16 Απριλίου 2018

Αληθώς Ανέστη


"Παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις"

Η πλάκα του τάφου απεκυλίσθη. Ο θάνατος νικήθηκε κατά κράτος. Το σκοτάδι των αγωνιών διαλύθηκε και ο Κύριος ανεδείχθη ο αιώνιος Βασιλιάς. Οι μαθητές Τον είδαν επανειλημμένως. Συνομίλησαν μαζί Του. Σενέφαγαν. Δεν έχουν καμία αμφιβολία, ότι ο Δάσκαλός τους είναι ζωντανός.
Για αυτήν την πίστη θα αναλάβουν το εξής σκληρούς αγώνες, θα πολεμήσουν, θα φυλακιστούν, θα οδηγηθούν τελικά και σε αυτό το μαρτύριο. Αλλά δεν θα λυγίσουν. Το κήρυγμα της Αναστάσεως του Χριστού θα είναι το σάλπισμά τους, η σημαία τους. Αυτό θα τους ηλεκτρίζει. Αυτό θα κάνει τους χθεσινούς δειλούς και φοβισμένους, ατρόμητα λιοντάρια στον αγώνα. Και όχι μόνον αυτούς. "Όλους τους πιστούς όλων των εποχών". Διότι το γεγονός της Αναστάσεως είναι το θεμέλιο του Χριστιανισμού.
Από την πρώτη ημέρα ακόμη της ιδρύσεώς της η Εκκλησία υψώνει αυτό το λάβαρο, την Ανάσταση του Αρχηγού της. Όλη της η δύναμη, που νομίζετε ότι στηρίζεται; Ακούσατε. Επάνω σε έναν άδειο τάφο. Εάν πέσει η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, πίπτει αμέσως και γίνεται κομμάτια ολόκληρο το οικοδόμημα των είκοσι αιώνων. Εάν ο Κύριος δεν ανέστη, τότε αδίκως χύθηκαν τόσα αίματα, ματαίως προσφέρθηκαν τόσες θυσίες. Και ο κόσμος που περίμενε από την Εκκλησία το φως και περιμένει από την πίστη την σωτηρία, θα αναγκάζονταν να παραδεχθεί, ότι όλα ήσαν μία απάτη, ένα όνειρο, μία πλεκτάνη. "Ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστης υμών" (Α΄Κορ. ιε΄, 14), ομολογεί ο απόστολος Παύλος. Καθαρή φωνή. Ειλικρινής. Ρωμαλέα. Και αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν, αν η πίστη κλονιζόταν στο σημείο αυτό;
Η Εκκλησία όμως δεν φοβήθηκε αυτόν τον κίνδυνο. Δεν υπήρχε λόγος να τον φοβείται. "Ύψωσε την σημαία της Αναστάσεως με υπερηφάνεια." Αν ο Σταυρός του Χριστού είναι σύμβολο της  Αγάπης Του προς τον άνθρωπο, η Ανάστασή Του είναι απόδειξη της Θεότητός Του. Και διακήρυξε αυτήν την πίστη η Εκκλησία παντού. Στους Ιουδαίους. Στους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος δεν δίστασε να το διασαλπίσει μέσα στην Αθήνα, εμπρός στους σοφούς της εποχής εκείνης, ομολογήσας την πίστη του στην Ανάσταση του Χριστού και στην ανάσταση των ανθρώπων. Επί 2000 χρόνια τώρα αυτό το κήρυγμα ακούγεται. Αναλλοίωτο. Πανανθρώπινο. Βέβαια πολεμήθηκε από την απιστία αυτό το γεγονός. Λυσσαλέα. Δι΄ όλων των μέσων. Με το ξίφος. Με τον δόλο. Με την πέννα.
Η αλήθεια όμως νίκησε. Η πίστη στο μέγα αυτό γεγονός επεβλήθη. Η αθεΐα συνετρίβη. Και έτσι, αιώνες τώρα, ο κόσμος συνεχίζει να προσέρχεται κάθε εορτή του Πάσχα, με λαχτάρα κάθε χρόνο ολοζώντανη, με τη λαμπάδα της πίστεως αναμμένη, με την συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα, με το ιερόν ρίγος στην καρδιά. Και μόλις προ ολίγου, κατά την Ανάσταση, είδαμε και πάλι τις χιλιάδες του λαού μας να περικυκλώνουν με χαρά την εξέδρα των ιερέων και με άγια συναισθήματα, μέσα στην πλημμύρα των σκιρτημάτων της ψυχής υπό τους ήχους των κωδώνων των Εκκλησιών, με τη συνοδεία των πανηγυρικών και απαράμμιλών μας ύμνων, να αναφωνούν ευφρόσυνα και να υποψάλλουν το "Χριστός Ανέστη", καθ΄ ην στιγμήν το θυμίαμα ανέβαινε προς τον ουρανό ως σύμβολο της ευγνωμοσύνης των πιστών προς τον αναστημένο Σωτήρα.
Ποιο άλλο γεγονός στον κόσμο κάθε φορά χαιρετίζουν οι άνθρωποι με περισσότερες εκδηλώσεις χαράς και ευφροσύνης; Ποιο άλλο όνομα στην ιστορία του κόσμου υμνολογείται επί τόσους αιώνες με τόση λατρεία, όση το όνομα Ιησούς;
Το Πάσχα όλα γιορτάζουν, υλικά και πνευματικά - τα κόκκινα αυγά με τον συμβολισμό τους, οι ευχές, οι ελπίδες, οι καρδιές... Είκοσι αιώνες γίνεται αυτό. Η Εκκλησία 2000 και πλέον χρόνια προσφωνεί τους πιστούς θριαμβευτικά ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Και μυριάδες στόματα απαντούν πάντα με πίστη και συγκίνηση, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Αναστημένε Κύριε! Ναι! Οι γενεές και οι αιώνες σε δοξάζουν!