«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

 

του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών».

 

Ναι, έτσι είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Μα αυτό συ το μπερδεύεις. Συγχέεις την «πτωχεία του πνεύματος», που εξυμνεί ο Χριστός, με την χαζομάρα! Αλλά όχι! Δεν έχεις δίκιο.

 

Η πτωχεία του πνεύματος είναι ο πιο άγιος λογισμός, που μπορεί να έχει ο άνθρωπος! Είναι η συναίσθηση της πτωχείας μας μπρος στο μεγαλείο του Θεού – η συναίσθηση της ρυπαρότητας μπροστά στη καθαρότητα του Πλάστου – η συναίσθηση της μικρότητός μας μπροστά στην απέραντη δύναμη του Κυρίου.

 

Ο βασιλιάς Δαβίδ μιλώντας για τον εαυτό του λέει: «Εγώ είμαι σκώληξ και όχι άνθρωπος». Ήταν διανοητικά καθυστερημένος ο βασιλιάς Δαβίδ; Κάθε άλλο! Ήταν ένας από τους πιο μεγαλοφυείς ανθρώπους!

 

Και ο γιος του, ο σοφός Σολομών, λέγει: «Σε σένα έχω την ελπίδα, Θεέ μου! Χωρίς εσένα ούτε η καρδιά μου αντέχει, ούτε το λογικό μου με σώζει». Αυτό σημαίνει πτωχεία πνεύματος. Να μην έχεις την εμπιστοσύνη σου στο θέλημα σου. Αλλά στο νόμο και στο θέλημα του Θεού.

 

Μακάριος εκείνος που θα εξομολογηθεί με ειλικρίνεια, και θα ειπεί: η δύναμή μου είναι μηδαμινή. Το μυαλό μου είναι αδύνατο. Η θέληση μου ασταθής. Κύριε, βοήθησε με!

 

Πτωχεία του πνεύματος σημαίνει, να λες αυτό που έλεγαν οι επιστήμονες, όπως ο Νεύτων: «Αυτά που αγνοώ, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που ξέρω».

 

Πτωχεία του πνεύματος είναι, να είσαι πλούσιος σαν τον Ιώβ, και να λες: «Γυμνός ήλθα στον κόσμο και γυμνός θα φύγω».

 

Μικρόμυαλο και ανόητο να θεωρείς όχι εκείνον, που λέγει ότι οι γνώσεις του είναι περιορισμένες, αλλά εκείνον που κομπάζει για τις γνώσεις του! Από αυτή την μεγάλη ανοησία να κομπορρημονούμε, θέλει να μας γλιτώσει ο Χριστός!

 

Γι΄αυτό μας εδίδαξε ότι: «Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι».

 

από το βιβλίο: «ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ» του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος

Άγιος Χαράλαμπος. Ένας ἱερεὺς γεμᾶτος φωτιά.

 

Φτάνει ὁ βίος ἑνὸς ἁγίου νὰ μᾶς διδάξῃ πολλὰ πράγματα. Εἶνε ἕνας καθρέφτης, ποὺ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὸν βάζει μπροστά μας. Κοιτάζοντας σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε πῶς ζοῦσαν ἄλλοτε οἱ Χριστιανοί• ζοῦσαν σὰν ἄγγελοι…

 

Ἂς κοιτάξουμε στὸν πνευματικὸ αὐτὸ καθρέφτη, γιὰ νὰ δοῦμε τὶς δικές μας ἀσχήμιες, ἀλλὰ νὰ δοῦμε καὶ τὸ μεγαλεῖο, τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ μεγαλεῖο ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος. Πατρίδα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπου, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἡ Μαγνησία. Ὄχι ἡ Μαγνησία ποὺ εἶνε στὴ Θεσσαλία μὲ πρωτεύουσα τὸ Βόλο, ἀλλὰ –σύμφωνα μὲ τὰ Μηναῖα τῆς Ἐκκλησίας– ἡ Μαγνησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ποὺ εἶνε κοντὰ στὴ Σμύρνη. Μικρασιάτης ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἅγιοι. Ἡ Μικρὰ Ἀσία καὶ ὁ Πόντος εἶνε μέρη στὰ ὁποῖα ὅπου νὰ σκαλίσουμε θὰ βροῦμε ὀστᾶ ἁγίων…

 

Ἱερεὺς ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος• ἱερεὺς γεμᾶτος φωτιά, ποὺ μιλοῦσε γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ δάκρυζε, ποὺ πήγαινε ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι καὶ φρόντιζε φτωχοὺς καὶ χῆρες, ποὺ φρουροῦσε τὸ ποίμνιό του ἀπ᾽ τοὺς αἱρετικούς. Ἀλλ᾽ ὁ σατανᾶς τὸν μίσησε καὶ ὑποκίνησε τὰ ὄργανά του νὰ ἐξοντώσουν τὸν ἅγιο.

 

Βασίλευε τότε ὁ εἰδωλολάτρης Σεπτίμιος Σεβῆρος (193-211 μ.Χ.) καὶ κήρυξε διωγμὸ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Μεταξὺ τῶν πρώτων ποὺ συνελήφθησαν ἦταν ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, γέροντας ἑκατὸ ἐτῶν μὲ ἄσπρα γένεια καὶ μαλλιά. Τὸν ὡδήγησαν δέσμιο στὸ κριτήριο, ὅπου ὡμολόγησε ὅτι εἶνε Χριστιανὸς ἱερεύς. Τοῦ ἔταξαν διορία ν᾽ ἀποφασίσῃ ἂν θὰ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό, κ᾽ ἐκεῖνος εἶπε• Ὄχι δὲν τὸν ἀρνοῦμαι. Τοῦ ἔδειξαν τὰ ὄργανα μὲ τὰ ὁποῖα βασάνιζαν τοὺς μάρτυρες, ἀλλὰ δὲν φοβήθηκε. Καὶ ἀκολούθησε τὸ μαρτύριό του, ποὺ εἶνε ἀπὸ τὰ σπάνια• τὸν ἔγδαραν ζωντανό! Τὸ ὑπέμεινε ἀνυποχώρητος μέχρι τέλους, πρᾶγμα ποὺ ἔκανε κι ἄλλους νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Σήμερα ἡ τιμία κάρα του φυλάσσεται στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίου Στεφάνου στὰ Μετέωρα.

 

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παθήματα ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ἔκανε καὶ θαύματα. Καὶ μέχρι σήμερα τὰ ἱερὰ λείψανά του, εἴτε στὰ Μετέωρα τῆς Θεσσαλίας εἴτε ἀλλοῦ, θαυματουργοῦν…

 

Σ᾽ ἕνα μέρος τῆς Θεσσαλίας –εἶνε χρόνια τώρα– εἶχε πέσει χολέρα καὶ θέριζε τὸν κόσμο. Οἱ γιατροὶ δὲν μπόρεσαν νὰ σταματήσουν τὸ κακό. Πῆραν τὴν κάρα τοῦ ἁγίου ἀπὸ τὰ Μετέωρα, τὴν ἔφεραν ἐκεῖ, νήστεψαν τρεῖς μέρες, καὶ ἡ ἀρρώστια κόπηκε ἀμέσως! Μεγάλη ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους• ἡ θρησκεία μας εἶνε ζωντανή.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Ἀπόσπασμα Ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Χαραλάμπους Μανιακίου - Ἀμυνταίου τὴν Τρίτη 10-2-1976.

 «ΚΥΡΙΑΚΗ-ΣΥΝΤΟΜΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ» - ἀριθμ. φύλλου 2156

Aν ερωτηθεί η Παναγία μας:

 

Aν ερωτηθεί η Παναγία μας:

- Παναγία μας, ευχαριστήσε από τη ζωή που κάνουμε; Από την πολιτεία στο σπίτι μας, γύρω από τα παιδιά μας, γύρω από τον άντρα μας, γύρω από τη γυναίκα μας;...

Θα μας πει η Παναγία:

- Όχι δεν ευχαριστιέμαι...

-  Καλά και πώς μας ανέχεσαι Παναγία μας;

- Ε, περιμένω μήπως μετανοήσετε, μήπως αλλάξετε ζωή...

Διότι στον απόδειπνο λέμε σε μία προσευχή: «ο τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών».

Ο Θεός ελεεί και τον αμαρτωλό... Πώς; Του δίδει πίστωση χρόνου... Και τον περιμένει και αυτόν, να αλλάξει ζωή.

Και αυτός νομίζει, ότι καλά τα κάνει και ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι δεν υπάρχει τίποτα και εξακολουθεί το δρόμο του και εκτροχιάζεται...

 

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ

«Διαβάζοντας το ψαλτήρι και τους κανόνες, είχα και ένα μεγάλο κέρδος, 

έμαθα όχι απλά να διαβάζω, 

αλλά και τις συμβουλές που δίνω από εκεί τις έμαθα»

Άγιος Γέρων Πορφύριος

**

«Αν θα με ρωτούσατε να σας πω , τι κατάλαβα τόσα χρόνια στην έρημο, θα σας απαντούσα με μια λέξη: τη δύναμη του ψαλτηρίου.
Αν ξεκινούσα τη ζωή μου τώρα, ένα θα πάσχιζα να κάνω, να αποστηθίσω το ψαλτήρι.
Αυτό είναι η γονική μήτρα της νοεράς προσευχής.
Αυτό είναι το εύφορο χώμα , όπου ευδοκιμεί ο σπόρος της ευχής.
Αυτό μαστίζει τους δαίμονες.
Όταν διάβαζα στις αγρυπνίες μου το ψαλτήρι, ερχόταν ο δαίμονας που μούγκριζε σαν αγριόχοιρος στο αυτί μου.
Ειδικά, όταν έλεγα το στίχο «Αναστήτω ο Θεός..» και το στίχο «Εσύ είσαι Κύριος και Θεός μου», λυσσούσε, με έπιανε από το λαιμό , μ’ έπνιγε. Μπέρδευε τα λόγια μου, για να μην το πω. Τόσο πολύ καιγόταν!..»

+Γέρων Θεόδωρος-Νείλος Σπηλαιώτης: «Ο ασκητής τού Αγιοφάραγγου»

**

Τι σημαίνει το «Αλληλούια»;

 

Το αλληλούια είναι δοξολογία του αοράτου Θεού.

 

Λέγεται, ότι όπως τα Χερουβείμ (λένε) το «Άγιος, Άγιος, Άγιος», οι Άγγελοι υμνούν τον Θεό μ' αυτή την λέξη.

 

Αυτό μας το παρέδωσαν Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι το άκουσαν οι ίδιοι, όπως ο Ησαΐας τα Σεραφείμ (Ησ. 6,3).

 

Διαιρείται το ''αλληλούια'' ως εξής.

 

«Αλ», Θεός,

«ηλ», ισχυρός,

«ούια», κραταιός

 

(Μέγας Αθανάσιος)

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ

 

 

 

Ένας νέος πήγε με βαρειά καρδιά στον Πνευματικό του και εξομολογήθηκε:

 

- Ο λογισμός με βασανίζει, Γέροντα, να εγκαταλείψω τον αγώνα, αφού κι’ ύστερα από την επιστροφή μου στον Χριστό και τη μετάνοιά μου, δεν μπορώ ακόμη να βγάλω από πάνω μου όλες τις αδυναμίες.

 

- Μου θυμίζεις, μ’ αυτά που μου λες, κάτι που συνέβη πρίν κάμποσο καιρό σ’ ένα φίλο μου αγρότη, είπε ο Πνευματικός. Έλα, κάθισε εδώ κοντά, παιδί μου, να σου διηγηθώ τη μικρή του ιστορία.

 

Ο νέος άκουγε πάντοτε μ΄ ενδιαφέρον τα χαριτωμένα αυτοσχέδια ανέκδοτα του αγαθού Γέροντα:

 

- Ο φίλος μου, πού λες, είχε ένα χωράφι στην άκρη του χωριού, που είχε μείνει χρόνια ακαλλιέργητο κι’ ήταν πιά γεμάτο αγκάθια και τριβόλια. Μιά καλή χρονιά όμως, σκέφτηκε να το σπείρη. Αλλ’ έπρεπε πρώτα να καθαριστή. Έστειλε λοιπόν το μεγάλο του γυιό να κάνη τη δουλειά αυτή. Μα σάν είδε το παλληκάρι εκείνα τα πελώρια αγκάθια και τ’ αγριοβότανα, έπεσε σ’ απελπισία.

 

- Δέ γίνεται να φτιάξη ποτέ τούτο το χωράφι, έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του. Πώς να ξερριζώσω τόσα αγριόχορτα;

 

Έτσι έπεισε για τα καλά τον εαυτό του πως ήταν αδύνατο να γίνη η δουλειά. Ξάπλωσε κάτω από ένα θάμνο και κοιμήθηκε. Σαν ξύπνησε ήταν πια μεσημέρι. Έρριξε το νυσταγμένο βλέμμα του στην αγριάδα και τρόμαξε. Έμεινε καρφωμένος στη θέσι του ως το βράδυ χωρίς να κάνη τίποτε. Το ίδιο και την άλλη μέρα και την τρίτη. Χασμουριόταν, στριφογύριζε τεμπέλικα, έπεφτε στον ύπνο, ξύπναγε. Μόνο δουλειά δεν αποφάσιζε να κάνη.

 

- Τίποτε δεν έκανες τόσες μέρες, του είπε θυμωμένος ο πατέρας του, σαν πήγε κι’ είδε πως ο γυιός του δεν είχε βγάλει ούτε ένα αγκάθι.

 

- Βαραίνει η ψυχή μου, πατέρα, ωμολόγησε ο νέος, σαν γυρίζω και βλέπω πόση δουλειά με περιμένει και δε μπορώ να πάρω απόφασι ν’ αρχίσω.

 

- Άν κάθε μέρα, παιδί μου, καθάριζες τόση γη, όση πιάνεις με το μπόϊ σου σαν ξαπλώνης και κοιμάσαι, θα κόντευες τώρα να τελειώσης.

 

Ντροπιασμένος για την τεμπελιά του ο γυιός, έβαλε αμέσως σε πράξη τη συμβουλή του πατέρα του. Σε λίγο είδε με τα μάτια του πως δεν ήταν ακατόρθωτο να καθαρίση το χέρσο χωράφι.

 

Μιμήσου τον κι’ εσύ, παιδί μου, κι’ όταν ξανάρθης, θα μου πης, άν στ’ αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να ξερριζώσης με υπομονή τα πάθη της ψυχής σου.

 

Ο νέος έφυγε με καινούργια δύναμη από την εξομολόγηση, αποφασισμένος να συνεχίση τον καλό αγώνα.

 

Εκ του Γεροντικού