1)
Για να αγαπήσει κανείς το Θεό θα πρέπει να αγαπήσει τον πλησίον, ο οποίος
είναι η εικόνα του Θεού. Και αφού αγαπήσει τον πλησίον, τότε θα αισθανθεί και
την αγάπη προς το Θεό. Η αγάπη όμως προς τον πλησίον έχει μέτρο ανοχής και
υπομονής, δηλαδή μετριέται από το μέγεθος των θυσιών, που κάνουμε γι΄ αυτόν.
2) Όταν αγαπάς κάποιον,
θέλεις να τον σκέπτεσαι, να μιλάς μ΄ αυτόν, να είσαι μαζί του. Η ψυχή που αγαπά
τον Κύριο ως Πατέρα και Δημιουργό της παρουσιάζεται μπροστά Του με φόβο
και αγάπη. Με φόβο, γιατί είναι ο Κύριος της και με αγάπη, γιατί Τον
ξέρει ως Πατέρα γεμάτο έλεος, που η Χάρις Του είναι γλυκύτερη από κάθε τι άλλο.
Τον βλέπει ακόμη και Τον γνωρίζει και ως Σωτήρα, διότι για χατίρι της ανέβηκε
πάνω στο Σταυρό.
3) Στον Παράδεισο δεν θα
υπάρχει συζήτηση. Εκεί όλοι θα είναι γεμάτοι και δεν θα έχουν ανάγκη να
συζητούν. Η συζήτηση γίνεται επειδή υπάρχει ανάγκη κοινωνίας. Όταν ο άνθρωπος
πληρώνεται από την αγάπη του Θεού τότε παύει αυτή η «εξ ανάγκης κοινωνία», πού
είναι κοινωνία των ανθρώπων.
π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος
