχμή ! Ώτα ακουόντων ζήτησα στο τέλος κάθε τέτοιας ιστορίας ! Να μ
ακούσετε όμως από καρδιάς ! Να την σμιλέψουν αυτά τα λόγια μου τα αθάνατα ! Δεν
σε θέλω μεγάλε γιέ μου , να σαι υπάκουος , φρόνιμος , πειθαρχημένος, ευσεβιστής
, θρησκευτικός , ηθικός , τυπικός …Σε θέλω παιδί μου αληθινά χαρούμενο ,
σπλαχνικό , οικτίρμονα , συγχωρετικό! –Έλα μέσα παιδί μου ! Αν δεν συγχωρέσεις
, δε θα χωρέσεις και συ στην αγκαλιά μου !
Αν τιμωρήθηκε στη δικαιοσύνη του Πατρός
, ο μεγάλος υιός της παραβολής , πρέπει να τιμωρηθούμε όλοι μας ! Με πρώτο τον
γράφοντα ! Γιατί ψευδεπίγραφα πιστεύουμε , νοθευμένα αγαπάμε , προσχηματικά
συγχωρούμε !Φίλαυτα και συμφεροντολογικά σεβόμαστε τον Πατέρα ! Χαιρέκακοι
είμαστε ! Δεν χαιρόμαστε μετά χαιρόντων και δεν κλαίμε μετά κλαιόντων ελαχίστων
αδελφών …
Ψάχνουμε το κρίμα , στερούμε απ τον
αδελφό μας την δικαιωματική προσδοκία στο έλεος του Πατέρα ! Διαστρεβλώνουμε ,
τσαλακώνουμε , περιφρονούμε στην πράξη ή στην παράλειψη το μέγα και φιλάνθρωπο
μυστήριο της μετανοίας !
Μέσα από μια εξαγνιστική διάθεση
αυτομεμψίας και ωφέλιμης για την ψυχή αυτοκριτικής , ομολογώντας την ιδιότυπη
αυτή μορφή συναυτουργίας μας με τον Πρεσβύτερο Υιό , ας αναλογιστούμε πως
είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί του ασώτου !
Υπάρχουν βέβαια και αγιασμένες
περιπτώσεις σπλαχνικών , αμνησίκακων και συγχωρετικών μεγάλων αδελφών .
Αν κάποιοι αδικούνται μ αυτήν την
γενίκευση , ας δεχτούν τη συγγνώμη μου . Για τους υπόλοιπους που σαν κι εμένα
δεν τα κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να καθρεφτιστούν σ αυτές τις φωτισμένες
εξαιρέσεις , μια ευχή : Καλή και ειλικρινή μετάνοια να έχουμε !....
....Ίσως αυτή η Κυριακή του Ασώτου να
είναι η τελευταία της ζωής μου !
Ίσως να μην ξανακούσω από χείλη Ιερέως
τούτο το παντοτινό μήνυμα ελπίδας , προσμονής, αιώνιας ευφροσύνης , πατρικής
αρχοντικής αγάπης αστείρευτης και απέραντης.
Αυτό το τόσο μεστό από νοήματα , τόσο
περιεκτικό Ορθοδόξου μυστηριακής Ζωής Ευαγγελικό ανάγνωσμα, που όταν γίνει
βίωμα και ιστορία της δικής μας ζωής , αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η πιο αληθινή
ιστορία που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο.
Και είναι τότε που πρέπει να αντιληφθείς
ότι ακόμα δεν τα κατάφερες να την εξελίξεις ως το παμπόθητο τέλος. Ότι ξανά
απομακρύνθηκες , ότι αποδήμησες εις χώραν μακράν , απόδημος γενόμενος της
πατρώας χάριτος .
Και είναι τότε που δεν θα ξαναπάρεις τον
δρόμο της επιστροφής προς την πατρική οικία , να νιώσεις και πάλι τον
κατασπασμό σου από τα χείλη του Πατέρα σου .
Όσες φορές θα πέσεις τόσες θα σηκωθείς .
Και όσες κι αν αποδημήσεις , τόσες θα
επιστρέψεις !
Έτσι να εύχεσαι αδελφέ μου , ταλαίπωρε
εαυτέ μου !
Ως το τέλος !
Όλο να επιστρέφεις !
Νώντας Σκοπετέας
Αποσπάσματα κειμένων από εκπομπή με
τίτλο:"Όλο να επιστρέφεις"
