Νέα Δολιχοδρομία
Το
έπος του ΄40 δικαιώνει αυτούς που ονόμασαν
την αγωνιστική πορεία του Έθνους μας
στους αιώνες “δολιχοδρομία της φυλής”
και τον αγώνα, ηνίοχο στο άρμα της
ιστορίας μας.
Γιατί,
τότε ο ελληνικός λαός, σαν ένας άνθρωπος,
έσυρε ξανά από την κιβωτό της ιστορίας
του το σπαθί της ελευθερίας.
Και
με την πίστη του στον δίκαιο Θεό και τη
φωτόμορφη Σκέπη της Παναγίας, άντεξε
στον αγώνα του αμυνόμενος, υπέρ βωμών
και εστιών.
Την
28η Οκτωβρίου του ΄40 που η Ελλάδα αποφάσιζε
να αντιμετωπίσει τους Ιταλούς, 9 χώρες
της Ευρώπης είχαν ήδη καταληφθεί από
τους Γερμανούς, 5 ήταν ουδέτερες, την
Αλβανία την είχαν οι Ιταλοί, οι τρεις
μεγάλες Δυνάμεις - ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα –
και όλος ο άλλος κόσμος ήταν θεατές.
Η
άνιση αντιπαράθεση των 40.000.000 απέναντι
στα 7.000.000 των Ελλήνων, λογικά, θα έφερνε
απελπισία, εφ΄ όσον μάλιστα είχε
συνδυαστεί και με υπεροχή εκατονταπλάσια
σε μηχανικά μέσα.
Το
θέατρο του πολέμου αρχικά στα σκυθρωπά
βουνά Σμόλικα και Γράμμο -με τις κορυφές
των 2.500μ., με τους 8 ελληνικούς λόχους να
δέχονται την πρώτη φοβερή επίθεση από
τις φάλαγγες της Αυτοκρατορίας, σε
μέτωπο μήκους 70 χιλιομέτρων και βάθους
15 χιλιομέτρων- θα στράγγιζε ως την
τελευταία ικμάδα κάθε ανθρώπινη
προσπάθεια και θα οδηγούσε σε απόγνωση.
Κι
όμως, από την πρώτη μέρα του πολέμου οι
Έλληνες με ψυχική ευφορία και αίσθημα
ανωτερότητας πλημμυρίζουν τους δρόμους
και τους σταθμούς των πόλεων και τις
πλατείες των χωριών, και χαιρετούν ο
ένας τον άλλο με τραγούδια, ζητωκραυγές
και σημαίες.
Και
ο πηγαίος αυτός ενθουσιασμός αναπτύσσει
το πνεύμα του αγώνα, ωθεί προς τη θυσία.
Γιατί οι δυνάμεις ήταν συνθλιπτικά
ασύμμετρες.
Η
μάχη της Ελλάδας σαν αστραπή ελπίδας
διαλύει το έρεβος του πολέμου:
-
Ο στρατιώτης στο μέτωπο με μόνη τη
συνείδηση του χρέους σαν ρομφαία και
ασπίδα.
-
Οι πυροβολητές άυπνοι όλη τη νύχτα μέσα
στη χιονοθύελλα, νικώντας την παγωνιά
με το χορό
γύρω
από τα πυροβόλα τους.
-
Οι γυναίκες της Πίνδου σκαρφαλώνουν
στις κορυφές της νεότερης Ιστορίας
λυγισμένες στα δύο
από
το βάρος της σιδερόκασας, βαδίζοντας
18 σωστές ώρες, κουβαλώντας πυρομαχικά
και
τρόφιμα ως
τη Γκαμήλα, 2500 μ. ψηλά.
-
Τη γέφυρα Κοκόρου - επειδή δεν πρόφταινε
να την επισκευάσει το μηχανικό - μπήκαν
οι γυναίκες
στο
νερό ως το στήθος και την τελείωσαν
αυθημερόν.
-
Οι αερομαχίες του Μητραλέξη τον
απαθανατίζουν.
-
Οι άθλοι των υποβρυχίων "Παπανικολής",
"Λάμπρος Κατσώνης", "Νηρεύς",
"Τρίτων" περνάνε
στην
περιοχή του θρύλου.
-
Ο μικρός "λευκός στρατός" των 3.000
αδελφών νοσηλεύει τους τραυματίες και
ασθενείς
στρατιώτες
σε πλωτά νοσοκομεία και ορεινά χειρουργεία.
-
Και τα "μετόπισθεν" είναι ένα
απέραντο εργαστήρι ηρώων: Ακαδημαϊκοί,
διανοούμενοι α
αρθρογραφούν,
διαμαρτύρονται για τον ληστρικό πόλεμο.
Τα
παιδιά γίνονται αχθοφόροι της Αγάπης.
Οι γυναίκες πλέκουν την κάλτσα του
στρατιώτη, “κι άσωστη κι ατέλειωτη
είναι η κλωστή ... όσο κι η νίκη...”
Γι΄
αυτό η 28η Οκτωβρίου του ΄40 σα μέρα-μάνα
ξυπνά και ανασταίνει τη Μνήμη του Έθνους,
τη μνήμη του αγωνιζόμενου ελληνισμού.
