Μια επιστολή που απευθύνεται στον
Ελληνικό λαό, τους Έλληνες όλου του κόσμου. Η πρώτη
Ορθόδοξη Χριστιανή της Ταϊβάν ( πρώην προτεστάντισσα ) Πελαγία «ζητιανεύει»
την αγάπη μας για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή της Ταϊβάν και τον λαό της που βρίσκεται ακόμα
στο σκοτάδι
της πολυθεΐας και των ειδώλων-ψεύτικων θεών. Πολλοί θα
συγκινηθούν, οι περισσότεροι δεν θα την διαβάσουν ή θα την αγνοήσουν. Αλλά ποιο
θα είναι το αποτέλεσμα ; Ποιοι
μεγάλοι και μικροί δωρητές θα βοηθήσουν το όνειρο των Ορθοδόξων
Χριστιανών της Ταϊβάν για την απόκτηση μεγάλου χώρου Θείας Λατρείας και
Κατήχησης ;
Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα
στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα
και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου
αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά.
Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ
ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο
αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο
διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς
χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα
απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα
συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και
λίγο ένταση φωνής.
Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν
κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν
καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα
τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.
Κλαίω για
μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά
μας είναι γεμάτα με ήχους από τις
σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας
είναι γεμάτη από καπνούς από τις
θυσίες στα είδωλα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να
αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα
και αγκαλιάζουν το τίποτα.
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα
για τα φαντάσματα.
Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30
διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από
ετεροδόξους).
Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!
Κλαίω για
μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.
Θα ήθελα
να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.
Κλαίω για
μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί
βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.
Ναι, είμαι
Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.
Κλαίω για
μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να
δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι
άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…
Κλαίω για
μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να
ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια
που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η
Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις
δικές σας.
Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε
και δεν τα φροντίζετε, αλλά
θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς
έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα
βουδιστικά.
Θα ήθελα
να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι
εύκολα.
Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε
Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου
Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το
αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το
αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…
Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην
Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο
αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά
εσείς δεν τα εκτιμάτε.
Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες.
Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.
Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που
διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι
είστε.
Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η
πνευματική μας ζωή είναι κενή.
Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να
πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες
μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι
σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο
στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς
κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.
Αδέλφια
μου, αν χρειαστεί να δουλέψω για
σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά
και σε όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ
και να με συγχωρείτε.
