Τόσοι στίχοι καὶ
τόσες ρίμες· τόσες μελωδίες καὶ τόσες φωνές σὲ ἐπίκλιση
τοῦ
οὐρανοῦ.
ʼἌσματα
καὶ
τραγούδια, δημοτικὰ καὶ λαϊκά, ἔντεχνα
(μὰ
καὶ
ἄτεχνα)·
ἀνθρώπινα
κελαηδήσματα ποὺ τὸν ἔρωτα
μελωδοῦν,
καὶ
τὸ
ἄδικο
ἀντιμάχονται·
ποὺ
τὴ
χαρὰ
κοινωνοῦν,
καὶ
τὴ
θλίψη παρηγοροῦν· ποὺ τὴ
μοίρα ξορκίζουν, καὶ τὸ θάνατο ὑπερβαίνουν.
Τραγούδια τοῦ λαοῦ μας ποὺ χώρεσαν σὲ στίχους, ἀβίαστα καὶ ἀνεπιτὴδευτα, τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα καὶ τῆς Παναγίας τὴ χάρη.
ʼὈχι, δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα λαὸ ἅγιο· ἀφοῦ πάθη κουβαλᾶ κι ἀδυναμίες, ὅπως κάθε λαός, ὅπως κάθε ἄνθρωπος. Ἀποτέλεσε ὅμως διαχρονικά, ἕνα λαὸ ποὺ ἔπελεξε στὸ συλλογικό του βίο νὰ θέσει ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς, ὡς κέντρο σταθερό , τὸ θεῖο καὶ τὸ ἱερό. Σήμερα ποὺ τοῦτο τὸ κέντρο χάνεται φοβάμαι, πὼς μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα, θὰ στερηθοῦμε καὶ τὰ τραγούδια ἐκεῖνα, ποὺ θὰ μποροῦσαν στὸ μέλλον νὰ μᾶς συγκινὴσουν ἀληθινά.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Τραγούδια τοῦ λαοῦ μας ποὺ χώρεσαν σὲ στίχους, ἀβίαστα καὶ ἀνεπιτὴδευτα, τοῦ Χριστοῦ τὸ ὄνομα καὶ τῆς Παναγίας τὴ χάρη.
ʼὈχι, δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα λαὸ ἅγιο· ἀφοῦ πάθη κουβαλᾶ κι ἀδυναμίες, ὅπως κάθε λαός, ὅπως κάθε ἄνθρωπος. Ἀποτέλεσε ὅμως διαχρονικά, ἕνα λαὸ ποὺ ἔπελεξε στὸ συλλογικό του βίο νὰ θέσει ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς, ὡς κέντρο σταθερό , τὸ θεῖο καὶ τὸ ἱερό. Σήμερα ποὺ τοῦτο τὸ κέντρο χάνεται φοβάμαι, πὼς μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα, θὰ στερηθοῦμε καὶ τὰ τραγούδια ἐκεῖνα, ποὺ θὰ μποροῦσαν στὸ μέλλον νὰ μᾶς συγκινὴσουν ἀληθινά.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
