"Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν - Εφεσ. Ε, 16'

Xωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε πέρασε και το 2019 και ήδη με την βοήθεια του Θεού εισήλθαμε στο Νέο έτος, το 2020. Αλήθεια πόσο γρήγορα φεύγουν οι ώρες, οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια της ζωής μας!
Με λογοτεχνική δύναμη ο Θεολόγος Γρηγόριος, μας ζωγραφίζει την βραχύτητα της παρούσας ζωής. Είναι, λέγει, η ζωή μας σαν όνειρο που φεύγει και δεν παραμένει στον νου μας. Σαν κάποιο φάντασμα που δεν μπορούμε να το πιάσουμε και να το κρατήσουμε.

Σαν πέταγμα πτηνού που φεύγει, σαν πλοίο που ταξιδεύει και δεν αφήνει σημάδια διάβασής του επάνω στην επιφάνεια της θαλάσσας. Ως ατμός που διαλύεται, ως ανοιξιάτικη δροσοσταλίδα, ως άνθος που στον καιρό του ευωδιάζει, και μετ' ολίγον χρόνον ξηραίνεται.
Και όχι μόνον ο χρόνος της ζωής μας φεύγει, αλλά και ό,τι αποκτήσει ο άνθρωπος στην ζωή, και αυτά φεύγουν. Ο ένδοξος βασιλεύς Σολομών, που σχεδόν μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο, ο οποίος απέκτησε πλούτη αμύθητα, δόξα σπάνια αλλά και σοφία αφάνταστη, είπε τα αθάνατα εκείνα λόγια για την αξία όλων των εγκοσμίων: «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης».
Αλλά εάν ο χρόνος είναι μία έννοια αφηρημένη, συμβατική και συνδέεται με την έννοια της μεταβολής, της αδιάκοπης ροής των
πραγμάτων, εν τούτοις έχει αξία ανυπολόγιστη.
Από την καλή ή κακή χρήση των στιγμών του χρόνου της παρούσας ζωής εξαρτάται το αιώνιο μέλλον του ανθρώπου, η αιώνια ευτυχία ή η αιώνια δυστυχία.. Τι μπορεί ο άνθρωπος να πράξει, ώστε στο τέλος να παρουσιάσει ένα κέντημα, ένα πίνακα ζωγραφικής θαυμάσιο, που να μοιάζει, όσον το δυνατόν περισσότερο με την τελειότητα, του Θεού. Αυτός είναι ο σκοπός -πρέπει να είναι ο σκοπός, της ζωής μας. Να γίνουμε με τα λόγια μας, τις πράξεις μας, την καθόλου συμπεριφορά μας, ομοιώματα Αυτού του Θεού.
Ένας παλαιός Περσικός μύθος, διηγείται το εξής αξιοπρόσεκτο. 

Κάποιος περπατούσε στην παραλία, και εκεί στην ακροθαλασσιά
διέκρινε ένα μικρό σακκίδιο, που έσκυψε και το πήρε. Το άνοιξε και παρατήρησε ότι ήταν γεμάτο από μικρά πετραδάκια. Χωρίς να δώσει μεγαλύτερη προσοχή άρχισε ένα-ένα να τα πετά στην θάλασσα, και έπαιζε με τους γλάρους, οι οποίοι, νομίζοντες ότι είναι τροφή, έτρεχαν προς το μέρος του κυματισμού των νερών της θάλασσας. Αφού άδειασε το σακκίδιο, έμεινε ένα μικρό πετραδάκι που το κράτησε στο χέρι του, και επέστρεψε στο σπίτι του. Εκεί κατάπληκτος παρετήρησε ότι το πετραδάκι ήταν πολύτιμος λίθος, ένα διαμάντι.

Έτρεξε αμέσως προς το μέρος της θάλασσας, που πετούσε τα πετράδια. Προς μεγάλη του θλίψη και απογοήτευση διαπίστωσε ότι τα κύματα είχαν παρασύρει και εξαφανίσει τα πάντα. Ο μύθος εξηγεί πόση αξία έχουν οι στιγμές του χρόνου της ζωής μας, και πώς ο άνθρωπος σπαταλά αυτόν τόσο ασυλόγιστα.
«Χρόνου φείδου», έλεγαν οι αρχαίοι προγονοί μας. «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν», μας διδάσκει ο Απ. Παύλος.

Ας ευχηθούμε λοιπόν το Νέον Έτος και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας να είναι πολλά, αξιοποιημένα με έργα αρετής και αγά-
πης, και τότε ασφαλώς θα είναι χαρούμενα,ειρηνικά και ευτυχισμένα.
Ευλογημένο & χαρούμενο το νέο έτος