Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

Με εντυπωσιακή συμμετοχή, πραγματοποιήθηκε 

την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου το απόγευμα στον ιερό ναό μας, 

εκδήλωση προς τιμήν της μητέρας. Κάθε  χρόνο κατά την εορτή της Υπαπαντής 

του Κυρίου, στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου που αγκαλοφορεί το νήπιο Ιησού 

στο ναό του Σολομώντος, τιμώνται όλες οι Ελληνίδες ορθόδοξες  χριστιανές 

μητέρες για την ανεκτίμητη θυσιαστική προσφορά τους 

στην οικογένεια,στην κοινωνία και το έθνος. 

Μέσα στα πλαίσια αυτά, η ενορία μας, με ομιλία 

από εκπαιδευτικό μέσης εκπαίδευσης και πολύτεκνη μητέρα, 

με μια ωραία προβολή, με τραγούδια και ποιήματα που παρουσιάστηκαν 

από αντιπροσωπεία κοριτσιών των ενοριακών μας συνάξεων εκδήλωσε τιμή, σεβασμό και αγάπη σε κάθε ιερό πρόσωπο, που γίνεται συνδημιουργός του Θεού 

και διαμορφώνει στην αγκαλιά της μια υγιή προσωπικότητα ώστε να καταστεί 

άξιο μέλος της κοινωνίας και πολίτης της ουράνιας Βασιλείας  του Θεού.

Στο τέλος της εκδήλωσης ο π. Χρυσόστομος προσέφερε ένα συμβολικό δώρο - θυμιατήρι για να υπενθυμίζει το μεγάλο όπλο της προσευχής σε αυτή την υψηλή ευλογημένη αποστολή που τις έταξε ο Θεός.

Είναι Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Κανονικά γιορτάζω και με τους δυο.

Καθε πρωϊνο ξυπνω, με την χάρη του Θεου.Ποιος αλλος μας διατηρει στην ζωη, εαν οχι ο Θεος;

Μηπως η υγεια μας, η δουλεια μας, η φροντιδα μας, οι τροφες και οι τρυφες μας;
Oχι βεβαια. Αυτα ειναι τα επιφαινομενα.Και αλλοι τα εχουν αυτα, εως μια στιγμη που χανονται ολα μονομιας.

Θελει ο Θεος και ζουμε. Γιαυτο εχουμε ακομα καιρον μετανοιας.Παω στον καθρεπτη. Ριχνω νερο κατα προσωπο. Καθε μερα ειμαι ο ιδιος. Καθε μερα αλλαζω.

Ζω στον κοσμο. Ζω για τον κοσμο. Ζω για τον Χριστο. Ζω εν τω Χριστω.

Συνδυαζω αυτα που δεν συνδυαζονται. Ταιριαζω τα αταιριαστα. 
Παταω επανω σε δυο βαρκες που δειχνουν να απομακρυνονται μεταξυ τους.

Αναρωτιεμαι ποιος ειμαι στ'αληθεια. Ποιον παριστανω και ποιον φοβαμαι.
Συνηθως δεν μιλαμε μπροστα στον καθρεπτη. Φοβομαστε την αποκριση του.

Ειναι Κυριακη του Τελωνου και του Φαρισαιου. Κανονικα γιορταζω και με τους δυο.

Ειμαι Φαρισαιος μια.
Εχω μια αυταρκεια, για την πιστη μου, την αρετη μου, την ορθοδοξια μου, την φιλανθρωπια μου, την.. την..
Ειμαι Φαρισαιος δυο.
Αυτα τα νιωθω κριτικα εσωτερικα αλλα για "μενα". Εαν μου τα πουν απ'εξω, επαναστατω. Θλιβομαι και αντιδρω.

Είμαι Τελωνης μια.
Αισθανομαι οτι αυτα τα οποια ταχα κανω, οχι μονο ειναι τα διατεταγμενα, και αυτονοητα, αλλα τα κανω και λειψα εως καθολου.
Ειμαι τελωνης δυο.
Αισθανομαι να ειμαι μηδεν. Νιωθω οτι δεν κανω τιποτα. Οτι δεν εχω τιποτα. Δεν εχω προοπτικη και οραση Θεου.
Ξερω οτι δεν εχω βαλει καν αρχη μετανοιας και πορεια ζωης κατα Θεον.

Μεσα στην πιστη μου, κρυβεται η ολιγοπιστια.

Μεσα στην ασκηση μου, φωλιαζει η τεμπελια.Μεσα στην αγαπη μου, συνωμοτει η κατακριση.Μεσα στην ανιδιοτελεια μου, σερνεται η ανταποδοση.

Εαν με ρωτησεις που μενω, θα σου πω Τελωνου και Φαρισαιου γωνια.

Ολοι μας, απεχθανομαστε τον Φαρισαιο,αλλα δεν τολμουμε και να κανουμε ολα αυτα που κανει ορθως κατα Νομον.

Ολοι μας, συμπαθουμε τον τελωνη, και την συντριβη του, αλλα εξακολουθουμε να κανουμε ομως τα ασχημα εργα του.

Ειμαστε Φαρισαιοι με τον Τελωνη, και Τελωνες με τον Φαρισαιο.Οπως μας βολευει.

Ο Χριστος εβαλε τα δυο παραδειγματα για να παρουμε το αριστο απο καθενα,
να κανουμε την συνθεση, και να χαραξουμε με αυτην, ορθο οδοδεικτη πορειας, προς την σωτηρια μας.

Την βασιλικη μεση οδο.

Τελωνες μεν, εν συντριβη και μετανοια, με τα αμαρτηματα μας, με τις αστοχιες μας, τα καθε λογης κακα μας,και Φαρισαιοι στην τηρηση των εντολων Του,
αλλα χωρις τον Φαρισαϊσμο της επαρσης και της αυταρκειας,που απορρεουν απο την πραξη της αρετης.

Λεει ο Αγιος Μαξιμος ο ομολογητης:

"Ου δια την αρετην η αληθεια, αλλα δια την αληθειαν η αρετη."
Οπου αληθεια, ο Χριστος. Εαν ολα δεν γινονται για τον Χριστο, πανε χαμενα.

Εμεις ομως, κανουμε μια αυταρεσκη και ιδιοτυπη συνθεση. Δικη μας. Μια ευσεβης πονηρια.

Ειμαστε Τελωνες, οταν ερθει η ωρα της πραξης. Δεν μπορω λεμε, δεν τα καταφερνω, στο ενα, στο αλλο, γιατι ειμαι.. αμαρτωλος και ραθυμος.

Ειμαστε Φαρισαιοι οταν ερθει η ωρα του ελεγχου και της κριτικης.
Μα, εγω πιστευω! ειμαι στην Εκκλησια! τι μου λετε; Μια χαρα ειμαι,προσπαθω, κοιταξτε την καμπουρα σας..

Η πνευματικη μας, λοιπον οικια, η μονη μας, ειναι Φαρισαιου και Τελωνου γωνια. Ακριβως γωνια.

Γιατι εαν μας πουν οτι ειναι περισσοτερο προς την οδο του Φαρισαιου, μας κακοφαινεται. Εαν παλι μας πουν οτι κλινει μαλλον προς του Τελωνου, μας απαξιωνει.

Ο Χριστος ηρθε, σαρκωθηκε ως Υιος και Λογος, περπατησε εν τω μεσω ημων,
προσλαμβανοντας την Φαρισαϊκη μας, και συναμα Τελωνικη μας υποσταση,
Αναμαρτητος Ων, ο ιδιος ως Κυριος και Θεος, αλλα και ως Ανθρωπος, γεννημενος εκ Θεοτοκου και Πνευματος Αγιου, ασπορως και εν χρονω,χωρις ομως την κληρονομια της αμαρτιας, της φθορας και του θανατου, ανελαβε να θεραπευσει την πεσμενη μας προαιρεση, τις διεστραμμενες δυναμεις της ψυχης μας, το αρρωστο θελημα μας,και την αυταρκη, φιλαυτη, αλαζονικη μας, σταση ζωης,
και να τα θεωσει, μεταβαλλοντας τα σε Χριστοποιημενο νεο ανθρωπο,
εν καινοτητι ζωης περιπατουντα, κατα Απ.Παυλο.

Και εμεις 20 αιωνες μετα, με τον Χριστο ελθοντα, παροντα, και ερχομενο,
με τον Χριστο μεταλαμβανομενο, σωματι και αιματι, εις γενεαν και γενεαν,
που στεκομαστε και που βαδιζουμε;

Στην δικη των αιωνων, ρωτησε ο Πιλατος. Ποια ειναι η αληθεια;

Ο Χριστος δεν απαντησε. Γιατι η ερωτηση ηταν εξ'ορισμου λαθος.

Ο Πιλατος, επρεπε, αλλα δεν γνωριζε, να ρωτησει: "Ποιος, Ειναι η Αληθεια;"

Γιατι η Αληθεια ειναι οχι, μια ιδεα, η μια εννοια, αλλα Ενυποστατη, και ειναι Προσωπο, ειναι ο Χριστος.

Ομως το ερωτημα, του Πιλατου, μπορει εστω και λειψο, να μας βοηθησει.
Ειναι καιρος για τον καθενα, να αναρωτηθει, ποια ειναι η "αληθεια" του.

Ειναι το αυτοειδωλο μας, η ευσεβεια μας, οι μελετες μας, η χριστιανικη μας απολογητικη,η λειτουργικη μας, επιφαινομενη παρουσια, τα προσκυνηματα μας, οι συζητησεις μας,ολα αυτα που μας καθιστουν, ειτε εν γνωση, ειτε εν αγνοια αυταρκεις, δηλαδη Φαρισαιους;

H μηπως η αληθεια μας, ειναι η αστοχια μας, η οπισθοδρομη μαλλον πνευματικη μας, "προοδος", η επαναφορα μας παλι και παλι στα παθη, στις πτωσεις, στις δικαιολογιες, οι κατακρισεις μας,τα χαϊδεματα του εαυτου μας, η κρυφη βεβαιοτητα οτι εμεις σωζομαστε ενω οι αλλοι...

Δυσκολη η αυτοκριτικη. Η αληθινη οχι αυτη που ειναι στα χειλη. Αυτη που πονα βαθεια, υποστατικα.

Μπορω να παραδεχτω, ανετα και ακοπα για μενα, και μαζι οποιος εχει αληθινη νομιζω σχεση με τον εαυτο του,οτι πραγματικα μενουμε Φαρισαιου και Τελωνου γωνια.

Και στα χρονια που μας χαριζει η φιλανθρωπη του Θεου Χαρις,
πρεπει, οχι με την εννοια του "καθηκοντος", αλλα με αυτην του φιλοτιμου,
να συγυρισουμε λιγο το σπιτακι μας, το καλοβαλμενο.

Πρωτα να πεταξουμε την σαβουρα του Τελωνη, και να κρατησουμε την συντριβη, την μετανοια του,την ειλικρινη σταση του, και την αγια προσμονη του ελεους που κρατησε ενωπιον του Κυριου.

Επειτα να κρατησουμε την πραξη, την επιμονη, και την εφαρμογη των εντολων, της φιλανθρωπιας, των αρετων,του Φαρισαιου, και να πεταξουμε, την αυταρκεια του, την αλαζονεια, και την υποκρισια του.

Και ετσι, οταν ερθει η Ημερα Κυριου, και γκρεμιστουν ολα, συνθεμελα, εν τω πυρι του Ακτιστου Φωτος,ωστε και να ανακαινιστουν σε καινη Κτιση και Βασιλεια Του, εις τον αιωνα των αιωνων,και μαζι και το γωνιακο σπιτακι μας, να μας μεινει εστω μια ελαχιστη γωνια, ενα οικοπεδακι, μια αξια αντιπαροχη, για το εκ νεου κτισιμο, της αφθαρτης εν τη οικια του Πατρος, μονης μας, και αιωνιου διαμονης μας, στην ουρανια πατριδα μας.

Και ο Φαρισαιος λοιπον, και ο Τελωνης, εχουν κατι να μας δωσουν.

Παραδειγμα, και τυπο ζωης και πορειας,αλλα και θεματα προς αποφυγην,
και ας μην βιαστουμε ευκολα να καταδικασουμε, η να σωσουμε κανεναν, απο τους δυο.

Γιατι μεσα και στους δυο, ενυπαρχει ο εαυτος μας.

Και μονον ο Παναγιος Θεος ξερει, κρινει και μονος Αυτος σωζει και δικαιωνει.

Ας θυμομαστε την οδο μας. Φαρισαιου και Τελωνου γωνια.

Αλλιως ειναι εξαιρετικα θολη η σωτηρια.

πηγή

ΓΙΟΡΤΗ ΜΗΤΕΡΑΣ

ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ

1. Ώρα αναχωρήσεως: κάθε λεπτό καθ΄ όλο το 24/ωρο.

2. Τα εισιτήρια εκδίδονται στον ουρανό, αλλά πληρώνονται στην γη.

3. Τιμή εισιτηρίου: Αυτό πληρώνεται με πολύ αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες.

4. Τα βρέφη δεν πληρώνουν εισιτήριο γιατί ταξιδεύουν στην αγκαλιά της μητέρας Εκκλησίας.

5. Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δεν μεταβιβάζεται σε άλλο πρόσωπο.

6. Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς αποσκευές. Οι άγγελοι τις έχουν μεταφέρει σε προηγούμενο δρομολόγιο.

7. Εισιτήριο μετ’ επιστροφής δεν εκδίδεται.

8. Χρήματα δεν μεταφέρονται. Οι επιβάτες τα έχουν καταθέσει στην τράπεζα των ουρανών. Οι αποδείξεις βρίσκονται στα  χεριά των πτωχών.

9. Δηλώσεις συμμετοχής δεν χρειάζονται. Tα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά στον οδηγό της αμαξοστοιχίας.

10. Ειδοποιήσεις για την μέρα αναχωρήσεως κάθε επιβάτη δεν στέλνονται. Αυτό πρέπει όλοι να είμεθα πάντοτε έτοιμοι δια μετανοίας, Εξομολογήσεως και Θείας κοινωνίας, δια το ταξίδι προς την αιωνιότητα.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου την νύκτα 

και ώρα 21.30 με 00.30,

στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Παραλίας,

θα τελεστεί Ι. Αγρυπνία επί τη εορτή

του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου.

ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Για τις ανακοινώσεις του Φεβρουαρίου πατήστε εδώ

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο
χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους.
Για ασφαλισμένους και ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο και αν είναι.
Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος
και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας. Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος!
Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!
[...]
Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία αιώνες τώρα, δίνει τα ίδια πανίσχυρα φάρμακα : τις εντολές του Χριστού!
Η Εκκλησία αιώνες τώρα, εκδίδει το ίδιο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η Παναγία στην Κανά: «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε».
Ό,τι μας λέει ο Χριστός, να το κάνουμε.Άραγε, ό,τι μας λέει ο Χριστός, το κάνουμε;
Κι αν δεν το κάνουμε, άραγε μετανοούμε;

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ , ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ

Πάντα μας κατατρώγει η εμμονή ότι είμαστε ξεχωριστοί, ότι διαφέρουμε από τους άλλους. Είμαστε πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο καλοί. Και συνάμα είμαστε οι πιο αδικημένοι, οι πιο παρεξηγημένοι.

Δεν μας δόθηκε όμως ποτέ η ευκαιρία να δείξουμε τα προσόντα μας, τα ταλέντα μας, την ευφυΐα μας.

Γιατί όμως θέλουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί; Διότι μας αρέσει να μεγαλοπιανόμαστε.

Από μικροί μας καλλιεργείται αυτή η τάση. «Κάνε κάτι σπουδαίο για να ξεχωρίσεις», μας λέγανε.

Δεν μας καλλιεργείται το: κάνε κάτι σπουδαίο για να προσφέρεις στον κόσμο, στο σύνολο. Όχι. Κάνε κάτι σπουδαίο για να ξεχωρίσεις από το σύνολο.

Π.χ. σχεδόν όλοι οι γονείς θέλουνε τα παιδιά τους να γίνουνε γιατροί. Όχι όμως για να προσφέρουν στον συνάνθρωπο, αλλά για να «ανέβουνε επίπεδο»· κυρίως κοινωνικό και οικονομικό.

Όμως ας μην ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους.

Μας αρέσει η ιδέα να είμαστε ξεχωριστοί, σπουδαίοι, κάτι παραπάνω από τους άλλους. Μας αρέσει γιατί πάσχουμε από τον εγωισμό μας. Γι’αυτό και η κάθε μας ημέρα γίνεται μία πάλη με τους άλλους, με το σύνολο. Κάθε μας ημέρα –δυστυχώς- γίνεται μία άρρωστη αναζήτηση αυτού του “κάτι” που θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε.

Δεν ψάχνουμε τρόπους για να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα, στους άλλους.Ψάχνουμε τρόπους για να αφήσουμε την ανθρωπότητα πίσω μας. Να κατακτήσουμε τους άλλους, να αποδείξουμε ότι δεν ανήκουμε στην ανθρωπότητα αλλά σε κάτι ανώτερο, μεγαλύτερο.

Μας έχει γίνει ανάγκη λοιπόν το να ξεχωρίσουμε. Και γι’αυτό δεν έχουμε ειρήνη μέσα μας.

«Πρέπει να γίνεις ξεχωριστός», γι’αυτό κάνε εκείνο, το άλλο. Ντύσου με αυτά τα ρούχα, κάνε διαφορετικά το μαλλιά σου, πάνε εκεί διακοπές, σπούδασε αυτό, αγόρασε εκείνο κτλ.

Σε αυτά αναλωνόμαστε καθημερινά. Ασχολούμαστε και κάνουμε πράγματα όχι επειδή μας αρέσουν αλλά επειδή θα μας κάνουν να ξεχωρίζουμε.

Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία το βλέπεις αυτό. Οι ιερείς θα κάνουν μία εξεζητημένη στολή. Γιατί; Προς δόξαν Θεού; Μακάρι. Πολλές φορές όμως γίνεται μόνο και μόνο για να ξεχωρίζουν.

Οι πιστοί θα βρούνε πνευματικό πατέρα κάποιον «μεγάλο γέροντα» από το Άγιον Όρος ή από κάποιο μοναστήρι όχι γιατί έτσι τα έφερε ο Θεός αλλά διότι οι ίδιοι το επεδίωξαν για να ξεχωρίζουν, για να λένε, «εγώ έχω τον τάδε γέροντα, πνευματικό πατέρα»!

Κάνουμε πολλά λοιπόν για να ξεχωρίζουμε από τους άλλους.

Εφευρίσκουμε τρόπους για να βγούμε από το σύνολο.

Εφευρίσκουμε τρόπους ώστε να βγούμε από την Εκκλησία.

Αναπαυόμαστε στο να ανήκουμε σε μία εκλεκτή κάστα ιερέων, πιστών, ανθρώπων που ξεχωρίζουν από τους «κοινούς θνητούς», από το σύνολο των πιστών. Αρεσκόμαστε στο να νιώθουμε ότι έχουμε άλλο “επίπεδο”: κοινωνικό, μορφωτικό, πνευματικό.

Τα παραλέω; ίσως.

Το σίγουρο είναι ότι το να προσπαθούμε πάση θυσία να ξεχωρίσουμε από τους άλλους φανερώνει το πόσο κομπλεξικοί είμαστε. Φανερώνει το πόσο μας κατατρώγει το σαράκι του «εγώ» μας.

Το να θέλεις να ξεχωρίσεις από τους άλλους αποδεικνύει τελικά ότι σε έχει καταβάλει ένα αίσθημα κατωτερότητας. Το να προσπαθείς λοιπόν να πετύχεις κάτι σπουδαίο για να ξεχωρίσεις και όχι για να βοηθήσεις τους άλλους δείχνει το πόσο μόνος σου είσαι, το πόσο μικρός είσαι.

Όταν θα πάψουμε να θεωρούμε ότι αξίζουμε το να είμαστε ξεχωριστοί, τότε ίσως καταλάβουμε το πόσο ξεχωριστοί είμαστε για τον κόσμο και για τον Θεό.

Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, ιδιαίτερος, διαφορετικός. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μας αρέσει η διαφορετικότητά μας. Θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί κατα έναν τρόπο όπου θα αναγνωριστούμε επίσημα! Θέλουμε να ξεχωρίζουμε από τους πολλούς ώστε να δοξαζόμαστε από τους πολλούς. Θέλουμε να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο ώστε το όνομά μας να ακουστεί στα πέρατα της γης.

Και όμως όλα αυτά πηγάζουν από την ματαιοδοξία μας. Τα κριτήριά μας είναι εμπαθή, διεστραμμένα και μικρόψυχα.

Γι’αυτό και νομίζω ότι τελικά, ξεχωρίζουν αυτοί που ζούνε ως ανύπαρκτοι· όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Προσευχή για τα λόγια που λέμε

Κύριε και Θεέ μου, όταν συλλογίζομαι πόσο μεγάλο δώρο της πατρικής σου αγάπης είναι η γλώσσα μου, συγκίνηση με καταλαμβάνει και σε ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Με αυτή συνεννοούμαι, με αυτή εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, με αυτή προσεύχομαι.

Όμως Κύριε, πόσες φορές γλιστράει η γλώσσα μου στο κακό. Λόγια άσκοπα κι ανώφελα βγαίνουν από το στόμα μου. Κι άλλοτε η κατάκριση ή το ψέμα με πολιορκούν, και χωρίς να το καταλάβω γίνομαι ένοχη.

Γι᾿ αυτό, Κύριε, καταφεύγω σε Σένα και με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου Σε παρακαλώ:

Δος μου δύναμη να κυριαρχώ στα λόγια μου. Μην επιτρέπεις να γίνομαι αφορμή να λυπούνται άλλοι άνθρωποι από τα λόγια μου. Και όταν κάποτε βρεθώ ένοχη σε αμάρτημα της γλώσσας, βοήθησέ με να το καταλάβω και να σπεύσω χωρίς αναβολή να επανορθώσω το λάθος και να εξομολογηθώ την αδικία που έκανα.

Ναί, Κύριε, αξίωνέ με πάντοτε να χρησιμοποιώ τη γλώσσα μου, για να οικοδομώ τους άλλους και να υμνώ το άγιο Όνομά Σου. Αμήν.

Πηγή

Ο βασιλιάς που ήθελε να δει το Θεό!! Μια διδακτική ιστορία!

Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό.

- Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό. Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι.
--«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»
-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»
Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και ήταν εκεί ένας βοσκός με τα πρόβατα του
-Γιατί είστε στενοχωρημένοι;
-- Ο βασιλιάς μας κάλεσε επειδή είμαστε επιστήμονες και μας ζήτησε να του δείξουμε το Θεό. Αλλά εμείς παρά τις γνώσεις μας δεν τα καταφέραμε και μας περιμένει ο θάνατος
-Εγώ μπορώ να δείξω στο βασιλιά το Θεό αλλά ποιος θα με πάρει σε αυτόν;
Και πήραν το βοσκό και τον παρουσίασαν στο βασιλιά.
-Μεγαλειότατε, ξέρουμε ότι μας περιμένει ο θάνατος επειδή δεν καταφέραμε να σας δείξουμε το Θεό. Αλλά βρήκαμε αυτόν το βοσκό και μας είπε ότι αυτός θα σας Τον δείξει.
--Εντάξει βοσκέ αυτοί παρά τις γνώσεις τους δεν κατάφεραν να μου δείξουν το Θεό και θα τα καταφέρεις εσύ;
-Βασιλιά μου θα δεις το Θεό αλλά θα κάνεις ότι σου πω;
--Θα κάνω ότι μου πεις μόνο να Τον δω

Έκανε μεγάλη ζέστη ο ήλιος έκαιγε ήταν Ιούλιος μήνας και του λέει: «Βασιλιά ο Θεός βρίσκεται στον ήλιο. Εκεί κατοικεί. Να κοιτάς τον ήλιο αλλά να έχεις υπομονή, νομίζεις ότι ο Θεός εμφανίζεται τόσο γρήγορα;»

Και ο βασιλιάς κοίταζε… προσπαθούσε…
-Τι κάνετε;
--Βρε βοσκέ, ο ήλιος καίει και φωτίζει πολύ δυνατά και δεν μπορώ να κοιτάζω άλλο.
-Καλά βασιλιά μου αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;
Και τότε ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε: «Κοιτάξτε βρε εσείς με όλα σας τα γράμματα δεν μπορέσατε να μου εξηγήσετε τόσο καλά όσο αυτός ο βοσκός.

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ - π.ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

1)  Για να αγαπήσει κανείς το Θεό θα πρέπει να αγαπήσει τον πλησίον, ο οποίος είναι η εικόνα του Θεού. Και αφού αγαπήσει τον πλησίον, τότε θα αισθανθεί και την αγάπη προς το Θεό. Η αγάπη όμως προς τον πλησίον έχει μέτρο ανοχής και υπομονής, δηλαδή μετριέται από το μέγεθος των θυσιών, που κάνουμε γι΄ αυτόν.

2)  Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις να τον σκέπτεσαι, να μιλάς μ΄ αυτόν, να είσαι μαζί του. Η ψυχή που αγαπά τον Κύριο ως Πατέρα και Δημιουργό της  παρουσιάζεται μπροστά Του με φόβο και αγάπη. Με φόβο, γιατί είναι ο Κύριος της και με αγάπη, γιατί  Τον ξέρει ως Πατέρα γεμάτο έλεος, που η Χάρις Του είναι γλυκύτερη από κάθε τι άλλο. Τον βλέπει ακόμη και Τον γνωρίζει και ως Σωτήρα, διότι για χατίρι της ανέβηκε πάνω στο Σταυρό.

3)  Στον Παράδεισο δεν θα υπάρχει συζήτηση. Εκεί όλοι θα είναι γεμάτοι και δεν θα έχουν ανάγκη να συζητούν. Η συζήτηση γίνεται επειδή υπάρχει ανάγκη κοινωνίας. Όταν ο άνθρωπος πληρώνεται από την αγάπη του Θεού τότε παύει αυτή η «εξ ανάγκης κοινωνία», πού είναι κοινωνία των ανθρώπων.

π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος