"Στα πρόθυρα του θανάτου του ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του:
- Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
- Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει (ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους) να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
- Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων.
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.
Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:
- Θέλω οι διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτόν τον τρόπο ότι κι αυτοί δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
- Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!
- Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πολύτιμος θησαυρός του χρόνου"!
Όλα αυτά όμως ο καθένας, δεν πρέπει να τα σκέφτεται "στα πρόθυρα του θανάτου του" αλλά όσο νωρίτερα γίνεται για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μέσω της πίστεως στο Θεό:
- Να νικήσει το θάνατο.
- Να μεταφέρει στην αιώνια ζωή όλα όσα απέκτησε εδώ.
- Να μη φύγει με άδεια τα χέρια!
Λαϊκή Παροιμία:
"Ό,τι κάνεις κι ό,τι πεις, το στερνό να στοχαστείς"!
