Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στο χαμό των εκρήξεων και των πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει. Είχε μείνει μόνος του σε ΄κείνο τον τόπο. Άκουγε τους εχθρούς του να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο και κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντικρινά βράχια. Γρήγορα σκαρφάλωσε και χώθηκε σε μία από αυτές. Παρότι ήταν για την ώρα ασφαλής, διαπίστωσε ότι οι εχθροί δεν θα αργούσαν να σκαρφαλώσουν κι αυτοί, να ψάξουν τις σπηλιές, να τον βρουν και να τον σκοτώσουν.
Όση ώρα περίμενε προσευχήθηκε στο Θεό: "Σε παρακαλώ Θεέ μου, αν θέλεις προστάτεψέ με. Παρόλα αυτά ότι είναι θέλημά σου σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι". Όταν τελείωσε την προσευχή του ξάπλωσε ήρεμος και άκουγε τους εχθρούς που πλησίαζαν. Σκέφτηκε: "Όπως βλέπω ο Θεός δεν πρόκειται να με βοηθήσει να γλιτώσω αυτή τη φορά".
Τότε παρατήρησε μια αράχνη που ξεκίνησε να υφαίνει τον ιστό της στην είσοδο της σπηλιάς. "Χα!" Σκέφθηκε "αυτό που θέλω είναι πέτρες και τούβλα και ο Θεός μου έστειλε μια αράχνη και τον ιστό της. Μα την πίστη μου ο Θεός έχει χιούμορ".
Καθώς πλησίαζε ο εχθρός, από τη σκοτεινή πλευρά της σπηλιάς έβλεπε τους στρατιώτες που εξερευνούσαν την μια σπηλιά ύστερα από την άλλη. Όταν έφτασαν στη δική του ήταν έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη. Όμως, προς μεγάλη του έκπληξη οι στρατιώτες έριξαν μόνο μία ματιά μέσα και συνέχισαν στην επόμενη.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι με τον ιστό στην είσοδο της σπηλιάς φαινόταν ότι είναι κλειστή εδώ και πάρα πολύ καιρό.
"Θεέ μου, συγχώρεσέ με" είπε ο νεαρός στρατιώτης. "Είχα ξεχάσει ότι ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός από έναν τοίχο φτιαγμένο από τούβλα"!
