Πιστεύσατέ με ὅτι τα δάκρυα δεν εἶναι τίποτες ἄλλο, συνήθεια εἶναι. Ἂν συνηθίσεις να κλαῖς, την ἄλλη μέρα θα κλαῖς, και την ἄλλη μέρα θα κλαῖς, και θα φτάσεις σ᾿ ἕνα σημεῖο θα πεῖς: «Γιατί κλαίω; Κι ἐγώ δεν ξέρω». Ναί ἀλλά με τα δάκρυα ξέρεις πόσος καθαρισμός γίνεται μέσα; Πῶς πλένεις τη φανέλα σου, το μαντήλι σου με το σαπούνι, ἔτσι εἶναι και τα δάκρυα στην προσευχή. Μέσα σου καθαρίζεται, καθαρίζεται, καθαρίζεται κι ἔρχεται κατόπιν σ᾿ ἄλλα ἀνώτερα δάκρυα.
Τα δάκρυα, θα σᾶς
πονέσει ὁ ἐγκέφαλος μέσα, το μυαλό θα σᾶς
πονέσει, διότι εἶναι τα πρῶτα
δάκρυα, τα ὁποῖα
λέγονται «καθαρτικά δάκρυα», καθαρίζουν τα δάκρυα
μέσα.
Ὅταν περάσει ὁ βαθμός τῶν
«καθαρτικῶν», ἔρχονται
ἄλλα δάκρυα «χαροποιά». Τα ὁποῖα, και το πρόσωπό σας θα γίνει ὡραῖο, θα ὀμορφαίνει,
και ὁ ἄλλος ὁ
συνάνθρωπός σου, ὁ συνάδερφός σου, ὁ
παραδελφός σου, θα τον
βλέπεις σε ἄλλην ὡραιότητα.
Πνευματικῶς ἐννοῶ.
Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης
