Γέροντα, έχω φθάσει σε
πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχω
σαρκικούς λογισμούς και πέφτω
στην λύπη. Φοβάμαι μήπως δεν
βγώ ποτέ από αυτήν την
κατάσταση.
– Έχε θάρρος,
καλό μου παιδί, και ο
Χριστός θα νικήση
τελικά. Να ψάλλης:
«Εκ νεότητός μου ο
εχθρός με πειράζει, ταις ηδοναίς φλέγει με·
εγώ δε πεποιθώς εν σοί, Κύριε,
τροπούμαι τούτον»1*.
Στην ουσία δεν φταίει πολύ η καημένη η σάρκα,
αλλά η υπερηφάνεια.
Είναι αλήθεια ότι έχεις
πολλές ικανότητες, τις οποίες
φυσικά ο Θεός σού τις έδωσε,
αλλά, επειδή αμελείς λιγάκι και
δεν προσέχεις, ο εχθρός βρίσκει
ευκαιρία, τις εκμεταλλεύεται και σε ρίχνει
στην υπερηφάνεια.
Κι ενώ θα έπρεπε
να λούζης το πρόσωπό σου με
δάκρυα αγαλλιάσεως και ευγνωμοσύνης
προς τον Θεό, το λούζεις με πικρά δάκρυα πόνου και
στενοχώριας. Έτσι βγαίνει το
εξής συμπέρασμα: Εάν δεν ταπεινωθούμε
εκουσίως, θα ταπεινωθούμε
ακουσίως, διότι μας
αγαπά ο Καλός Θεός.
Θάρρος λοιπόν, παιδί
μου, και θα νικήση ο Χριστός. «Εάν γαρ πάλιν ισχύσητε,
και πάλιν ηττηθήσεσθε, ότι μεθ᾿ ημών ο Θεός»2*.
Μπόρα είναι και
θα περάση και πολλά καλά θα φέρη. Θα
γνωρίσης πιο καλά τον εαυτό σου,
θα ταπεινωθής υποχρεωτικά, και κατά τους
πνευματικούς νόμους υποχρεωτικά θα έρθη σ᾿ εσένα και
η Χάρις του Θεού, που προηγουμένως
εμποδιζόταν από την υπερηφάνεια.Δεν
γνωρίσαμε τον εαυτό μας.
Αν τον γνωρίσουμε, η ψυχή μας θα
χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος
του Θεού.
Η γνώση του εαυτού μας
γεννά την ταπείνωση. Γιατί, όσο
περισσότερο γνωρίζει ο άνθρωπος
τον εαυτό του, τόσο περισσότερο
ανοίγουν τα μάτια της ψυχής του
και βλέπει καθαρώτερα την μεγάλητου
αδυναμία. Γνωρίζει την αθλιότητά του
και την αχαριστία του, καθώς και
την μεγάλη αρχοντιά και την ευσπλαχνία του
Θεού, οπότε συντρίβεται
εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και
αγαπάει τον Θεό πολύ.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές» ‐ 93 ‐
*1 Πρώτος Αναβαθμός του πλ. Δ´ ήχου.
*2 Ωρολόγιον το Μέγα, έκδ. «Αποστολική Διακονίας», Αθήνα 142001, σ. 164. Βλ. και Ησ. 8, 9‐
