Οι πιστοί που είχαν
συγκεντρωθεί μπροστά στο κελί του, παρακάλεσαν τον Άγιο Γαβριήλ να τους διδάξει κάτι ψυχωφελές. Τότε εκείνος τους είπε:
- Τώρα έρχεται το Άγιο Πνεύμα. Θα δούμε ποιός θα
Το υποδεχθεί.
Ύστερα από λίγο κατέφθασε ένας ζητιάνος. Ο Άγιος σηκώθηκε, του έφερε ρούχα και φαγητό από το
κελί του, του μίλησε γλυκά και τον άφησε να φύγει. Έπειτα στράφηκε στους
υπόλοιπους και τους είπε:
- Μα είστε
ανόητοι; Αυτός ήταν ο Κύριος!
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλος
Μητροπολίτου
Λεμεσού Αθανασίου
Είναι γεγονός οι πατέρες ορίζουν κατά την ώρα που διαβάζεται στην
Εκκλησία ο εξάψαλμος, να μη κάνουμε καμιά κίνηση, να μη μιλούμε, να μη
κουνηθούμε από τη θέση μας, να τηρούμε απόλυτη ησυχία και να είμαστε πολύ
προσεκτικοί.
Τηρούμε την απόλυτη ησυχία κατά τον εξάψαλμο, γιατί είναι η ώρα κατά την
οποία η Εκκλησία μας θυμίζει την Δευτέρα Παρουσία και την Κρίση Του Θεού και
πρέπει να ακούμε τον εξάψαλμο με άκρα σιωπής και ευλαβείας και να ενωθεί η ψυχή
μας με το νόημα των ψαλμών εκείνων που είναι τόσο ωραίοι και τόσο σημαντικοί
και τόσο κατανυκτικοί.
Και όταν τελειώσει ο εξάψαλμος και θα πούμε το αλληλούια τρεις φορές,
εκεί θα κάνουμε το σταυρό μας τρεις φορές με τρεις μικρές μετάνοιες. Για να μην
ταράζεται καθόλου η προσοχή μας από την μελέτη, την ακοή και την ανάγνωση του
εξαψάλμου που είναι μια πολύ σημαντική στιγμή μέσα στην όλη ακολουθία του
Όρθρου.
Για αυτό οι πατέρες ορίζουν αυτή την τακτική, αυτή την τυπική διάταξη.
Και καλό είναι βέβαια να φροντίζουμε να είμαστε στην εκκλησία να ακούμε τον
Όρθρο και να ακούμε τον εξάψαλμο που αναγιγνώσκεται με τόση ευλάβεια και έχει
τόση δύναμη πνευματική και να είμαστε από νωρίς στην Εκκλησία να μετέχουμε στην
Ακολουθία του Όρθρου.
Την Κυριακή 24/1/21, προς εξυπηρέτηση των πιστών,
στον Ιερό Ναό μας θα τελεστούν το πρωί δύο Θ. Λειτουργίες:
1) 6:00-8:00 και
2) 8:30-10:00
Ο Θεός μεθ' ημών !
Κάποτε ο Μέγας Αντώνιος «έδεσε» τον διάβολο και τον ρώτησε:
- Τί φοβάσαι περισσότερο;
- Την ταπείνωση!
- Τί άλλο φοβάσαι πέρα από την ταπείνωση;
- Την ταπείνωση!
- Κάτι άλλο δεν φοβάσαι;
- Την ταπείνωση!
Και όταν ο Μέγας Αντώνιος ξεψύχησε και η Αγία ψυχή του, ήταν
στα χέρια των αγγέλων και ανέβαινε στον ουρανό, ο σατανάς βλέποντάς τον από
μακριά, τον φώναξε:
- Αχ Αντώνιε, με ξέφυγες!
- Όχι ακόμα! του λέει ο Μέγας Αντώνιος.
Ακούτε ταπείνωση; Στα χέρια του αγγέλου η ψυχή του Μεγάλου
Αντωνίου, έχει βγει από το σώμα και δεν έχει περιθώριο να αμαρτήσει, αλλά δεν
άφησε να μπει στο μυαλό του μέσα, ότι ναι εγώ σε ξέφυγα, σε νίκησα! Δεν το είπε
αυτό το πράγμα! Διότι μόνο η ταπείνωση νικάει τον σατανά...
Και όταν ο Μέγας Αντώνιος πάτησε το πόδι του στον Παράδεισο,
είπε:
- Τώρα, με τη Χάρη του Θεού σε νίκησα!
Έτσι πρέπει να λέμε και να κάνουμε και εμείς. Άνθρωπε, μην
αφήσεις ποτέ να περάσει από το νου σου, ότι κάτι είσαι και ότι κάτι κάνεις.
Χάθηκες... Αλλά να είσαι πάντα ταπεινόφρων και να πιστεύεις, ότι αν έκανες
κάτι, το έκανες με τη Χάρη του Θεού και επειδή το ήθελε ο Θεός...
Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)
Ο χαριτωμένος πνευματικός αγαπάει και πονάει την ψυχή, γιατί γνωρίζει την μεγάλη αξία της. Την βοηθάει στην μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον Παράδεισο.
Ο πνευματικός ονομάζεται «πατήρ», γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήση να είναι αληθινός πατέρας· να νουθετή με θεϊκή αγάπη και στοργή. Να έρχεται στην θέση του κάθε εξομολογουμένου και να ζη τον πόνο του, ώστε ο εξομολογούμενος να βλέπη στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον δικό του πόνο. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στην εποχή μας, που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό, και όχι από δυνατό ξίδι. Οι περισσότεροι, επειδή δέχονται επιδράσεις δαιμονικές, δύσκολα δέχονται μια πνευματική συμβουλή ή μια παρατήρηση. Γι’ αυτό και το μάλωμα πρέπει να γίνεται με αγάπη· η υπόδειξη του σφάλματος με λεπτό τρόπο, με γέλιο ή με ένα αστείο.
Η αγάπη πληροφορεί, ενώ τα ψυχικά πάθη προδίδουν τον
άνθρωπο. Όταν δεν υπάρχη αγάπη, η παρατήρηση μπορεί να γίνεται με όμορφο τρόπο,
αλλά ο άλλος κλωτσάει, γιατί αισθάνεται το ανθρώπινο στοιχείο στην συμπεριφορά
μας. Ενώ, όταν το μάλωμα γίνεται με πόνο και αγάπη, ο άλλος μπορεί να
στενοχωριέται, αλλά στο βάθος δεν πληγώνεται, γιατί νιώθει την αγάπη. Γνωρίζω
έναν πνευματικό που είναι αρκετά παχύς – φυσικά είναι και η κράση του, αλλά
μπορεί και στο φαγητό λίγο να μην προσέχη -, ξέρετε όμως πόσο πονάει για τον
άλλον, πόσο ενδιαφέρεται για τους πονεμένους; Αυτός έχει ταπείνωση, γιατί λέει
ότι δεν κάνει άσκηση, αλλά παράλληλα έχει πολλή καλωσύνη, και έτσι πολλοί
αναπαύονται περισσότερο σ’ αυτόν παρά σε έναν ασκητικό πνευματικό.
Ένας πνευματικός, που δεν είναι αποφασισμένος να πάη ακόμη
και στην κόλαση για την αγάπη των πνευματικών παιδιών του, δεν είναι
πνευματικός.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
«Λόγοι Γ΄- Πνευματικός Αγώνας»
"Θα έρθεις στην εκκλησία
σήμερα μαζί μου σαν καλό παιδάκι" θα πει η μανούλα στον δεκάχρονο γιο της
και θα του φτιάξει τη χωριστρούλα στο μαλλί. Συνήθως, όταν οι γονείς έχουν
τέτοια εμμονή με τους τύπους και τα "μάτια του κόσμου", κάπου
παρερμηνεύουν το κήρυγμα του Χριστού... και άμεσο αποτέλεσμα είναι να στερούν
την αλήθεια τόσο από τον εαυτό τους, όσο κι από τα παιδιά τους.
Μετά, τα παιδιά θα έρθουν στην εφηβεία και θ' απορρίψουν οτιδήποτε με το
"έτσι θέλω" τους επέβαλλαν οι γονείς κι είναι απόλυτα λογικό.
Αν η πράξη μας δεν είναι του Χριστού, αν τα παιδιά δηλ. δε βλέπουν μες το σπίτι
Χριστό, τότε στην εκκλησιά γιατί να πάνε;
Τα παιδιά μας καταλαβαίνουν από χιλιόμετρα την υποκρισία και στρίβουν μακριά.
Τα παιδιά έχουν διάκριση. Εμείς έχουμε διάκριση;
Να ευχόμαστε να δίνει ο Θεός μανάδες σαν την Αγία Μόνικα, την μητέρα του Αγ.
Αυγουστίνου, που κοιμήθηκε το 382. Το ζωντανό παράδειγμα, η προσευχή, η
ανοχή και η αγάπη είναι τα μεγαλύτερα σχολειά για τα παιδιά μας.
Ας κάνουμε στη μπάντα τους εγωισμούς κι ας διδάξουμε τον Χριστό στα παιδιά
"καθώς εστί" -όπως ακριβώς Αυτός είναι- και όχι όπως Τον επιβάλλουμε
ή θα Τον θέλαμε εμείς.
Μου έλεγε ένας παπάς με δάκρυα, ότι είναι σαράντα χρόνια σ᾿ ένα
χωριό με διακόσιες- τριακόσιες ψυχές.
Καλός παπάς, δεν έδωσε ποτέ αφορμή σκανδάλου. Χτυπά την
καμπάνα κάθε Κυριακή, τους προσκαλεί, πηγαίνει στα σπίτια τους. Και όμως….
Αν πας στην εκκλησία, δε βρίσκεις παραπάνω από πέντε άντρες
και δέκα γυναίκες· και πολλές φορές το καλοκαίρι δεν υπάρχει ούτε παιδί να
κρατήσει λαμπάδα. Που είναι; Δεν εκκλησιάζονται.
Και αυτό, κατ᾿ αναλογίαν, γίνεται
σχεδόν παντού. Κι όταν ο παπάς τους λέει: Γιατί δεν έρχεστε στην εκκλησία;
απαντούν:
-Τι να κάνω στην εκκλησία;…
Πηγαίνει στο καφενείο, πηγαίνει στην ταβέρνα, πηγαίνει στα
γήπεδα, πηγαίνει εκδρομές, πηγαίνει παντού, αλλά πόδια να πάη στην εκκλησιά δεν
έχει. Και με αυθάδεια λέει, Τι να κάνω στην εκκλησία;
Αν υπάρχη όμως ένα μέρος που είναι πιο αναγκαίο από όλα να
πάη κανείς, αυτό είνε ο ναός του Υψίστου. Εδώ μέσα θα ᾿ρθης·
εδώ θα βαπτισθής, εδώ θα στεφανωθής, εδώ ο παπάς για τελευταία φορά θα πη
«Δεύτε τελευταίον ασπασμόν δώμεν, αδελφοί, τω θανόντι…».
Εδώ είναι τα άγια και τα ιερά· εδώ είναι οι άγιες εικόνες,
εδώ είναι οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, εδώ είναι τα μυστήρια των μυστηρίων,
εδώ ακούγεται το Ευαγγέλιο,τα πάγχρυσα λόγια του Χριστού.
Εδώ μέσα όλοι μας, σαν μια οικογένεια, φωνάζουμε και
παρακαλούμε το Θεό και λέμε
«Κύριε, ελέησον».
Και αυτό το «Κύριε, ελέησον», που μπορεί να το πει και ο
γέρος ο ασπρομάλλης και ο αγράμματος και αστοιχείωτος κ᾿ ένα
μικρό παιδάκι που κρατάει στην αγκαλιά της η μάνα, αυτό το «Κύριε, ελέησον»
κάνει θαύματα.
Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σὲ μία ὁμιλία του στὰ Φῶτα λέει, ὅτι ὑπάρχουν πέντε βαπτίσματα. Γιὰ μᾶς βέβαια τώρα ἕνα βάπτισμα εἶνε τὸ ἀπαραίτητο• γι᾿ αὐτὸ ὁμολογοῦμε «ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Σύμβ. πίστ.).
Ἱστορικῶς ὅμως καὶ ἁγιογραφικῶς ὑπῆρξαν πέντε
βαπτίσματα. Ποιά εἶνε αὐτά; Τὸ ἕνα εἶνε τῶν Ἰουδαίων, τὸ βάπτισμα τῆς μωσαϊκῆς νομοθεσίας(βλ. Α΄ Κορ. 10,2). Τὸ δεύτερο εἶνε τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου στὸν Ἰορδάνη(βλ. Ματθ.
21,25 κ.ἀ.). Τὸ τρίτο εἶνε τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα• «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»(Γαλ.
3,27). Τὸ τέταρτο εἶνε τὸ βάπτισμα τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Καὶ τὸ πέμπτο, ποὺ κανείς ἀπὸ μᾶς δὲν εἶνε ἄξιος γι᾿ αὐτό, εἶνε τὸ μαρτύριο• οἱ μάρτυρες
βαπτίζονται ὄχι πλέον στὰ νερὰ ἀλλὰ μέσα στὸ αἷμα τους. Τὸ βάπτισμα τοῦ αἵματος ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὴ σωτηρία• διότι
μετὰ τὸ μαρτύριο δὲν ὑπάρχει πλέον ἁμαρτία.
Ἐμεῖς ἔχουμε βαπτισθῆ. Ἀλλὰ τελευταίως, μὲ τὴ ῥοπὴ ποὺ ὑπάρχει νὰ ἐκκοσμικεύσουν τὴν πατρίδα μας καὶ νὰ τὴν ἀποκόψουν ἀπὸ τὶς ῥίζες της, ὅπως πλήττουν τὸ γάμο, ἔτσι θέλουν νὰ καταργήσουν καὶ τὸ βάπτισμα• θέλουν δηλαδὴ νὰ μὴν παίρνῃ τὸ ὄνομά του ὁ ἄνθρωπος στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, ἀλλὰ νὰ δηλώνουμε τὸ ὄνομα τοῦ παιδιοῦ στὸ ληξιαρχεῖο, σὲ κοσμικοὺς ἄρχοντας. Ἐμεῖς νὰ παραμείνουμε λαὸς ὀρθόδοξος, ποὺ πιστεύει καὶ θρησκεύει.
Νὰ κρατήσουμε τὸ βάπτισμα καὶ νὰ τὸ δεχώμαστε ὡς ἱερὸ μυστήριο. Ἐπειδὴ ὅμως μετὰ τὸ βάπτισμα πέφτουμε
σὲ διάφορα ἁμαρτήματα, νὰ μὴ ἀμελοῦμε καὶ τὸ ἄλλο βάπτισμα, τῆς μετανοίας. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει θεσπίσει τὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως.
Ἀκούσαμε στὸν ἑσπερινὸ τὸν προφήτη νὰ φωνάζῃ• «Λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε…» (Ἠσ. 1,16• Ζ΄ ἀνάγν. ἑσπερινοῦ). Νὰ ὑπακούσουμε στὴ φωνὴ αὐτή, νὰ περάσουμε τὸν Ἰορδάνη τῆς ἐξομολογήσεως καὶ νὰ πλυθοῦμε στὸ δάκρυ τῆς μετανοίας.
Εἴθε ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, νὰ φωτίσῃ ὅλους μας, ὥστε τὸ νέο αὐτὸ ἔτος νὰ εἶνε ἔτος μετανοίας.
Μετανοίας τῶν ἀρχόντων μας, τῶν πλουσίων, τῶν πτωχῶν, τῶν ἐργατῶν, τῶν ἀξιωματικῶν, τῶν στρατιωτῶν, τῶν κληρικῶν, τῶν ἐπισκόπων,
μετανοίας μικρῶν καὶ μεγάλων. Διότι μόνο ἔτσι τὸ ἔθνος μας θὰ εἶνε εὐλογημένο εἰς αἰῶνας αἰώνων• ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Απόσπασμα Ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν Τετάρτη 6-1-1982.