Η γυναίκα πού έβγαλε ασπροπρόσωπη μιά «άκαρδη» Πολιτεία …

κυρία Παναγιώτα Λάζαρη! 

Μιά αληθινή Κυρία, μητέρα, αλλά καί καλή ελπίδα γιά τήν Πολιτεία μας...

Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι εδώ στην πολιτεία μας υπάρχει μια υποβόσκουσα δυσκολία στις ανθρώπινες σχέσεις παρά τα όποια εξωτερικά εθιμοτυπικά χαμόγελα και τις άλλες επίσημες ρεβερέντζες της στιγμής, της συναλλαγής,των εορτών, και της ευκαιρίας, με λόγια πού σήμερα λέγονται και σε μισή ώρα  ξεχνιούνται… 

«Καλημέρα σας, ώ, τι κάνετε; Πώς είσθε, τά παιδιά καλά; Το σκυλάκι σας τι κάνει; » και άλλα τέτοια μελίρρυτα πού συνήθως ακούγονται για να περνάει η ώρα…

Έτσι λοιπόν, θές από μία υπάρχουσα κοινωνική ανισότητα στον πλούτο ή στην εργασία «εγώ είμαι εγώ, και ποιός είσαι εσύ», θές από μία διαφορετική ένταξη στα πολιτικά δρώμενα της βαριά και αθεράπευτα κομματικής Πολιτείας μας ( κλεισμένες πόρτες σε όσους δεν είναι  « δικοί μας…»), καθώς καί ή δυσκολία να σε δεχθούν σε άλλους κλάδους πολιτιστικών χώρων κλειστούς για τους μη ανήκοντες στα conne τους, έχουν διαμορφώσει μία, ως επί το πλείστον, ελίτ στήν «κουμπωμένη» τοπική κοινωνία…  

Μόνο στο Καρναβάλι γίνονται όλοι ίσοι, αλλά και σ΄ αυτό μόνο για ένα – δυό 24ωρα, και πέραν τούτου «ού» !

Υπάρχει βέβαια μία αναπτυγμένη κοινωνική βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα για τους έχοντες ανάγκη μέσα από μία διαδικασία προσφοράς και τυπικής διεκπεραίωσης, καλής βέβαια, αλλά χωρίς εκείνη την ψυχική ζεστασιά, το χαμόγελο, και την εσωτερική προσέγγιση πού ζητάει επί πλέον μιά ταλαιπωρημένη ψυχή πού την βασανίζει η ανασφάλεια και άλλα χίλια δυό πράγματα…

Ισότης, σχετική βέβαια, υπάρχει και στον χώρο τών Εκκλησιαστικών εκδηλώσεων, τελετών, και Λειτουργιών, αλλά και πάλι μόλις βγούμε έξω, οι περισσότεροι θεοφιλείς των χώρων αυτών, ούτε πού σε γνωρίζουν μετά, αν δεν είσαι «δικός τους…».

Ζήτημα είναι αν θα εισπράξεις μια καλημέρα, παρ΄ όλα τά περί Χριστιανικής αγάπης πού ακούγονται μέσα στίς Εκκλησίες ! Δεν φταίει βέβαια ο Θεός, εμείς οί άνθρωποι φταίμε με ό,τι από αυτό συνεπάγεται…

Συμπερασματικά λοιπόν, κι΄ αν κάνουμε λάθος διορθώστε μας, αυτό είναι το ψυχογράφημα της Πολιτείας μας !

Αφορμή για να τά γράψουμε όλα αυτά υπήρξε ένα ρεπορτάζ πού βρήκαμε για τα άπορα παιδιά  και την άγνωστη στους περισσότερους κυρία  Παναγιώτα Λάζαρη. Ένα ρεπορτάζ για την  «Φωλιά των παιδιών» πού διατηρεί, και πού δίνει σε όλους εμάς μιά καλή ελπίδα για την «ψυχρή» Πολιτεία μας..

Ένα σπουδαίο και αθόρυβο έργο…

Εδώ, με τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο...

«…Δικά της παιδιά δεν γέννησε. Έκανε όμως 200 παιδιά δικά της και όλα, μα όλα, την λένε μάνα τους. Και την νιώθουν μάνα. 

Όταν μιλάνε για την Παναγιώτα Λάζαρη οι γιοι της, οι κόρες, αλλά και τα εγγόνια της, στάζουν ευγνωμοσύνη, καθώς στην "φωλιά" της, έζησαν την τρυφερότητα, την φροντίδα και την αγάπη που τους έλειψε, όλα όσα δεν τους χαρίστηκαν εξ αρχής και έμελλε να τα βρουν στην αγκαλιά αυτής της μικρής αγίας που κάνει πράξη αθόρυβα, σχεδόν βουβά, την έννοια της βαθιάς, της ουσιαστικής προσφοράς.

Η 85χρονη σήμερα Παναγιώτα Λάζαρη, συνταξιούχος δασκάλα, εδώ και 45 χρόνια απευθύνει μια τεράστια αγκαλιά στα παιδιά που είτε έμειναν ορφανά, είτε τα εγκατέλειψαν οι γονείς τους, είτε αντιμετώπιζαν ιδιαίτερες οικογενειακές δυσκολίες.

Στην "Φωλιά του Παιδιού" το ίδρυμα που έφτιαξε και έκανε η ίδια στόχο της ζωής της, η κ. Παναγιώτα δεν υποδύεται την οικογένεια. Είναι η οικογένεια όλων των παιδιών που μεγάλωσε και τα οποία φεύγουν από κοντά της μόνο εφόσον αποκατασταθούν, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται μιας και η αγάπη, η έγνοια και η φροντίδα, δεν ...ενηλικιώνεται ποτέ.

"Θέλει να μας δει όλους σπουδαγμένους, παντρεμένους και αποκατεστημένους. Μόνο έτσι νιώθει ήσυχη"μου λέει ο Σταύρος, ένα από τα παιδιά της. "Σε μας έχει αφιερώσει όλη τη ζωή της σαν εθελόντρια. Αυτά που έκανε και κάνει για μας είναι πολλά περισσότερα από όσα κάνει μια βιολογική μάνα για τα παιδιά της. 

Αυτή ξαγρύνπησε στο προσκεφάλι μας όταν ήμασταν άρρωστοι, αυτή πανηγύρισε μαζί μας στις επιτυχίες μας και μας κράτησε το χέρι στα δύσκολα, αυτή μας τραγουδούσε, μας χάιδευε, μας κρατούσε στην αγκαλιά της. Δεν νιώσαμε ποτέ ορφανά, δεν νιώσαμε ποτέ παραπεταμένα"

Η "Φωλιά του Παιδιού" βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Μαιζώνος και Γκότση και η ψυχή του, είναι αυτή η αφανής ηρωίδα, η άγνωστη στους πολλούς αλλά πολύτιμη για τους λίγους που αποδεικνύει ότι άνθρωπος μπορεί να κάνει θαύματα και αφήσει πίσω του έργο ζωής.

Τα 200 παιδιά που ανάστησε μόνη της , τα πήρε στα χέρια της από πολύ μικρά, τα αγάπησε με όλη της την ψυχή, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα πέρα απο την χαρά που παίρνει από τη χαρά τους, από το 1970, όταν έγινε η αρχή, έως σήμερα.

«Δέν υπάρχει μάνα μέ τόσα παιδιά και γιαγιά μέ τόσα εγγόνια» όπως έχει πει χαρακτηριστικά για την Παναγιώτα Λάζαρη ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος τιμώντας την για την προσφορά της.

Σήμερα στό Ίδρυμα «Φωλιά του Παιδιού» φιλοξενούνται 13 παιδιά τά ὁποία είτε φοιτοῦν σέ Α.Ε.Ι. καί Τ.Ε.Ι. είτε σπουδάζουν σέ άλλα σχολεία. Μερικά από τα παιδιά του Ιδρύματος έχουν γίνει ιερείς και κάποια άλλα δάσκαλοι, στα βήματα της δασκάλας τους.

"Δεν είναι μάνα αυτή που σε γεννάει, αλλά αυτή που σε μεγαλώνει" μου λέει ο Σταύρος και μου εξηγεί ότι με ελάχιστα χρήματα και πολλή αγάπη γίνονται θαύματα. "Βοηθάμε όλοι πολύ, κάνουμε και δουλειές, συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Για εμάς η κ. Παναγιώτα είναι ένας άγγελος που έπεσε απο τον ουρανό για μας. Το δικό της χάδι μας κράτησε στη ζωή και μας έκανε να βλέπουμε όνειρα για το μέλλον".

Η Παναγιώτα Λάζαρη εργάστηκε πολλά χρόνια ως δασκάλα σε διάφορα σχολεία της πόλης και υπηρέτησε ως διευθύντρια στο σχολείο Κωφών και Βαρηκόων Παιδιών. 

Όταν πριν από 45 χρόνια έφτιαξε την "Φωλιά του Παιδιού" για να δώσει χέρι βοήθειας και χαμόγελο στα παιδιά χωρίς οικογένεια, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν η ίδια η ζωή της.

Η ίδια η κ. Παναγιώτα αποφεύγει την προβολή και τη δημοσιότητα. Είναι μια απλή γυναίκα που ζει με την οικογένειά της, αυτή που έφτιαξε με τους κόπους και την καρδιά της ήρεμα και ειρηνικά.

Που και πού η "Φωλιά του Παιδιού" ακούγεται λόγω δωρεών προσώπων, συλλόγων, μαθητών, αλλά και επιχειρηματιών που στηρίζουν αυτή την υπέροχη γυναίκα, που ποτέ δεν ζήτησε τίποτα και έδωσε τόσα πολλά.

Είναι από εκείνες τις δωρεές που αξίζουν τον κόπο.

Από τις οικονομίες που κάνει και την διαχείριση των δωρεών η κ. Παναγιώτα προικοδοτεί και τα παιδιά της όταν παντρεύονται όπως κάνει μια μάνα που νιώθει πλέον ήσυχη ότι τα αποκατέστησε.

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ ΦΩΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ : 2610.276022 καί βεβαίως, χωρίς να ζητάει ποτέ, δέν αρνείται οποιαδήποτε καλοπροαίρετη βοήθεια.
=================================================
ΛΑΖΑΡΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ Η δασκάλα με τη χρυσή καρδιά 

«Για εμάς είναι ένας άγγελος εξ ουρανού που εστάλει στη γη με αποστολή τη δική μας φροντίδα. Είναι η μάνα μας και σ' αυτή οφείλουμε ότι είμαστε στη ζωή. Αυτή βλέπαμε να ξενυχτάει στο προσκεφάλι μας όταν είμαστε άρρωστοι. Αυτή μας κράτησε στην αγκαλιά της. Το δικό της χάδι μας ζεσταίνει και μας παρηγορεί».

Ολα αυτά αφορούν την συνταξιούχο, σήμερα, δασκάλα Παναγιώτα Λάζαρη. Τη δασκάλα που είναι ίσως από τις πιο ευτυχισμένες γυναίκες στον κόσμο γιατί έχει κρατήσει στην αγκαλιά της και μεγαλώσει 200 παιδιά. Εχει προσφέρει, και συνεχίζει να προσφέρει ακόμα και σήμερα, παρά τα 85 χρόνια της, την πιο ζεστή, ανόθευτη, ανιδιοτελή αγάπη στα ορφανά που βρέθηκαν στη «Φωλιά του Παιδιού».

ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ...

Οπως τα ίδια τα παιδιά μάς είπαν, ποτέ δεν αισθάνθηκαν ότι είναι ορφανά. Ποτέ δεν αισθάνθηκαν ότι δεν ανήκαν σε οικογένεια. Ποτέ δεν αισθάνθηκαν εγκαταλελειμμένα. Ποτέ δεν στερήθηκαν κάτι γιατί ο «φύλακας άγγελός τους» φρόντιζε πάντα να τους καλύπτει τις ανάγκες τους πριν προλάβουν να τις εκφράσουν.

Από μωρά τα κρατούσε στην αγκαλιά της, τα κουνούσε όταν έκλαιγαν, τους τραγουδούσε και τα χάιδευε. Τα μεγάλωσε, τα σπούδασε, τα αποκατέστησε επαγγελματικά μέχρι που δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες. Κράτησε στην αγκαλιά της εγγόνια...

Μαρίνα Ριζογιάννη (Πλήρες ρεπορτάζ εφημερ. "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ της Κυριακής")

rizogianni@pelop.gr 

Πηγή: patrablog.