Δεν ήταν οι Ιουδαίοι, Ιησού Χριστέ, φως και χαρά μου, που Σε σταύρωσαν. Δεν ήταν αυτοί που Σε πρόδωσαν στο δικαστήριο, που με μοχθηρία Σε έφτυσαν στο πρόσωπο, που Σε χτύπησαν, Σε κορόιδεψαν, Σε μαστίγωσαν.
Δεν ήταν οι στρατιώτες με τις σιδερένιες γροθιές που Σε βασάνισαν, Σου φόρεσαν το αγκάθινο στεφάνι, σήκωσαν το σφυρί για να μπήξου τα καρφιά, σήκωσαν τον καταραμένο μέχρι εκείνη την ημέρα Σταυρό, ή έπαιξαν στα ζάρια τον χιτώνα Σου,
Εγώ είμαι Κύριέ, εγώ είναι Χριστέ μου αυτός που τα έκανε όλα αυτά. Εγώ είμαι το βαρύ ξύλο που κουβάλησες. Εγώ είμαι το χοντρό σχοινί που Σε δέσανε. Εγώ τα καρφιά και η λόγχη. Εγώ το μαστίγιο που Σε φραγγέλωσε. Εγώ το καταματωμένο στεφάνι.
Επειδή όλα αυτά έγιναν, αλλοίμονο, για τις αμαρτίες μου!
"...μακάρι να ΄ξερες κι εσύ, έστω την ημέρα αυτή, τι θα μπορούσε να σου χαρίσει την ειρήνη. Τώρα όμως αυτό μένει κρυφό από τα μάτια σου. Γιατί θα ΄ρθουν για σένα μέρες που οι εχθροί σου θα σε χωρίσουν με χαρακώματα, θα σε περικυκλώσουν και θα σε πολιορκήσουν από παντού. Θα αφανίσουν κι εσένα και τα παιδιά σου και δεν θα σου αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Κι όλα αυτά γιατί δεν έδωσες σημασία την ημέρα που σ΄ επισκέφθηκε ο Θεός". (Λουκάς 19:41-44)
