Διηγείται κάπου ο μοναχός Ακάκιος, εκείνος που έκλεισε τα μάτια του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, τα εξής:
Κατά τις εννιά η ώρα μου είπε βάλε με να κάτσω, κι εγώ άρχισα να λέω την ευχή κι έγειρε πίσω το κεφαλάκι του κι άρχισε κάτι να ψιθυρίζει αλλά ήταν τόσο αδύνατο που δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι ψιθύριζε. Μου λεν οι πατέρες "τι λέει" κι επειδή ήμουν έμπειρος αυτών των πραγμάτων τους λέω "λέει εκείνο το έλα, έλα -το οποίο απηύθυνε προς τον Κύριο, έρχου Κύριε", σε κάποια στιγμή, κράτησε περίπου μισή ώρα αυτό -δε ξέρω, δεν μπορούσα να μετρήσω τον χρόνο- έγειρε απαλά, γλυκά το κεφαλάκι του, το οποιο έγινε όμορφο, γλυκό, παιδικό και φωτεινό και πήγε να κλείσει τα μάτια. Τότε βέβαια πετάχτηκε μέσα μου εκείνη η φωνή που "εσύ θα μου κλείσεις τα μάτια" (όπως είχε πει κάποτε στον μοναχό Ακάκιο ο γέρων Πορφύριος) κι απόρησα, πως ήταν δυνατόν; Δεν ήταν προφητικός ο λόγος; Δεν είπα τίποτε βέβαια, μόνο μέσα στην καρδιά μου ακούστηκε αυτή η φωνή κι αυτή η απορία. Κι άκουσα την φωνή του γέροντα μες την καρδιά μου να μου λέει "έλα, κλείσε μου εσύ τα μάτια". Σταμάτησε να τα κλείνει μόνος του κι έβαλα απαλά το χέρι μου και του τα 'κλεισα. Δηλαδή... η αγάπη του μέχρι και τον τελευταίο παλμό της καρδιάς του, να αισθάνεται τον άλλον, ακόμη και την πιο δύσκολη στιγμή, την στιγμή που φεύγει κανείς για την άλλη ζωή...
