Να φτερουγίζεις από χαρά Χριστού - π.Ιγνάτιος Καζάκος

Να φτερουγίζεις από χαρά Χριστού!
Μη σε πιάνει αυτή η αφόρητη φοβία
ότι τα πάντα είναι αμαρτία….
Αυτό σε οδηγεί σε κατάθλιψη, και σε απόγνωση δαιμονική!
Ούτε όμως και στο άλλο άκρο,…δηλαδή ελευθερία σε όλα!
Βάδιζε τη μεσαία οδό, τη βασιλική οδό.
Διάκριση να έχουμε.
Ζήτα το στη προσευχή σου.
Ρώτησαν την καμήλα:
Ποιός δρόμος σου αρέσει;Ποιόν προτιμάς;
Ανηφόρα ή κατηφόρα;….
Κι εκείνη απάντησε:
Γιατί βρε παιδιά με ρωτάτε αυτό;
Χάθηκε το ίσωμα;….!!!
Τον ίσιο δρόμο θέλω ,τον ευθείο!
Ούτε ανηφόρο, ούτε κατήφορο!
Οπότε έτσι κι εμείς!
Ούτε πλήρη ασυδοσία ,αλλά ούτε και κολλημένοι
σε φοβίες και δειλία.
Μη σε πιάνει τρόμος κόλασης!
Αγωνίσου με πίστη!
Πέτα, φτερούγισε από αναστάσιμη χαρά!
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ πως χαιρετούσε
τον κόσμο; Τι έλεγε πάντα;…
“ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, χαρά μου”!
π. Ιγνάτιος Καζάκος

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ: Η ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Ή θαυματουργός Άγία Είκόνα τής Παναγίας

«Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ» Έχει άγιογραφηθεί τόν

19^ο αίώνα θαυματουργικώς. Φέρει χρονολογία 1870.

Ύπήρχε τόν καιρό έκείνο μία άγιογράφος Μοναχή,

όνόματι Τατιανή,τής Ρωσικής Ίεράς Μονής τής Μυροφόρου

Άγίας Μαρίας τής Μαγδαλινής, πού βρίσκεται στούς πρόποδες

τού άπέναντι τής Ίερουσαλήμ Όρους τών Έλαιών.

Καθώς κοιμόταν ή Τατιανή είδε σέ όραμα ότι τήν

έπισκέφθηκε στό κελί της μία άγνωστη Μοναχή, ή όποία τής είπε:

«Άδελφη Τατιανή, ήλθα νά μέ ζωγραφίσεις».

Ή Τατιανή απάντησε: «Εύλόγησον, άδελφή, άλλά έγώ

είμαι άγιογράφος καί όχι ζωγράφος».

Καί ή έπισκέπτρια τής λέγει: «Τότε νά μέ άγιογραφήσεις».

 Ή Τατιανή έξεπλάγη μέ τό θάρρος τής ξένης καί άπεκρίθη:

«Δέν έχω ξύλο (σανίδι), πού νά σέ ζωγραφίσω,».

Καί τότε ή Έπισκέπτρια Μοναχή τής δίδει ένα σανίδι

Άγιογραφήσεως καί λέγει: «Ζωγράφισε» !

 Άλλά ένώ ζωγράφιζε ή Τατιανή τήν Μοναχή, είδε τά

Άμφιά Της νά γίνονται χρυσά, τό Πρόσωπό Της νά λάμπει

πολύ καί Τήν άκουσε νά λέγει:

 « Ώ μακαρία Τατιανή, μετά τόν Άπόστολο καί Εύαγγελιστή

Λουκά, θά μέ άγιογραφήσεις πάλι έσύ ».

 Ή Τατιανή άντελήφθη ότι άγιογραφούσε τήν Παναγία! Έταράχθη

καί ξύπνησε. Άμέσως έσπευσε στήν Ήγουμένη καί τής διηγήθηκε

τό όραμα. Ή Ήγουμένη δυσπίστησε καί τής είπε νά πάει νά κοιμηθεί

καί αύριο νά αγιογραφήσει μία είκόνα τής Παναγίας.

 Καθώς όμως έπέστρεφε, είδε νά βγαίνει άπό τό κελλί της φώς καί

αίσθάνθηκε εύωδία! Τότε είδοποίησε τήν Ήγουμένη καί μαζί είσήλθαν

στό φωτεινό καί εύωδιάζον κελλί, όπου είδαν έκπληκτικότερο θαύμα:

 Ή είκόνα τού όράματος βρισκόταν μέσα στό κελλί πραγματική,

Άχειροποίητη! Ή Άγία αύτή Είκόνα τής Παναγίας!

 Μετά άπό όλα αύτά, παρουσιάζεται πάλι ή Παναγία στήν Μοναχή

καί λέγει:

 « Νά μέ κατεβάσετε κάτω στό σπίτι μου, στή Γεθσημανή».

Πράγμα πού έγινε. Άπό τότε Άχειροποίητος Άγία Είκόνα τής

Παναγίας « Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ» βρίσκεται στό ίερό

Προσκύνημα τού Θεομητορικού Μνήματος τής Γεθσημανής

καί Θαυματουργεί.

 Καί τίς τρείς φορές πού πλημμύρισε ό Ίερός Ναός στή Γεθσημανή,

ή Είκόνα άνέβηκε μόνη Της άπό τόν μαρμάρινο θρόνο πού βρίσκεται

καί στάθηκε στό σύστημα έξαερισμού, χωρίς νά στηρίζεται πουθενά!

Τά θαύματα Της είναι άναρίθμητα, όπου κι άν πήγε.

Αγία Παρασκευή: Η γιάτρισσα των ματιών ψυχής και σώματος

Στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας είναι πολλοί όχι μόνο όσιοι ασκητές, αλλά και καλλίνικοι μάρτυρες. Αυτοί είναι και λέγονται οσιομάρτυρες. Και τέτοια είναι η αγία οσιομάρτυς Παρασκευή, της όποιας σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη. Η αγία Παρασκευή ήταν από τα περίχωρα της Ρώμης, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου, δηλαδή στα 138 έως 161. Ο πατέρας της λεγότανε Αγάθων και η μητέρα της Πολιτεία, ήσαν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Αλλά δεν είχαν παιδιά, γι’ αυτό και προσεύχονταν και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα παιδί. Ο Θεός άκουσε την προσευχή των ευσεβών γονέων και γέννησαν ένα κορίτσι. Ήμερα Παρασκευή γεννήθηκε το παιδί και Παρασκευή το είπαν.

Με την προσευχή των γονέων της γεννήθηκε η Παρασκευή και με την προσευχή και τη θεοσέβεια τους ανατράφηκε. Όταν ήλθε σε ηλικία, η Παρασκευή ήταν μια ωραιότατη νέα, πίστευε όμως πως η αληθινή ομορφιά της χριστιανής γυναίκας είναι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», όπως διάβαζε στην πρώτη επιστολή του αποστόλου Πέτρου. Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Παρασκευή μοίρασε την περιουσία της και αφιέρωσε τον εαυτό της στο έργο της ιεραποστολής. Οι Εβραίοι τότε την κατηγόρησαν ότι κηρύττει το Χριστό και ότι προσελκύει πολλούς στην Εκκλησία. Οι Εβραίοι πάντα στάθηκαν και μέχρι σήμερα είναι οι πρώτοι εχθροί της Εκκλησίας· δεν μπόρεσαν ακόμα να καταλάβουν ότι πλανήθηκαν στο πρόσωπο του Μεσσία.

Ο ίδιος ο αυτοκράτορας θέλησε να ανακρίνει την αγία Παρασκευή. Βλέποντας την ωραιότητά της και τη σύνεση, της είπε· «Αν θυσιάσεις στους θεούς, θα κερδίσεις πολλά· αλλιώς θα βασανισθεις». Εκείνη σεμνά και σταθερά του απάντησε- «Δεν θα αρνηθώ ποτέ το Χριστό. Οι θεοί σας είναι είδωλα. Ένας είναι ο αληθινός Θεός, εκείνος που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Όταν οι ισχυροί βλέπουν την αδυναμία τους να μεταπείσουν τους ομολογητές, τότε χρησιμοποιούν τη βία κι αρχίζουν τα βασανιστήρια. Φόρεσαν λοιπόν στην κεφαλή της Αγίας πυρωμένη σιδερένια περικεφαλαία, αλλά δεν έπαθε τίποτε. Την έρριξαν σε βρασμένη πίσσα, αλλά και πάλι δεν έπαθε κακό. Κάποιες σταγόνες πίσσας έπεσαν στα μάτια του βασιλιά και τον τύφλωσαν, αλλά η αγία Παρασκευή τον θεράπευσε.

Ο Αντωνίνος ή Μάρκος Αυρήλιος, καθώς μαρτυρεί και η ιστορία, ήταν κατά τα άλλα αγαθός άνθρωπος, γι’ αυτό, όταν είδε το θαύμα, αφήκεν ελεύθερη την Αγία. Έφυγε λοιπόν η Παρασκευή σε άλλη πόλη κι εκεί συνέχισε το ιεραποστολικό της έργο. Αλλά την συνέλαβαν κι εκεί και την οδήγησαν στο Διοικητή. Όταν εκείνος της πρότεινε να αρνηθεί την πίστη της, εκείνη έκαμε το σταυρό της και με θάρρος ομολόγησε το Χριστό. Έξω από την πόλη σε μια σπηλιά κρυβότανε ανήμερο θηρίο. Εκεί λοιπόν έρριξαν την αγία Παρασκευή, αλλ’ όταν το θηρίο πήγε φυσομανώντας να πέσει επάνω της, εκείνη φύσηξε επάνω του και το θηρίο έμεινε νεκρό. Βλέποντας το θαύμα, ο Διοικητής και οι δήμιοι πίστεψαν, κι αφήκαν πάλι ελεύθερη την αγία Παρασκευή.

Ο Ιησούς Χριστός δεν παρέλειψε να πει για τους Αγίους, που στέλνει να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και οι άνθρωποι τους διώκουν «από πόλεως εις πόλιν». Αυτό πραγματοποιήθηκε και στην αγία Παρασκευή. Σε άλλη πόλη που έφυγε κι εκεί την έπιασαν και πάλι την ανέκριναν και πάλι εκείνη με παρρησία ομολόγησε το Χριστό. Όταν είδαν πως δεν την έπειθαν για να αρνηθεί το Χριστό, την βασάνισαν πάλι και στο τέλος την αποκεφάλισαν. Στην ορθόδοξη εικονογραφία η αγία Παρασκευή, όπως και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, εικονίζεται να κρατάει σ’ ένα πιάτο τη σφαγμένη κεφαλή της. Και σε μια του ομιλία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει πως οι άγιοι Μάρτυρες έτσι πρεσβεύουν για μας στο Χριστό, κρατώντας στις παλάμες των τις σφαγμένες κεφαλές των. Αμήν.

+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 421-423

Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική - Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;
Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;
"Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω."
Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.

Γέροντας Αιμιλιανός

Ο Τίμιος Πρόδρομος βοηθά το νεωκόρο - π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Κάποτε, ζούσε ένας νεωκόρος, ο όποιος είχε πολύ σεβασμό, πολλή ευλάβεια, πολύ φόβο Θεού. Ήταν από εκείνους τους νεωκόρους, πού τους ζητάμε και τους θέλουμε ως υπηρέτες και βοηθούς στον Ναό.
Ό Ναός ήταν κτισμένος προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου. Χτυπούσε λοιπόν ο νεωκόρος τις καμπάνες του Ναού - ήταν τρεις, τέσσερις οι καμπάνες - και τις χτυπούσε με τα δυο του χέρια.
Έπεσε όμως και τραυματίστηκε στο αριστερό του χέρι και δεν μπορούσε να χτυπήσει τις καμπάνες με το ένα χέρι μονάχα. Και ήταν γι' αυτό πολύ στενοχωρημένος. Ερχόταν μεγάλη γιορτή και δεν θα χτυπούσε γλυκά, ρυθμικά, όπως συνήθως, πότε τη μία, πότε την άλλη, πότε δυο δυο, πότε τρεις και μία, όπως κάνουν στο Άγιον Όρος.
Λοιπόν, τι να κάνη, πηγαίνει στον Τίμιο Πρόδρομο και του λέει:
- Άκουσε με, Άγιε! Ό Ναός σου είναι αυτός, το χέρι μου το είδες, δεν μπορώ με το ένα χέρι. Για έλα δω. (Τον παίρνει λοιπόν από το χέρι - κατέβηκε ο Τίμιος Πρόδρομος από την εικόνα του! - Και τον πηγαίνει έξω στο καμπαναριό). Για δείξε μου τώρα πώς θα χτυπάω τις καμπάνες!
Παίρνει ο Τίμιος Πρόδρομος, κάνει θηλιές τα σχοινιά, βάζει τη μια θηλιά στο ένα πόδι, την άλλη θηλιά στο άλλο πόδι και τις άλλες δυο, τη μια στο χέρι και την άλλη στον αγκώνα. Και του έδειξε με ποιόν θερμό τρόπο θα χτυπάει τις καμπάνες.
- Ευχαριστώ πολύ, είπε ο νεωκόρος στον Άγιο!
Και χτυπούσε τις καμπάνες όπως του έδειξε ο Τίμιος Πρόδρομος!

ΒΙΒΛ. ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Π.ΣΤΕΦ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ

Ὁ ὅσιος γέροντας Βαρλαάμ δίδαξε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη στόν βασιλόπαιδα Ἰωάσαφ, τόν γιό τοῦ βασιλέως τῶν Ἰνδιῶν. Ἀνάμεσα στίς παραβολές τίς ὁποἱες χρησιμοποίησε ὁ ὅσιος Βαρλαάμ γιά νά πείσει τόν ’Ιωάσαφ νά κατανοήσει τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, ὅσο καί τίς ἀρετές οἱ ὁποίες εἶναι ἀρεστές ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἦταν καί ἡ ἀκόλουθη ἱστορία:

Κάποιος ἄνθρωπος εἶχε τρεῖς φίλους, ἐκ τῶν ὁποίων δύο ἀγαποῦσε καί ἐκτιμοῦσε, τόν δέ τρίτο καταφρονοῦσε, μή δείχνοντας πρός αὐτόν φιλανθρωπία, καθώς  ἔπρεπε. Ἀφοῦ δέ ἦρθαν μιά μέρα κάποιοι φοβεροί στρατιῶτες, τόν ὁδήγησαν μέ τή βία ἐκεῖνον τόν ἄνθρωπο στόν βασιλιᾶ, γιατί χρωστοῦσε μύρια τάλαντα. Στενοχωρούμενος, λοιπόν, ὁ χρεώστης, ζητοῦσε κάποιον νά μιλήσει στόν βασιλιᾶ καί νὰ τοῦ δώσει μιά μικρή προσθεσμία γιά νά ξοφλήσει τό χρέος του. Πῆγε τότε στόν πρῶτο του φίλο καί τοῦ εἶπε: 

«Πολλές φορές ἐγώ, τό γνωριζεις καλά, κινδύνεψα γιά χάρη σου. Τώρα κι ἐγώ σέ χρειάζομαι στήν ἀνάγκη αὐτή πού μοῦ προέκυψε. Βοήθησέ με, λοιπόν, ὅσο μπορεῖς». 

Καί ὁ φιλος του τοῦ ἀπάντησε: «᾿Εγώ δέν εἶμαι φίλος σου οὔτε καί σέ γνωρίζω. Ὅμως, σοῦ δίνω δυό παλιά φορέματα κι ἄλλη βοήθεια μήν ἐλπίζεις». 

Τότε πῆγε στόν ἄλλο φίλο του καί τοῦ εἶπε: «Θυμάμαι πόση ἀγάπη σοῦ δεῖξα: Τώρα ἔχω κι ἐγώ πολλή μεγάλη συμφορά καί ζητῶ τή βοήθειά σου», 

«Σήμερα δέν ἔχω καιρό», τοῦ ἀπάντησε καί ὁ δεύτερος φίλος, «γιατί μου συνέβηκε πολύ μεγάλη κακοτυχία κι ἔχω πολύ θλίψη, ἀλλὰ θά σέ συνοδέψω λίγο καί κατόπιν θά ἐπιστρέψω στό σπίτι μου».

Ὅταν, λοιπόν, ἐκεῖνος ὁ δυστυχισμένος εἶδε τὴν ἀπανθρωπιά τῶν δύο φίλων του, πῆγε πρός τόν τρίτο, τόν ὁποῖο ποτέ δέν σπλαχνίσθηκε οὔτε τόν προσκάλεσε σέ κάποια χαρά του καί τοῦ εἶπε μὲ ντροπιασμένο πρόσωπο: 

«Δέν ἔχω στόμα νὰ σοῦ μιλήσω, γιατί ποτέ δέ σοῦ ἔκανα κάποια καλοσύνη. Μόνο σέ παρακαλῶ, μή θυμηθεῖς τήν τιμωρία μου, ἀλλά δώσμου στήν ἀνάγκη μου αὐτή λίγη βοήθεια». 

Αὐτός τότε εἶπε σ᾽ αὐτόν μέ ὶλαρό καί χαρούμενο πρόσωπο: «Ναί, φίλε μου γνήσιε, θυμᾶμαι τήν μικρή καλοσύνη, τήν ὁποία μου ἕκανες κι ὅσα σοῦ χρωστάω, θά σοῦ ἀνταποδώσω σήμερα μέ πολύ κέρδος. Καί μή φοβᾶσαι, διότι ἐγώ θά παρακαλέσω ἀμέσως τόν βασιλιᾶ νά σοῦ χαρίσει ὅλο τό χρέος καί θέλει με ἀκούσει μέ προσοχή, ὡς φίλος μου». 

Ἀφοῦ ἄκουσε αὐτό ὁ χρεώστης, κατανύχτηκε καί ἔλεγε: «Ἀλλοίμονο! Τί νά θρηνήσω πρῶτο ὁ ἀνόητος; Νά κατηγορήσω τή φιλία, τήν ὁποία εἶχα πρός τούς ψεῦστες καί ἀχάριστους ἐκείνους ἢ νά κατακρίνω τήν τρελλή ἀχαριστία σέ τοῦτον τόν ἀληθινό καί γνήσιο φίλο μου;»

Ὁ Ἰωάσαφ τότε, ἀφοῦ ἄκουσε τήν παραβολὴ αὐτή, ζητοῦσε ἀπό τόν Ὅσιο Γέροντα Βαρλαάμ νὰ τοῦ ἐξηγήσει τό νόημά της, Ὁ δέ Γέροντας Βαρλαάμ ἀπάντησε: «Ὁ πρῶτος φίλος εἶναι ὁ πλοῦτος καί ἡ ἐπιθυμία τῶν πρόσκαιρων πραγμάτων, γιὰ τὰ ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος πέφτει σέ πολυάριθμους κινδύνους κι ὅταν ἔρθει ὁ θάνατος δέν παίρνει τίποτε ἀπ’ ὅλα ὅσα μέ κινδύνους καί κόπους ἀπέκτησε, παρά μόνο τά ροῦχα τά ὁποῖα τοῦ φοροῦν. Ὁ δεύτερος φίλος εἶναι οί συγγενεῖς, ἡ γυναῖκα, τά παιδιά καί οἱ φίλοι του, τούς ὁποίους ἀγαπάει πολύ καί πονάει ἡ ψυχή του στό χωρισμό τους, ὅμως δέν παίρνει ἀπό αὑτούς τήν ὥρα τοῦ θανάτου ἄλλη βοήθεια, παρά τή συνοδεία τους μέχρι τόν τάφο του. Τρίτος φίλος, αὐτός πού καταφρονήθηκε, εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη. ἡ φιλανθρωπία καί οἱ λοιπές ἀρετές, οἱ ὁποῖες πηγαίνουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μαζί μας μετά τόν θάνατό μας καί παρακαλοῦν Αὐτόν νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τούς δαίμονες».

Ὁ βασιλόπαις Ἰωάσαφ θεωρεῖται ἅγιος ἀπό τήν Ἀνατολική ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου τιμᾶται τήν 26η Αὐγούστου.

πηγή