ΟΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΈΣ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ από τη Μάρω Σιδέρη

Δεν έχει γραφτεί ομορφότερο ποίημα για μια γυναίκα.Όχι άδικα: Δεν έχει υπάρξει άλλη γυναίκα που να αξίζει τέτοιον ύμνο,δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος που να συγκεντρώνει τόση ομορφιά.

Οι Παρασκευές της Σαρακοστής είναι αφιερωμένες στο ομορφότερο παιδί του ανθρώπινου είδους: από το Α ως το Ω, οι οίκοι (στροφές) είναι βήματα που εξιστορούν την δική της αλήθεια και τη δική μας ελπίδα:
Από την πρώτη – πρώτη συνάντησή της μ’ εκείνον τον υπέροχο Αγγελιοφόρο, ως την τελευταία ικεσία μας «ω πανύμνητε μήτερ..» η πορεία προς το Πάσχα χαιρετίζει την Παναγία. Δίκαιο είναι: το δικό της παιδί θα πληγωθεί, το δικό της παιδί θα ματώσει, το δικό της παιδί θα ταφεί.

Για μας η πορεία του από το Ωσαννά ως τη Σταύρωση και από το Τετέλεσται ως το Αληθώς Ανέστη είναι πορεία ελπίδας.Για την Αρχόντισσα όμως η πορεία του προς την ελπίδα περνά μέσα από μεγάλο πόνο κι εμείς αυτό τον πόνο θέλουμε να της τον απαλύνουμε,θέλουμε να την αγκαλιάσουμε, να την ευχαριστήσουμε, να την παρηγορήσουμε, να καταφύγουμε στην αγκαλιά της και να κουρνιάσουμε εκεί…
Σήμερα η Ελλάδα από άκρη σ’ άκρη ξεκινά να τραγουδά τον ύμνο της, τον ομορφότερο ύμνο που έχει γραφτεί για άνθρωπο κι αυτός ο ομορφότερος ύμνος γράφτηκε για μια γυναίκα!
Γύρω από την πένα του Ρωμανού του Μελωδού, στέκουμε όλοι.Γιατί ότι σχέση κι αν έχεις με τον Ουρανό, αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να τη μισήσεις… πώς να τη μισήσεις; Είναι τόσο όμορφη, μα τόσο απέραντα όμορφη!! Τόση απέραντη ομορφιά δεν τη μισείς… την χαιρετίζεις και την παρακαλάς να σε λυτρώσει από την ασχήμια…
Μάρω Σιδέρη

Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε. Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε!

Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε.
Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε!

Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους.

Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας...

Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν' αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη.

Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση.

Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» ( Ιερ. 9:1 ) .

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία:

"Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ,
όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει...".

Δεν θα το ήθελα , πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα.

Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν' αναφέρω.

Μα δεν είναι καιρός για τέτοια...

Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα;
Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα;

Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας;

Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα , ο αντίθετος βίος σας;

Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος .

Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε. Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε!

~ Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ένα εκλεκτό λουλούδι : Η ΑΓΙΑ ΝΤΑΝΙΕΛΑ που μαρτύρησε για το Χριστό μας τον 21ο αιώνα !!

Η Άγία Νεομάρτυς Ντανιέλα (Δανιηλία),

το μαρτυρικό λουλούδι του Πάσχα

Αυτό το εκλεκτό λουλούδι άνθισε στη Ρουμανική γη το 1967. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Όταν έβγαινε από το σχολείο περνούσε πάντοτε από την εκκλησία. Γι’αυτό ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά. “Που ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;”. Ενώ αυτή δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της.

Ήταν ευλαβής και προσεύχονταν πολλές ώρες. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο δεν ήθελε να πάει. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη έλεγε “Δε μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρήστε με δε μπορώ να έρθω στο τραπέζι”. Είχε χαρακτήρα πράο και ήταν καλή με όλους. Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και κάθονταν τη νύχτα και έγραφε γι’αυτούς. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στο σχολείο όσο και στο Πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ εργατική. Όλα τα ρούχα της τα έφτιαχνε μόνη της.

Όταν ήταν φοιτήτρια περιποιούνταν μια παράλυτη γριά την οποία είχαν ξεχάσει όλοι, την κυρα-Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, το πρωί πριν το Πανεπιστήμιο και το βράδυ. Ήταν αρκετά μακριά και ο κόπος μεγάλος. Την έπλενε, την περιποιούνταν, της έκανε τις αγορές. Της τραγουδούσε και της διάβαζε και έφερνε χαρά στην ψυχή της γριάς.

Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ την αγία Ντανιέλα αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε εν σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει.

Ήταν πολύ πράος χαρακτήρας και ελεούσε τους άλλους. Ποτέ δεν κατηγορούσε κανέναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της.

Κάποια πρόσωπα από την οικογένεια της προσπαθούσαν να την πείσουν να παντρευτεί. “Όχι, όχι, εγώ θέλω να μείνω με τον Θεό”, έλεγε. “Μπορείς να είσαι με το Θεό και παντρεμένη”, της έλεγαν. Κι αυτή απαντούσε “ναι, αλλά αν θα παντρευτώ σημαίνει ότι θα βάλω λίγο τον Θεό στην άκρη και εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να δώσω το παν στο Θεό”.

Τη νύχτα προσευχόνταν πολλές ώρες. Ποτέ δεν έπεφτε για ύπνο χωρίς να κάνει τον κανόνα της. Τα αδέλφια της, της φώναζαν “Τι σου δίνει ο Θεος, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σου δίνει φαγητό… Γιατί πήγες στο Πανεπιστήμιο για να μπεις σε μοναστήρι;”.

Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και αφού την έφερε σπίτι την χτύπησε φριχτά.

Μια φορά, την τελευταία βραδιά πριν την τελευταία αναχώρησή της για το μοναστήρι έκλαψε και προσευχήθηκε ασταμάτητα. Έκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό από την Παναγία. Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Παναγίας που της είχε χαρίσει ο π.Σόφιαν. Έκανε το σταυρό της, φίλησε την εικονίτσα και αποφασισμένη μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε. Έπειτα έδωσε ένα γράμμα σε μία φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό. Να το περιεχόμενο του:

«Πάτερ είδα στο όνειρό μου την εικόνα της Παναγίας. Και είδα την εικόνα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά και εγώ τη ρωτούσα, τι να κάνω; Και είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλο της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Όταν με ακούμπησε το δάκρυ Της ξύπνησα και αποφάσισα να φύγω”.

Κι έφυγε. Στο δρόμο του Σταυρού, στο δρόμο του Σωτήρος Χριστού.

Όμως ο πατέρας της την βρήκε και αυτή τη φορά. Όταν την έφερε από το μοναστήρι τη χτύπησε πάλι φριχτά. Της έσχισε την μοναχική ενδυμασία μέ ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Της έβγαλε από τον λαιμό το σταυρό και της φώναξε, οι παπάδες σου και η Εκκλησία… κλπ..  Τότε εκείνη λιποθύμησε. Όταν ξύπνησε είπε στον πατέρα της “σε παρακαλώ άφησέ μου τις Εικόνες, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές”. Τότε ο πατέρας της έβαλε τις Εικόνες κάτω τις πάτησε και τις πήρε όλες. Τότε αυτή του είπε “Καλά μου τα πήρες όλα αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις”.

Και από τότε προσευχόνταν μόνο έτσι “Παναγία βοήθησέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ μη με αφήνεις. Βλέποντας ο πατέρας της ότι δε μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς και της έβγαλαν διάγνωση “παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη με μυστικιστικό ντελίριο”. Μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν υποχρεωμένη να παίρνει φάρμακα “για να ησυχάσει”. Τα δυο τελευταία χρόνια της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη. Εξαιτίας των φαρμάκων ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη. Ο πατέρας της την φύλαγε από το πρωί μέχρι το βράδυ στις 22.00-23.00 μην τυχόν και έρθει σε επαφή με ευσεβή και πιστά πρόσωπα.

Η ακινησία της στο κρεβάτι και τα φάρμακα που της έδινε ο ψυχίατρος της προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του αυλού του εντέρου. Έτσι βασανισμένη πέθανε την Τρίτη 6 Απριλίου 2004, την Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτό έγινε περίπου στις 22.00. Επειδή ο πατέρας της δεν θα δεχόνταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για το θάνατό της ο π.Κωνσταντίνος και κατά τις 23.00 τέλεσε την ακολουθία για τους κεκοιμημένους. Ο πατέρας της για πρώτη φορά έλειπε, αν και προηγουμένος τον είχαν δει στο νοσοκομείο…

Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα.

Το πρώτο θαύμα έγινε την Τετάρτη 12 Μαϊου 2004 κάνοντας καλά έναν νέο που επί 8 χρόνια έπασχε από την ίδια με αυτήν ασθένεια που ψευδώς είχε γράψει ο πατέρας της ότι είχε. Το 2004 έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και το 2005 έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδιτιδος.

Ο τάφος της αγίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ !

Συνομιλήσαμε με τον συγγραφέα του βιβλίου, έργο του οποίου είναι και το «Άγιο Φώς» : 

Το θαύμα του Μεγάλου Σαββάτου στον Τάφο του Χριστού. Σαράντα δύο ιστορικές μαρτυρίες (9^ος-16^ος αι.)», Χαράλαμπο Σκαρλακίδη , αρχιτέκτονα και καθηγητή σχεδιαστικών προγραμμάτων μεσω Η/Υ.

Έχετε ερευνήσει επισταμένως  το θέμα της εμφανίσεως του Αγίου Φωτός και καταγράψατε τα στοιχεία και τις μαρτυρίες που συγκεντρώσατε στο βιβλίο σας «Άγιο Φως : Το θαύμα του Φωτός της Αναστάσεως στον Τάφο του Χριστού».

Τι ακριβώς είναι το Άγιο Φως και πότε εμφανίστηκε πρώτη φορά;

Το Άγιο Φως εμφανίστηκε πρώτη φορά την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός.Όταν αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα υπερκόσμιο Φως περιέβαλε το αναστημένο σώμα Του,

το λεγόμενο Ακτιστο Φῶς, το οποίο είναι το Φως τῃς θεότητάς του. Αυτό το φως γέμισε όλο τον τάφο. Αυτή εἴναι η πρώτη παρουσία του Αγίου Φωτός μέσα στην Ιστορία,την ώρα που αναστήθηκε ο Χριστός, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, στις 5 Απριλίου του έτους 33 μ.Χ.

Και από τότε έως σήμερα,την ἴδια ημέρα, στο ίδιο μέρος, το ίδιο φως εμφανίζεται ως υπενθύμιση και επαλήθευση της Αναστάσεὡς Του. Επιπλέον, το Άγιο Φως είναι το μοναδικό γεγονός μέσα στην Παγκόσμια Ἱστορία το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο την ίδια ημέρα, το Μεγάλο Σάββατο, επί σχεδόν δύο χιλιετίες. Ένα γεγονός, όταν πραγματοποιείται, τελειώνει και δεν επαναλαμβάνεται. Ἡ Ανάσταση του Χριστού είναι το μοναδικό γεγονός της Ιστορίας το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε  ότι κατά κάποιον τρόπο δεν έχει «τελειώσει». Κάθε Μεγάλο Σάββατο το γεγονός της Αναστάσεως ξαναζωντανεύει ή αναβιώνει μέσα από το Άγιο Φως, Και όταν λέμε ότι η Ανάσταση αναβιώνει σε κάποιον βαθμό, κυριολεκτούμε κιόλας, διότι την ώρα που εμφανίζεται το Άγιο Φώς, εκείνη την ώρα μέσα στον ναό είναι παρών και ο Αναστημένος Χριστός. Κατά συνέπεια, ως απάντηση στο ερώτημα τι ακριβώς είναι το Άγιο Φως, μπορούμε να πούμε ότι είναι το Φως της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, το οποίο φανερώνεται κάθε χρόνο στον Άγιο Τάφο ως υπενθύμιση και επισφράγιση ότι ο Χριστός πράγματι αναστήθηκε.

Τι ακριβώς περιέχει το βιβλίο σας για το Άγιο Φως;

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί την πρώτη πλήρη ιστορική έρευνα που έχει γίνει εως και σήμερα για το θέμα αυτό σε Παγκόσμια κλίμακα. Ανάμεσα στους 70 συγγραφείς που περιγράφουν την κάθοδο του Αγίου Φωτός περιλαμβάνο­νται 

14 Γάλλοι, εννέα Άγγλοι, επτά Ελληνες, έξι Γερμανοί, πέντε Άραβες, πέντε Αρμένιοι,τέσσερις Πέρσες, τέσσε­ρις Ιταλοί, τρεις Ρώσοι, τρεις Ισλανδοί, δυο Αιγύπτιοι, δυο Χαλδαίοι, ένας Μολδαβός, ένας Σύρος, ένας Αιθίοπας, ένας Βέλγος και ένας Ελβετός.Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν τη μαρτυρία τους για το Φως. 

Από τις 70 ιστορικές μαρτυ­ρίες που υπάρχουν στο βιβλίο περίπου οι μισές έρχονται στο φως της δημοσιότητας πρώτη φορά.Η έρευνά μου κράτησε πολλά χρόνια και για την ολο­κλήρωσή της αναγκάστηκα να κάνω μια πολύ μεγάλη περιο­δεία στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της κόσμου, σε Λονδίνο, Παρίσι, Μόναχο, Βερολίνο, Βατικανό, Οξφόρδη,Κωνσταντι­νούπολη, Κάιρο, και σε άλλες,μικρότερες, ευρωπαϊκές βιβλι­οθήκες,ώστε να συλλέξω το υλικό που χρειαζόμουν. Έπρε­πε να συλλέξω σπάνια μεσαι­ωνικά χειρόγραφα και σπάνιες ιστορικές πηγές. Μέσα στο  βι­βλίο υπάρχουν 20 μεσαιωνικά χειρόγραφα με τις σημαντικό­τερες διηγήσεις περί του Αγί­ου Φωτός. Να επισημάνω ότι το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες και κυκλοφορεί σε περισσότερες από 20 χώρες. Το ευχάριστο είναι ότι μέ­σω αυτής 

της διεθνούς εξάπλωσης ο δυτικός κόσμος μαθαίνει για το μεγάλο αυτό θαύμα της Ορθοδοξίας, το οποίο έως σή­μερα αγνοούσε.  Το θαύμα είναι εντελώς άγνωστο στη Δύση.

Στο βιβλίο σας παραθέτετε μαρτυρίες από τον 4ο έως τον 16ο αιώνα. Ποια είναι η αρχαι­ότερη μαρτυρία;

Η αρχαιότερη ιστορική μαρτυ­ρία σχετικά με την παρουσία του Αγίου Φωτός αφορά τον Άγιο Γρηγόριο τον Φωτιστή, αρμενικής καταγωγής πατέρα,ο οποίος ασκήτευε σε μια σπη­λιά κάτω από τον βράχο του Γολγοθά στις αρχές του 4ου αιώνα. Το Άγιο Φως κατήλθε παρουσία του Αγίου και άναψε μια κανδήλα που υπήρχε στον Τάφο. Το περιστατικό έλαβε χώρα περί το έτος 330 μ.Χ. και έχει καταγραφεί από τρεις Αρ­μένιους ιστορικούς. Την εποχή εκείνη, βεβαίως, δεν υπήρχε η ειδική τελετή. 

Το Αγιο Φως εμ­φανιζόταν μόνο του, χωρίς να το προσκαλεί κάποιος. Η τε­λετή άρχισε να σχηματίζεται στο δεύτερο μισό του 8ου αι­ώνα, όπως φανερώνει το αποκαλούμενο «Pontificale» του Πουατιέ, μια γαλλική ιστορι­κή πηγή.

Ο τρόπος με τον οποίο γινό­ταν η τελετή πριν από μία χι­λιετία ήταν ίδιος με τον ση­μερινό ή υπάρχει κάποια δι­αφορά;

Ναι, υπάρχει. Ο τρόπος με τον οποίο γινόταν η τελετή την εποχή εκείνη ήταν 

πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Από τον 8ο αιώνα έως τον 15ο αιώνα, 

δηλαδή επί επτά συνε­χόμενους αιώνες, την ώρα της τελετής του Αγίου Φωτός 

δεν υπήρχε κανένας μέσα στον Τά­φο. Ο Τάφος ήταν άδειος και σφραγισμένος 

με μελισσοκέρι. Ο ορθόδοξος Πατριάρχης δεν εισερχόταν στον Τάφο, αλλά διάβαζε τις ειδικές  επι­κλήσεις έξω από το μνημείο,ενώπιον όλου του κόσμου. 

Αυ­τό σημαίνει ότι, όταν άναβε η κανδήλα μέσα στον Τάφο και εμφανιζόταν 

το Άγιο Φως, το μνημείο ήταν άδειο και κλει­δωμένο. Αυτός είναι ο βασικός 

λόγος που την εποχή εκείνη δεν υπήρχε καμία αμφιβολία περί της αυθεντικότητας 

του θαύματος.

Ποια ήταν η αντιμετώπιση των αλλοθρήσκων απέναντι στο θαύμα και κυρίως η αντιμετώπιση των μουσουλμά­νων;

Το θαύμα είχε τόσο μεγάλο κύ­ρος πριν από μία χιλιετία, που κυριολεκτικά μάλωναν 

οι χρι­στιανοί και οι μουσουλμάνοι ποιος θα είναι αυτός που θα μπει πρώτος στον Τάφο με­τά την εμφάνιση του Φωτός. Πολλές φορές έμπαινε πρώ­τος ο σουλτάνος ή ο εμίρης. Σας διαβάζω μια πολύ σύντομη διή­γηση που προέρχεται από έναν μουσουλμάνο, τον Ιμπν αλ Κας, ο οποίος έγραψε το έτος 940: «Το Μεγάλο Σάββατο οι πιστοί συγκεντρώνονται γύρω από τον βράχο του Τάφου. Ο εμίρης και ο ιμάμης του τεμένους είναι παρόντες. Ο σουλτάνος κλειδώνει την πόρτα του Τάφου. Όλοι πα­ραμένουν ακίνητοι, μέχρι που αντικρίζουν ένα φως παρόμοιο με λευκή φωτιά, το οποίο βγαί­νει από το εσωτερικό του Τά­φου. Τότε ο σουλτάνος ανοίγει την πόρτα και εισέρχεται κρα­τώντας μια λαμπάδα, την οποία ανάβει με αυτό το φως, και εν συνεχεία εξέρχεται. Η φλόγα της αναμμένης λαμπάδας

δεν καίει. Τη δίνει στον ιμάμη, που τη μεταφέρει και ανάβει τις κανδήλες του Ισλαμικού τεμένους». Αυτή είναι η διήγηση του  μουσουλμάνου νομοδιδάσκαλου Ίμπν αλ Κας.

Όπως αναφέρει ο Άραβας χρονογράφος, οι μουσουλμάνοι άρχοντες της Ιερουσαλήμ είχαν τον απόλυτο έλεγχο της τελετής. Ήταν παρόντες ο ιμάμης του τεμένους, ο εμίρης και ο σουλτάνος,ο οποίος ήταν ο μόνος που κατείχε τα κλειδιά του Τάφου. Ο ορθόδοξος Πατριάρχης διάβαζε τις καθιερωμένες επικλήσεις για την έλευση του Αγίου Φωτός έξω από τον Τάφο, ενώπιον όλου του παριστάμενου πλήθους. Όλα γίνονταν φανερά. Ο Τάφος ήταν κλειδωμένος και άδειος. Και ξαφνικά, ένα λευκό Φως βγήκε από το εσωτερικό του. Πρόκειται για το υπερφυές Φως που πηγάζει από τον ίδιο τον Τάφο. Τότε ο σουλτάνος ξεκλείδωσε τον Τάφο και εισήλθε για να ανάψει τη λαμπάδα του. Οι μουσουλμάνοι συμμετείχαν σε τέτοιον βαθμό και με τέτοια επισημότητα, που  νομίζει κανείς ότι η τελετή ήταν δική τους. Φανταστείτε, λοιπόν πόσο κύρος είχε το θαύμα την εποχή εκείνη. Ιδιαίτερα σημαντική είναι επίσης και π αναφορά ότι π ιερή φλόγα δεν καίει. Ο Ιμπν αλ Κας είναι ο πρώτος ιστορικός που αναφέρει ότι το Άγιο Φως δεν καίει. Κάτι που παρατηρείται έως σήμερα,όχι όμως από όλους τους ανθρώπους.

Νομίζω ότι θα άξιζε μια «εκτενέστερη αναφορά στην περίπτωση του μοναχού Μητροφάνη, ο οποίος βίωσε το θαύμα ως αυτόπτης μάρτυρας.

Ας μιλήσουμε γι’ αυτό.

 Ο μοναχός Μητροφάνης, με καταγωγή από την Κερασούντα του Πόντου, κρύφτηκε το Μεγάλο Σάββατο του 1926 σε μια εσοχή στην οροφή του Τάφου, με αποτέλεσμα να βιώσει την έλευση του Φωτός από κοντά.Το πρώτο που αντίκρισε ήταν ένα γαλάζιο Φως, το οποίο μετατράπηκε σε λευκό και εν συνεχεία μεταμορφώθηκε σε μια ολοφώτεινη σφαίρα, όπως ο ήλιος. Αυτό το Φως ήταν η αιτία που άναψαν η κανδήλα και οι δεσμίδες των κεριών που κρατούσε ο Πατριάρχης. Ο ίδιος ο μοναχός, όπως αναφέρει, ένιωσε το σώμα του να φλέγεται ολόκληρο.

Εξετάζοντας συνοπτικά τις 70 ιστορικές μαρτυρίες, ποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αξίζει να επισημάνουμε; Είναι κοινός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται το θαύμα;

 Σύμφωνα με τις 70 ιστορικές πηγές που υπάρχουν στο βιβλίο, την ώρα που εμφανίζεται το Φως μέσα στον Ναό της Αναστάσεως λαμβάνουν χώρα πέντε διαφορετικά γεγονότα ή πέντε διαφορετικά φαινόμενα. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες  κάνουν λόγο για ἑνα φῶς που έρχεται από τα ουράνια, από τον τρούλο του ναού, το οποίο διαχέεται και εξαπλώνεται μέσα στον ναό. Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που το περιγράφουν σαν αστραπή. Το δεύτερο φαινόμενο είναι ότι το ίδιο φως βγαίνει μέσα από τον Τάφο, δηλαδή αναδύεται μέσα από τον βράχο του Τάφου. Το τρίτο φαινόμενο είναι ότι κάποιες από τις λαμπάδες ή τα λυχνάρια των πιστών ανάβουν μόνα τους. Το τέταρτο είναι ότι η φλόγα η οποία ανάβει στις λαμπάδες δεν καίει. Και το πέμπτο, ότι ῃ κανδήλα μέσα στον Τάφο ανάβει από μόνη της.

 Πέντε,λοιπόν,διαφορετικά φαινόμενα,τα οποία λαμβάνουν χώρα περίπου στον ίδιο χρόνο. Αξίζει όμως να επαναλάβουμε ότι εκείνη την ώρα που ανάβει ῃ κανδήλα και αναδύεται το Άγιο Φως εντός του Τάφου δεν υπάρχει κανένας μέσα στο Μνημείο. Ο Τάφος είναι άδειος και κλειδωμένος.Επίσης, αν λάβουμε υπόψη ότι την εποχή εκείνη πριν από 1.000 χρόνια, δεν υπήρχε ηλεκτρισμός,δηλαδή δεν υπήρχε η τεχνολογική δυνατότητα να αναπαραγάγει κάποιος μια αστραπή, δεν μένουν περιθώρια για την παραμικρή αμφιβολία περί του θαύματος.

Πέραν πάσης αμφιβολίας, το γιο Φως είναι ένα σημείο θεϊκό. Τι θα απαντούσατε σε όσους κατά καιρούς αμφισβητούν αυτή τη θεοσημία;

Καθένας έχει δικαίωμα να αμφισβητεί ό,τι θέλει και να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Φτάνει να μην προσβάλλει την πίστη των άλλων ανθρώπων. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι

το Άγιο Φως στις ημέρες μας «καταδιώκεται» όχι από αλλόθρησκους  αλλά από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις ορθοδόξων. Τις τελευταίες ημέρες έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας οι δηλώσεις ενός Αρχιερέα που ανήκει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, του Επισκόπου Θεοφάνη, ο οποίος αμφισβητεί με πρωτόγνωρο μένος την αυθεντικότητα του θαύματος. Ο εν λόγω Επίσκοπος ισχυρίζεται ότι δεν κατέρχεται θαυματουργικώς κανένα 

Φως και ότι οι χιλιάδες πιστοί οι οποίοι βιώνουν και βλέπουν το Άγιο Φως στο πέρασμα 

των χρόνων έχουν ὁλοι παραισθήσεις. Δηλαδή, δεν βλέπουν το φως, αλλά φαντάζονται ότι  το βλέπουν. Ο Επίσκοπος Θεοφάνης, που έχει κάνει ανάλογες δηλώσεις και κατά το παρελθόν,έχει αναδείξει τον εαυτό του σε μανιώδη διώκτη του Αγίου Φωτός. Οι απόψεις του επί του θαύματος, εκτός απὀ  ανυπόστατες και ευφάνταστες, είναι και άκρως προσβλητικές προς τους πιστούς που βιώνουν το Φως και τη χάρη του αναστημένου Χριστού. 

Σύμφωνα με μια δεύτερη δήλωση που ήρθε στη δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες,από τον σκευοφύλακα του Ναού της Αναστάσεως,Επίσκοπο Ισίδωρο αναφέρεται ότι η ιερή κανδήλα που μεταφέρεται μέσα στον Τάφο από τον ίδιο είναι μεν αρχικά σβησμένη, στη συνέχεια όμως την ανάβει προτού εξέλθει από το μνημείο.Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Τάφο για την τελετή του Αγίου Φωτός, βρίσκει ήδη αναμμένῃ την κανδήλα. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε τα εξής: Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει σήμερα, δεν σημαίνει ότι το ίδιο συνέβαινε και κατά το παρελθόν. Το σημαντικότερο όμως είναι το εξής: Αυτό το οποίο κάνει ο εκάστοτε Πατριάρχης μέσα στον Τάφο είναι τελείως ανεξάρτητο από το θαύμα. Το Άγιο Φως κατέρχεται κάθε χρόνο και πλημμυρίζει τα πάντα, όχι μόνο τον Τάφο αλλά και όλο τον ναό, και ανάβει κάποιες από τις λαμπάδες των πιστών ή ακόμα και κανδήλες που υπάρχουν εντός του ναού. Το Φως κατέρχεται και επισκιάζει όλη την Αγία Γη και πρωτίστως επισκέπτεται τις καρδιές και τις ψυχές των καλοπροαίρετων και αγαθών ανθρώπων. Ὡς εκ τούτου, το θαύμα του Αγίου Φωτός είναι τελείως αποκομμένο και ανεξάρτητο από αυτά που κάνει ο Πατριάρχης εντός του Τάφου και από το αν η κανδήλα ανάβει με φυσικό τρόπο ή όχι. Αν ένας Επίσκοπος ή Πατριάρχης δεν πιστεύει στο θαύμα, αυτό δεν σημαίνει ότι το θαύμα καταργείται.

Να μιλήσουμε για το θαύμα με τον κίονα που διερράγη και ανεφλέγη το1579.

Το Μεγάλο Σάββατο του 1579 οι Τούρκοι κυβερνήτες της Ιερουσαλήμ απαγόρευσαν στον Έλληνα Πατριάρχη και στους ορθόδοξους πιστούς να εισέλθουν στο ναό για την καθιερωμένη τελετή. Κατά τη δύση του ηλίου και ενώ ο Πατριάρχης στεκόταν πλησίον

ενός κίονα στην πύλη του ναού, ο κίονας διερράγη και ανεφλέγη και ο Πατριάρχης άναψε τις λαμπάδες του από τη φλόγα που ξεπήδησε από το μάρμαρο. Το γεγονός αυτό κατάγράφεται σε τρεις ανεξάρτητες ιστορικές πηγές :  από έναν Έλληνα ιερομόναχο, απὀ έναν Αρμένιο χρονογράφο και απὀ έναν Μολδαβό χρονογράφο. Η αρχαιότερη μαρτυρία για το γεγονός καταγράφεται σε ένα χειρόγραφο του έτους 1608 από τη βιβλιοθήκη του Μονάχου. 

Επιπλέον, ο κίονας εξετάστηκε από δύο καθηγητές πανεπιστημίου που είναι ειδικοί στις ρηγματώσεις, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον Εβγκένι Μορόζοβ, που αμφότεροι 

απόφάνθηκαν υπέρ του θαυματουργικού σχισίματος του κίονα.  Στο βιβλίο παραθέτω αναλυτικά όλα τα στοιχεία.

 Έχουμε καταγεγραμμένες μαρτυρίες μετά το 1579;

Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες και κατά τους επόμενους αιώνες, αλλά ῃ δική μου έρευνα εκτείνεται έως τα τέλη του16ου αιώνα. Ἠδη ο όγκος των πληροφοριών είναι πολύ μεγάλος.

Η συνέχεια της έρευνάς μου θα απαιτούσε έναν δεύτερο τόμο. Αξίζει να επισημάνουμε ότι από τις 70 ιστορικές μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο στο βιβλίο μου μόνο μία είναι αρνητική απέναντι στο θαύμα και αυτή προέρχεται από έναν μουσουλμάνο τον Αλ Τζαχίζ ο οποίος φαντάζεται ότι υπάρχει κάποιο τέχνασμα. Όλες οι υπόλοιπες μαρτυρίες, 69 στον αριθμό, αποδέχονται την αυθεντικότητα του θαύματος. Ο Επίσκοπος Θεοφάνης, στον οποίο προαναφέρθηκα, με κατηγόρησε ότι ἐβαλα στο βιβλίο μου μόνο τις θετικές μαρτυρίες. 

Τον πληροφορώ ότι έως τον 16ο αιώνα δεν υπάρχουν αρνητικές μαρτυρίες. Με κατηγόρησε επίσης ότι οι περισσότερες μαρτυρίες που ἐβαλα είναι ρωσικές και ότι οι Ρώσοι είναι δεισιδαίμονες. Από τις 70 μαρτυρίες του βιβλίου μόνον οι τρεις είναι ρωσικές και δεν νομίζω ότι οι Ρώσοι είναι δεισιδαίμονες,αλλά μάλλον κάποιος άλλος διώκεται από δαίμονες.

Έχει γίνει κάποια επιστημονική προσπάθεια καταγραφής του φαινομένου με ειδικές συσκευές μέσα στο Ναό;

 Το Μεγάλο Σάββατο του 2008 ο Ρώσος Φυσικός Αντρέι Βολκόφ, καθηγητής Φυσικής και Μηχανικής των Υλικών στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Πυρηνικών Ερευνών της Μόσχας,

προσπάθησε να κατάγράψει την κάθοδο του Φωτός με κάποια ειδική συσκευή, με ένα ψηφιακό παλμοσκόπιο. Η  συσκευή κατέγραψε τρεις αόρατες ηλεκτρικές εκκενώσεις, δηλαδή κάτι σαν αόρατες αστραπές, την ώρα που εμφανίστηκε το Άγιο Φως.

Όπως αναφέρει ο Βολκόφ,οι μετρήσεις του επιβεβαιώνουν τη θαυματουργική φύση του 

φαινομένου, καθώς μέσα στον ναό έλαβαν χώρα τρία γεγονότα τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει πλήρως ανεξήγητα και ανερμήνευτα. Η έρευνά του δημοσιεύτηκε σε ρωσικό επιστημονικό περιοδικό, σε άρθρο που υπογράφεται από πέντε Ρώσους επιστήμονες. Στο βιβλίο μου παραθέτω όλα τα στοιχεία, ακόμα και την απεικόνιση της συσκευής του όταν εμφανίστηκε το Φως.

Ενδιαφέρουσα ομιλία στον Ναό μας !

ΙΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ 

Την Δευτέρα 8 Απριλίου 2019 και ώρα 7:00 μ.μ. στην  αίθουσα του Ιερού Ναού μας, θα ομιλήσει ο κ. Δημήτριος Καρόκης  

MSc-Ιατρός Ρευματολόγος - Στρατιωτικός Ιατρός ε.α. 

Ειδίκευση - μετεκπαίδευση στην Αγγλία, με θέμα:

 «Το θολό τοπίο της κάναβης»

Σας περιμένουμε για να ενημερωθούμε όλοι, πάνω σε ένα σοβαρό θέμα 

που απασχολεί την σύγχρονη κοινωνία μας 

και ιδιαιτέρως τους νέους.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ !

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ…

-ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΗΓΗΣΗ!
-Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή. Μα δε θυμάμαι του πότε… Τρίτοι Χαιρετισμοί. Στο μοναστήρι τους κάναμε αργά τους Χαιρετισμούς. Οι Παρασκευές της Σαρακοστής όπως και να το κάνεις είναι οι πιο χαρούμενες μέρες.

Στη μέση του ναού η εικόνα της Παναγιάς με τα κεριά της και τις κεντημένες ποδιές. Και το ᾽χαμε τυπικό κάθε φορά να βγάζουμε κι άλλη Παναγιά στο προσκυνητάρι να ακούσει τους Χαιρετισμούς.
Τη μια το «‘Αξιον εστί» και μετά την Γλυκοφιλούσα και την Παναγία του Πάθους, εκείνη την εβδομάδα της Σταυροπροσκύνησης. Τούτες οι μικρές αλλαγές ομόρφαιναν τη ζωή.

Το Πάσχα ήταν τότε νωρίς και η Σαρακοστή έπεφτε μεσ᾽ το χειμώνα. Κρύο πολύ. Είχαμε στη λιτή ξυλόσομπα και ο εκκλησιαστικός ο π. Νήφωνας έβαζε κούτσουρα μεγάλα. Ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική. Τώρα τα αναπολώ με γλυκασμό και νοσταλγία.
Τέλειωσε ο κανόνας και ο δεξιός ψάλτης πήρε να λέει αργά το τη Υπερμάχω. Και ο παπάς αργά βγήκε από την ωραία πύλη με το βιβλίο του και το θυματό να διαβάσει τους Χαιρετισμούς. Θύμιασε με σέβας έκανε τις μετάνοιες και πήρε τη θέση του μπροστά στο προσκυνητάρι.
Ησυχία …

Ξεκινάει ο εφημέριος τους Χαιρετισμούς… και μέσα στη σιγαλιά της ακολουθίας μια φωνή μιας μικροκαμωμένης γιαγιάς ακουγόταν στο βάθος να επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια!!! Οι πιο θερμοί πήραν νωρίς φωτιά. Σσσσσ!

Η φωνή όμως δεν σταματούσε. Σα να το’βαζε πείσμα μάλιστα να ξεπεράσει τον παπά σε δύναμη. Ακόμα και οι πιο μακρόθυμοι έφτασαν να δυσφορήσουν.
– Μα ποιος μιλά φώναξε κάποιος. Ο μόνος που δεν μίλησε ήτανε ο παπάς.
Τελειώσανε οι Χαιρετισμοί, ξανά τη Υπερμάχω και μετά το Άσπιλε. Άμα απόλυσε ο παπάς και βγαίναμε από το Καθολικό πήρα παράμερα τη γιαγιά που μας τάραξε με τη φωνή της να τη «συνετίσω».

– Κυρία ξέρετε… τα λόγια του παπά τα διαβάζει μοναχά εκείνος. Πώς να σας το πω… Είναι τα δικά του. ‘Εχει άλλους ψαλμούς που τους λέμε όλοι μαζί. Μα η γιαγιά έμοιαζε να μην το καταλαβαίνει και μου είπε… την ευχή σας.
– Λέω, για αυτό που έγινε σήμερα. Δεν πρέπει να δημιουργούμε αταξία στην εκκλησία.
Μια νεαρή γυναίκα που τη συνόδευε τη γιαγιά, κάτι της φώναξε δυνατά στο αυτί και το μυστήριο της καλής γιαγιάς λύθηκε. Η γιαγιά κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της και έδειξε λυπημένη…
– Συμπάθαμε αδελφέ μου λέει, μα δεν ακούω καθόλου!!! Τους λέω τους Χαιρετισμούς και ᾽γω αφού δεν μπορώ να τους ακούσω από τον παππούλη. Συμπάθαμε αν σε πίκρανα…
Έμεινα να την κυττώ όμοια μορφή βγαλμένη από συναξάρι.
– Να τους λες γιαγιά, και λέγε και για μένα ένα «Κύριε ελέησον» εμένα που δεν τους ξέρω ούτε από μέσα..

[ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ "ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ"]

Κουβεντούλα περί νηστείας στο Άγιον Όρος.. !!

Άγιον Όρος...

Μοσχομύριστος, Αγιοβάδιστος τόπος. Σπαρμένος απ’ άκρη σ’ άκρη με λείψανα Αγίων. Χώρος συνάντησης των απογόνων του Αδάμ με τον ξεχασμένο δημιουργό. Εδώ ο άνθρωπος προσπαθεί, αγωνίζεται. Ο Θεός διαρκώς του προσφέρεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Αγία Τράπεζα, θυσιαστήριο ο Άθωνας. Προχωράς και η ψυχή σου αναπνέει. Κάθε συνάντηση πνευματικό διδασκαλείο. Ρίχνεις τα δίχτυα σου και ψαρεύεις τροφή πνευματική από θάλασσες παραδείσιες.

- Ευλογείτε Γέροντα.

- Ο Kύριος να σε ευλογεί χαρά μου.

- Είστε πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος;

- Είμαι εξήντα χρόνια, αλλά τι είναι εξήντα χρόνια για το Θεό; Μια ανάσα είναι.

- Γέροντα θα ήθελα να πείτε δύο πράγματα για τη νηστεία.

- Για να πεις κάτι πρέπει να το βιώνεις, να το ζεις. Μόνο ένας που έχει γεννηθεί κοντά σε θάλασσα ή είναι ναυτικός μπορεί να μιλήσει για τη θάλασσα. Αλλά θα κάνω υπακοή στο θέλημά σου και θα σου πω τί λένε οι πατέρες οι οποίοι ήταν φίλοι της νηστείας.

- Η νηστεία Γέροντα είναι σκοπός;

- Η νηστεία δεν είναι σκοπός, είναι μέσο. Να, σκοπός σου ήταν να έλθεις στο Άγιον Όρος, ήταν ο προορισμός σου. Το καραβάκι που σε έφερε είναι το μέσο. Έτσι και η νηστεία, είναι ένα από τα μέσα που μας έδωσε η αγάπη του Θεού για να Τον ποθούμε. Ο Θεός είναι ο προορισμός μας.

- Πότε εμφανίστηκε η νηστεία;

- Η νηστεία είναι συνομήλικη με την ανθρωπότητα. Μέσα στον Παράδεισο δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό, μας λέει ο Μ. Βασίλειος.

- Γιατί όμως ο Θεός έδωσε τη νηστεία, για να περιορίσει τον άνθρωπο;

- Όχι, για να τον ελευθερώσει! Ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο τον έφερε και τον παρέδωσε στο χέρι της νηστείας, η οποία είναι φιλόστοργη μητέρα και άριστος διδάσκαλος. Της εμπιστεύτηκε δηλαδή την σωτηρία του. Άρα η νηστεία είναι παιδαγωγός, δεν περιορίζει αλλά καλλιεργεί τον άνθρωπο.

- Είναι αναγκαία η νηστεία Γέροντα;

- Θα σου απαντήσει πάλι ο Χρυσόστομος: «Αν η νηστεία ήταν αναγκαία στον Παράδεισο, είναι πολύ περισσότερο αναγκαία έξω από τον Παράδεισο. Αν ήταν χρήσιμο το φάρμακο πριν από τον τραυματισμό, είναι πολύ περισσότερο χρήσιμο μετά τον τραυματισμό». Κατάλαβες;

- Τι;

- Η νηστεία μέσα στον Παράδεισο δόθηκε προληπτικά στον άνθρωπο για να μην πέσει. Αφού ο άνθρωπος έπεσε δίδεται θεραπευτικά.

- Τελικά ποιος ο σκοπός της νηστείας;

- Η νηστεία μαραίνει τις κακές επιθυμίες, λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, την καρδιά μας την μαλακώνει, συμπληρώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε καλό και αγαθό έργο δια της νηστείας κατορθώνεται και τελειοποιείται, γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Ιερός Χρυσόστομος μας εξομολογείται την αγάπη του προς τη νηστεία. «Αγαπώ τη νηστεία, γιατί είναι μητέρα σωφροσύνης και πηγή κάθε φιλοσοφημένης πράξεως».

- Πώς πρέπει να νηστεύουμε;

- Η νηστεία είναι μέσο και όπλο πνευματικό το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στη διατροφή, πρέπει όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να συμμετέχει. Άκου τι μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Νηστεύεις; Απόδειξέ το δια μέσου των ίδιων των έργων. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Αν δεις φτωχό, να τον ελεήσεις. Να νηστεύουν τα χέρια, παραμένοντας καθαρά από την αρπαγή και την πλεονεξία. Να νηστεύουν τα πόδια ξεκόβοντας από δρόμους που οδηγούν στην αμαρτία. Δεν τρως κρέας; Να μη φας και την ακολασία δια μέσου των ματιών. Ας νηστεύει και η ακοή. Και η νηστεία της ακοής είναι να μη δέχεσαι κακολογιές και διαβολές. Ας νηστεύει και το στόμα από αισχρά λόγια. Διότι τι όφελος έχουμε, όταν απέχουμε από πουλερικά και ψάρια, δαγκώνουμε όμως και κατατρώγουμε τους αδελφούς μας;

- Πως δαγκώνουμε και κατατρώμε τους αδελφούς μας;

- Με την συκοφαντία και την κατάκριση, που ξεκινούν από την έλλειψη αγάπης για τον αδελφό μας.

- Ευχαριστώ Γέροντα, πολύ με ωφελήσατε.

- Ευχαριστίες πρέπουν στον Θεό που φώτισε του Αγίους μας.

- Την ευχή σας.

- Στο καλό η Χάρις του Θεού να σε σκεπάζει, η Παναγιά μας να σε προστατεύει και οι Άγιοί μας να σε συντροφεύουν. Και μη ξεχνάς νηστεία κυρίως είναι να πεινάσεις για Θεό!!!