Μέσα στα χρόνια, η Αγία μας Εκκλησία δέχεται επιθέσεις και διωγμούς. Από τις κατακόμβες ακόμη... στην Τουρκοκρατία μετά, στη Ρωσία, στην Αλβανία, στη Συρία σήμερα... στην Ελλάδα τώρα... Μικρό ναοί, χαλασμένοι, ασβεστωμένοι, πυροβολημένοι, άγιοι με βγαλμένα μάτια, σπασμένοι σταυροί, εκκλησίες που έγιναν τζαμιά, κινηματογράφοι, αποθήκες, στρατώνες και λέσχες, ναοί που χάθηκαν από προσώπου γης...
Βέβηλοι άνθρωποι, μουσουλμάνοι, μαρξιστές, αναρχικοί, αιρετικοί, σατανιστές, φανατικοί ή αιρετικοί - ποιος ξέρει ακριβώς ποιοι - βγάζουν ένα μένος κατά οι οικήματος, κατά του κτηρίου, της ιερής οικοδομής...
Βέβαια δεν φταίνε σε τίποτα τα υλικά, από τα οποία έχει απαρτισθεί ένας ναός... Τον ένοικο και τους ενοίκους θέλουν να χτυπήσουν. Τον Χριστό δεν αποδέχονται ως "Κύριο και Θεό τους" και δεν ανέχονται να βλέπουν άλλους και μάλιστα τόσους πολλούς να έχουν ζωντανή σχέση διαρκείας με αυτό το Πρόσωπο. αυτό δεν μπορούν να το ανεχθούν. Από πείσμα; Από εγωισμό; Από συνειδησιακή κρίση; Ναι αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατικό. Πώς να το κάνουμε; Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι την Ορθοδοξία επιλέγουν και στοχοποιούν. "Τυχαίο; Δεν νομίζω". Και τούτο διότι μπορεί οι ίδιοι να μην το ξέρουν, αλλά ο διάβολος το ξέρει καλά, η Ορθοδοξία έχει την Αλήθεια και τη Χάρη, έχει ζωντανό και αναστημένο το Χριστό στα σπλάχνα της.
Τι θα μπορούσαμε εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί να κάνουμε εν προκειμένω; ασφαλώς να προσευχόμαστε και γι΄ αυτούς, να τους φωτίσει ο Θεός, όπως τον διώκτη Παύλο. Να τους πούμε επίσης ότι δεν καταφέρνουν τίποτε. Πού είναι οι διώκτες που πολέμησαν την Εκκλησία; Χάθηκαν. Ναοί και μοναστήρια ξαναχτίζονται παντού και περισσότερα και καλύτερα. Και το τρίτο: Να είμαστε εμείς και η οικογένειά μας κάθε Κυριακή εκεί! Στο Ναό μας!! Όλοι εκεί!. Με όλο μας το είναι εκεί!!! Δεν φοβόμαστε!
