Κατά οικονομία Θεού, είδε μια συνέλευση δαιμόνων! Μια δαιμονική σύναξη. Αισθητά.
Είδε να συζητούν μεταξύ τους τα δαιμόνια, πώς θα καταφέρουν να οδηγήσουν αποτελεσματικότερα τους ανθρώπους στην απώλεια. Είδε λοιπόν, ότι σηκώθηκε ένα δαιμόνιο και είπε:
- Εγώ προτείνω να υποβάλλουμε συνεχώς στους ανθρώπους λογισμούς απιστίας· να τους σπείρουμε αμφιβολίες για την ύπαρξη του Θεού. Να τους πείσουμε ότι δεν υπάρχει.
"Ένα άλλο σηκώθηκε και έλεγε:
-Εγώ προτείνω, πρώτος στόχος μας να είναι, να τους κάνουμε να πιστέψουν, ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή· παράδεισος και
κόλαση· αιώνια ζωή και κρίση.
-Εγώ προτείνω -έλεγε ένα άλλο-: Κύρια φροντίδα μας να είναι, πώς να τους ρίχνουμε σε πορνείες και σε μοιχείες· σε σαρκικές
αμαρτίες -φοβερές καταστάσεις, πού αποξενώνουν τελείως τον άνθρωπο από τον Θεό· και τον κάνουν, να μην έχει όρεξη, ούτε να
σκεφθεί για Θεό και αιώνια ζωή.
Στο τέλος σηκώθηκε ένα, πού μέχρι τότε δεν είχε μιλήσει καθόλου και λέει:
- Εγώ προτείνω, να τους λέμε ότι υπάρχει μεν ό Θεός· υπάρχει και ή αιώνια ζωή· και ή κρίση· και ή ανταπόδοση· αλλά ότι για μετάνοια έχουν καιρό· να μη βιάζονται. Να αναβάλλουν!
Τότε σηκώθηκαν όλα τα δαιμόνια και το χειροκρότησαν με ενθουσιασμό· το αγκάλιασαν και το συγχάρηκαν για την ευρημα-
τικότητα του και την εξυπνάδα του.
Πόσο είναι φοβερός ο κίνδυνος αυτής της παγίδας! Όχι μόνο γιατί είναι άδηλο το τέλος του ανθρώπου, αλλά και επειδή έτσι
συνηθίζει ο άνθρωπος στην αμαρτία και δεν αλλάζει εύκολα. Και έστω και αν ακόμη ζήσει χίλια χρόνια, δεν αλλάζει! Την κα-
ταλαβαίνει βέβαια την ανάγκη της αλλαγής· και την συναισθάνεται· αλλά δεν αλλάζει.
Ή χειρότερη παγίδα του διαβόλου είναι ή αναβλητικότητα.
Ό Θεός να μας δίνει σύνεση και φρόνηση· να μην γινόμαστε θύματα του διαβόλου.
