Δεν πρέπει η χαρά και η
επιτυχία να μας γίνεται εμμονή και άγχος. Έτσι δεν θα έρθει ποτέ.
Γιατί ακόμη κι αν έρθει δεν θα σου ανήκει μια και εσύ θα ανήκεις στο άγχος σου. Για να χαρείς κάτι πρέπει αν είσαι «παρόν» σε αυτό που κάνεις. Μόνο εκεί. Επίσης όταν την χαρά την μεταθέτεις διαρκώς για το αύριο μπαίνεις σε μια διαδικασία προσμονής, την κυνηγάς, την ψάχνεις, και με αυτό τον τρόπο οτι ζεις εκείνη την στιγμή στην ζωή σου, το αντικρίζεις ως άσχημο, λειψό, άγευστο. Όλα σου φαίνονται λίγα γιατί περιμένεις τα πολλά, όλα άσχημα γιατί θες μόνο τα όμορφα, όλα λειψά γιατί αναζητείς τα τέλεια. Οπότε αυτό που είσαι και ζεις και έχεις στο σήμερα, δεν σε γεμίζει. Το πετάς ενώ το κρατάς για κάτι άλλο που θα ήθελες και ίσως κάποτε να έχεις. Μα υπάρχει κάτι πιο αβέβαιο από το αύριο; Ο Χριστός μας λέει, μην ασχολείστε με το αύριο ζήστε το σήμερα, αφήστε το αύριο στο Θεό, εσείς εδώ στο παρόν, στο τώρα.
Θα μου πεις “μα εάν είναι κόλαση αυτό που ζω, να μην έχω ελπίδα για κάτι καλύτερο;”. Να έχεις. Όμως αυτό δεν πρέπει να ακυρώνει το τώρα της ζωής σου. Περιμένοντας το αύριο χάνεις τι μπορείς να κάνεις σήμερα.
Ναι δεν είμαι καλά, αλλά δεν παραιτούμαι από το τώρα της ζωής μου, σκέφτομαι και πράττω, αυτό που μπορώ και αντέχω στο σήμερα μου. Αποδέχομαι τις δυσκολίες και αδυναμίες μου, δεν λέω «αχ και να ήταν όλα αλλιώς…», αλλά αντιθέτως σκέφτομαι, «σήμερα όπως είμαι, με οτι έχω και μπορώ θα ζήσω». Θα δω μέσα μου, γύρω μου, οτι δεν είναι όλα μαύρα, έχει και πολύ φως.
«Δε μπορώ…» σου λέει ο λογισμός. «Μπορείς θα λες εσύ…» Μα κι ακόμη εάν αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να πεις αυτό που λέει ο Ρίτσος «εμείς θα λέμε Ουρανός κι ας μην είναι….», αποδέξου το. Συμφιλιώσου με αυτό το “δε μπορώ” . Έλεγε ο Άγιος Παίσιος, “κάνε τον κανόνα προσευχής σου. Δε μπορείς; Κάνε τον μισό. Δε μπορείς κάνε τον σταυρό σου και ξάπλωσε. Δεν μπορείς ούτε αυτό μην κάνεις τίποτα, αλλά μην έχεις άγχος….”
Μην θες να μην είναι έτσι τα πράγματα, γιατί αυτό ως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, φέρνει αντίδραση και γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Απλά πράξε κάτι που μπορεί να σε κάνει καλύτερα. Δε μπορείς; ειρήνευσε με αυτό που δεν μπορείς. Και θα δεις τότε, το αύριο να αλλάζει. Μόνο έτσι μεταμορφώνεται με την χάρι του Θεού το αύριο της ζωής. Ούτε με σχέδια ούτε με προγράμματα, αλλά κτίζοντας το σήμερα του εαυτού μας. Ένας εαυτός που είναι με το σήμερα συμφιλιωμένος, με την πραγματικότητα του, μπορεί να υποδεχθεί και να ζήσει οτι ο Θεός φέρει στο αύριο του. Όλο αυτό δεν θα γίνει εύκολα γιατί έχουμε εθιστεί να ζούμε στο χθες των ενοχών και στο αύριο του άγχους, ωστόσο αξίζει να στρίψουμε το τιμόνι της ύπαρξης, από την άλλη πλευρά έχει υπέροχη θέα….
Γιατί ακόμη κι αν έρθει δεν θα σου ανήκει μια και εσύ θα ανήκεις στο άγχος σου. Για να χαρείς κάτι πρέπει αν είσαι «παρόν» σε αυτό που κάνεις. Μόνο εκεί. Επίσης όταν την χαρά την μεταθέτεις διαρκώς για το αύριο μπαίνεις σε μια διαδικασία προσμονής, την κυνηγάς, την ψάχνεις, και με αυτό τον τρόπο οτι ζεις εκείνη την στιγμή στην ζωή σου, το αντικρίζεις ως άσχημο, λειψό, άγευστο. Όλα σου φαίνονται λίγα γιατί περιμένεις τα πολλά, όλα άσχημα γιατί θες μόνο τα όμορφα, όλα λειψά γιατί αναζητείς τα τέλεια. Οπότε αυτό που είσαι και ζεις και έχεις στο σήμερα, δεν σε γεμίζει. Το πετάς ενώ το κρατάς για κάτι άλλο που θα ήθελες και ίσως κάποτε να έχεις. Μα υπάρχει κάτι πιο αβέβαιο από το αύριο; Ο Χριστός μας λέει, μην ασχολείστε με το αύριο ζήστε το σήμερα, αφήστε το αύριο στο Θεό, εσείς εδώ στο παρόν, στο τώρα.
Θα μου πεις “μα εάν είναι κόλαση αυτό που ζω, να μην έχω ελπίδα για κάτι καλύτερο;”. Να έχεις. Όμως αυτό δεν πρέπει να ακυρώνει το τώρα της ζωής σου. Περιμένοντας το αύριο χάνεις τι μπορείς να κάνεις σήμερα.
Ναι δεν είμαι καλά, αλλά δεν παραιτούμαι από το τώρα της ζωής μου, σκέφτομαι και πράττω, αυτό που μπορώ και αντέχω στο σήμερα μου. Αποδέχομαι τις δυσκολίες και αδυναμίες μου, δεν λέω «αχ και να ήταν όλα αλλιώς…», αλλά αντιθέτως σκέφτομαι, «σήμερα όπως είμαι, με οτι έχω και μπορώ θα ζήσω». Θα δω μέσα μου, γύρω μου, οτι δεν είναι όλα μαύρα, έχει και πολύ φως.
«Δε μπορώ…» σου λέει ο λογισμός. «Μπορείς θα λες εσύ…» Μα κι ακόμη εάν αισθάνεσαι οτι δεν μπορείς να πεις αυτό που λέει ο Ρίτσος «εμείς θα λέμε Ουρανός κι ας μην είναι….», αποδέξου το. Συμφιλιώσου με αυτό το “δε μπορώ” . Έλεγε ο Άγιος Παίσιος, “κάνε τον κανόνα προσευχής σου. Δε μπορείς; Κάνε τον μισό. Δε μπορείς κάνε τον σταυρό σου και ξάπλωσε. Δεν μπορείς ούτε αυτό μην κάνεις τίποτα, αλλά μην έχεις άγχος….”
Μην θες να μην είναι έτσι τα πράγματα, γιατί αυτό ως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, φέρνει αντίδραση και γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Απλά πράξε κάτι που μπορεί να σε κάνει καλύτερα. Δε μπορείς; ειρήνευσε με αυτό που δεν μπορείς. Και θα δεις τότε, το αύριο να αλλάζει. Μόνο έτσι μεταμορφώνεται με την χάρι του Θεού το αύριο της ζωής. Ούτε με σχέδια ούτε με προγράμματα, αλλά κτίζοντας το σήμερα του εαυτού μας. Ένας εαυτός που είναι με το σήμερα συμφιλιωμένος, με την πραγματικότητα του, μπορεί να υποδεχθεί και να ζήσει οτι ο Θεός φέρει στο αύριο του. Όλο αυτό δεν θα γίνει εύκολα γιατί έχουμε εθιστεί να ζούμε στο χθες των ενοχών και στο αύριο του άγχους, ωστόσο αξίζει να στρίψουμε το τιμόνι της ύπαρξης, από την άλλη πλευρά έχει υπέροχη θέα….
