Όταν το πρωϊνό της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου 1940, ακούστηκαν οι σειρήνες του πολέμου, ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους σαν να άρχιζε κάποιο πανηγύρι. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια και κατευόδωναν τους στρατιώτες μας, που "με το χαμόγελο στα χείλη" τραβούσαν για το Μέτωπο, απ΄ όπου ήδη οι Ιταλοί επιδρομείς είχαν εισβάλλει στη Χώρα μας. Όλοι οι Έλληνες, χωρίς κανένα ίχνος φόβου, έμοιαζαν σαν να ΄τανε μεθυσμένοι για τις νίκες του στρατού μας, που τις μάντευαν και τις περίμεναν. Γινόταν αυτό που είχε πει ο εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς: "Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα. Μεθύστε με τ΄αθάνατο κρασί του Εικοσιένα".
Ναι! Μ΄ εκείνο το κρασί της αθάνατης λεβεντιάς του Εικοσιένα είχαν μεθύσει οι Έλληνες του 1940. Γιατί, χωρίς να υπολογίσουν τους κομπασμούς του Μουσολίνι, χωρίς να λάβουν υπόψη τους την υπεροπλία και τον τεράστιο αριθμό των Ιταλών στρατιωτών και κυρίως χωρίς να πτοηθούν από το στοιχείο του αιφνιδιασμού, είπαν τον λόγο του πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά προς τον Ιταλό πρεσβευτή, τον Γκράτσι, που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του, στις 3 μετά τα μεσάνυκτα, ξημερώνοντας η 28η Οκτωβρίου 1940: "Λοιπόν, έχουμε πόλεμο". αυτή η φράση ήταν το θρυλικο "ΟΧΙ", που το επανέλαβαν κατόπιν οι στρατιώτες και σύσσωμος ο ελληνικός λαός.
Όμως, η αγαπημένη μας πατρίδα, πέρα από την αυτοθυσία και το θάρρος του στρατού και του λαού μας, είχε γερό αντισύλι την πίστη στον Τριαδικό Θεό και την εμπιστοσύνη στην Παναγία, την Υπέρμαχο του Έθνους Στρατηγό. Γιατί, όταν τον Δεκαπενταύγουστο 1940 ιταλικό υποβρύχιο εβύθιζε το εύδρομο "ΕΛΛΗ" στο λιμάνι της Τήνου, όπου βρισκόταν για να αποδώσει τιμές στη γιορτή της Θεομήτορος, ο λαός μας είχε ακράδαντη την πεποίθηση, ότι η Θεοτόκος θα εκδικήσει την πρωτοφανή εκείνη βεβήλωση. Και πάρα το ότι η ελληνική κυβέρνηση για λόγους σκοπιμότητας δήλωσε ότι "αγνώστου εθνικότητος" υποβρύχιο έπληξε την "ΕΛΛΗ", η διαίσθηση του λαού εγνώριζε τον θρασύδειλο δολοφόνο από την πρώτη στιγμή. Έτσι, όταν στις 28 Οκτωβρίου 1940 άρχισε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, οι Έλληνες ξεπροβόδιζαν τους στρατιώτες μας με τη θερμή ευχή: "Νικηταί υπό την σκέπην της Παναγίας". Και είναι ακριβώς αυτή η ευχή, που γράφτηκε σαν αφιέρωση πίσω από τις μικρές εικόνες της Μεγαλόχαρης από τον μεγάλο εκείνο Πρωθιεράρχη, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο τον από Τραπεζούντος, τις οποίες εικόνες είχε δώσει εντολή να προσφερθούν σε όλα τα μαχόμενα παιδιά της πατρίδος μας: "Νικηταί υπό την σκέπην της Παναγίας μας".
Αυτό είναι σε αδρές γραμμές το θαύμα του 1940-41, που είχε δύο αρχές: Την αυτοθυσία και τον ηρωισμό του στρατού μας, καθώς και την πίστη την ακλόνητη στη βοήθεια της Παναγίας, της ηγερσίας-πολιτειακής, πολιτικής στρατιωτικής και εκκλησιαστικής.
Μας χρειάζονται και σήμερα αυτά τα ιδανικά, σε καιρούς που ο αμοραλισμός και η αδίστακτη κερδοσκοπία έχουν αρχίσει αδίστακτα την προσπάθειά τους να συντρίψουν ότι κράτησε όρθιο αυτόνντον μικρό μεν σε έκταση, αλλά κατάφορο από δόξα τόπο. Κρατάτε, λοιπόν, τα ιδανικά του Έπους του 1940-41. Ψηλά οι καρδιές. Μη φοβάστε τις δυσκολίες των καιρών και μην αποκάμνετε. Ο Θεός θα μας εξαγάγει "εις αναψυχήν" όπως τότε, όπως πάντα.
